Η πανδημία ήταν, είναι και θα είναι ένας πόλεμος.

Πόλεμος με έναν ιό που αποδεικνύεται πολύ ικανός για να ξεπερνάει τις άμυνες.

Πόλεμος με τις κοινωνικές ανισότητες και τις ελλείψεις στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που κάνει τη μάχη με τον ιό ακόμη πιο δύσκολη.

Πόλεμος με τις συνήθειές μας και το βόλεμά μας, για να μπορέσουμε να κάνουμε πράξη τα περιοριστικά μέτρα.

Πόλεμος με τον ωχαδερφισμό για να μπορέσει να κυριαρχήσει η έγνοια για τον άλλο και η αλληλεγγύη.

Πόλεμος με τον κίνδυνο της φτώχειας και της ανεργίας σε σχέση με τις επιπτώσεις των μέτρων.

Πόλεμος με όλες τις παραλλαγές του εθνικισμού που υπονομεύουν την παγκόσμια προσπάθεια εμβολιασμού.

Όμως, ένας πόλεμος δεν δίνεται ποτέ μόνο σε ένα πεδίο μάχης, ούτε μόνο με μια πολεμική τακτική.

Κάθε φορά πρέπει να αναπροσαρμόζεις την τακτική σου στις συνθήκες που αλλάζουν.

Και τώρα είμαι σε μια τέτοια φάση.

Η πανδημία είναι σε πλήρη εξέλιξη στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς.

Τα εμβόλια αρχίζουν και αποδίδουν, αλλά θα χρειαστεί καιρός μέχρι να έχουμε ένα εμβολιαστικό «τείχος προστασίας».

Τα λοκντάουν φτάνουν στα όριά τους. Και στη χώρα μας και αλλού.

Όχι μόνο γιατί ο ιός έχει τέτοια διασπορά που μπορεί και «παρακάμπτει» τις γενικές απαγορεύσεις. Αλλά και γιατί η κοινωνία έχει κουραστεί και υπάρχει πραγματικός κίνδυνος μεγάλης κοινωνικής κρίσης.

Και πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει κανείς να κοιτάζει ένα μέτρο έχει περισσότερο όφελος ή περισσότερη βλάβη.

Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να υπάρξει ένα «άνοιγμα».

Για να μην καταστραφούν πλήρως συγκεκριμένοι κλάδοι της οικονομίας και να αποφύγουμε τον κίνδυνο της μαζικής ανεργίας μετά την πανδημία.

Για να νιώσουν οι πολίτες ότι μπορούν να κινηθούν κάπως, ότι μπορούν να καλύψουν κάποιες απαραίτητες ανάγκες, ότι μπορούν να χαρούν λίγο.

Για να μπορέσει σιγά σιγά να υπάρξει μια αίσθηση ότι η ζωή μας δεν είναι σε αναστολή.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος σταματά.

Κάθε άλλο, χιλιάδες κρούσματα κάθε μέρα, δεκάδες θύματα και εκατοντάδες διασωληνωμένοι υπενθυμίζουν ότι βρισκόμαστε στην κορύφωση της πάλης με την πανδημία.

Και αυτό αφορά την ανάγκη να στηριχτεί ακόμη περισσότερο το σύστημα υγείας, που θα συνεχίσει να δοκιμάζεται το επόμενο διάστημα.

Αφορά τη σημασία των μέτρων προστασίας των εργαζομένων σε όλους τους χώρους που θα επαναλειτουργήσουν.

Αφορά το καθήκον που έχουμε όλοι μας να συνεχίσουμε να κρατάμε αποστάσεις, να φοράμε μάσκα, να τηρούμε αποστάσεις, να προστατεύουμε όσο μπορούμε όσους είναι ευπαθείς και ευάλωτοι.

Αφορά, τελικά, την ικανότητά μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην πανδημία, χωρίς να σταματάμε τη ζωή μας αλλά και χωρίς να ξεχνάμε την αλληλεγγύη, που είναι τελικά και το μεγαλύτερο όπλο μας.

Headlines