BA in Partying

Στις ειδήσεις το χαρακτήρισαν «απίστευτο», ότι η Αστυνομία έπιασε στη Θεσσαλονίκη πενήντα φοιτητές να κάνουν πάρτι σε αποθήκη. Προς τι η υποκριτική σεμνοτυφία, δεν το καταλαβαίνω. Τι το απίστευτο μπορεί να υπάρχει σε ένα συμβάν που επαναλαμβάνεται σταθερά; Δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά, τουλάχιστον άλλες δύο ή τρεις έχει συμβεί κάτι παρόμοιο στη Θεσσαλονίκη και πάντα με ξένους φοιτητές, του προγράμματος Erasmus.

Δεν έχω τα στοιχεία, υποψιάζομαι όμως ότι κάποια σημασία πρέπει να έχει ότι, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, οι φοιτητές του Erasmus βρίσκονται μπλεγμένοι σε κορωνοπάρτι. Η συχνότητα των σχετικών περιστατικών ίσως δηλώνει μια ιδιαίτερη προτίμηση από πλευράς των παραβατών. Ισως τους τραβάει εδώ η προοπτική μιας περιόδου διακοπών και χαβαλέ στο τρελοκομείο. Να προτιμούν γι’ αυτό τη Θεσσαλονίκη; Ειλικρινά, δεν το ξέρω.

Αν πάντως είναι πράγματι έτσι (και αυτό μόνο μια συγκριτική μελέτη των πραγματικών στοιχείων θα μπορούσε να μας το δείξει), τότε ίσως ανοίγονται καινούργιες δυνατότητες ανάπτυξης για το Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη. Δεδομένου ότι ενισχύουν τα αγγλόφωνα τμήματα, θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν όλη αυτή την εμπειρία προσφέροντας ένα ολοκληρωμένο BA in Partying. Υπάρχει μάλιστα ο άνθρωπος να το αναλάβει και να το απογειώσει. Πού θα βρουν καλύτερο από τον Δημήτρη τον Μάρδα;

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΠΙΣΤΗ

Με πολύ σεβασμό, ο Νίκος Μπίστης, διαπρεπές μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, παρενέβη μέσω Facebook στο ζήτημα περί της καταγωγής της Αριστεράς από τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη. Η παρέμβασή του εκτιμήθηκε ως απάντηση ή ακόμη και καρφί στον Πολάκη, ο οποίος άνοιξε το θέμα με το προχθεσινό παραλήρημά του στη Βουλή.

Θεματικά, το ενδιαφέρον σημείωμα του πολύπειρου και πολυταξιδεμένου πολιτευτή πράγματι αφορά τα λεχθέντα από τον Πολάκη. Τον τελευταίο, όμως, ο αξιοπρεπέστατος και πάντα ατυχέστατος στις επιλογές του Ν. Μπίστης δεν τολμά να τον κατονομάσει στο κείμενό του – ούτε καν υπαινίσσεται την ύπαρξη του τέρατος. Πού να τολμήσει; Θα ήταν σαν να μπλέκει σε τσαμπουκά με θηριώδεις (και μεθυσμένους) φορτηγατζήδες σε μπουζούκια της εθνικής οδού. Τι να σου κάνει το βατραχάκι όταν πέρδεται ο νεροβούβαλος και βροντά ο τόπος; Είναι πολύ φυσικό ο Μπίστης να φυλάγεται μην πάει άδοξα, ως παράπλευρη απώλεια της τρέλας του Πολάκη.

Ετσι, όμως, το τέλος της οδύσσειας του Νίκου Μπίστη στην Αριστερά αποκτά κάτι το θλιβερό. Το βλέπουμε να συμβαίνει μέσα σε ένα περιβάλλον σταλινικού φόβου, ανάλογο εκείνου από το οποίο ξεκίνησε (αφετηρία της οδύσσειας του Ν. Μπίστη, θυμίζω, ήταν η ΚΝΕ). Σαν τον Σοστακόβιτς του Τζούλιαν Μπαρνς, ο Μπίστης κοιμάται τις νύχτες ντυμένος στην πολυθρόνα, με το βαλιτσάκι του στο πλάι, έτοιμος να ακολουθήσει τον Πολάκη που θα του χτυπήσει την πόρτα…

ΝΕΑ ΤΑΛΕΝΤΑ

Για λόγους που μου είναι άγνωστοι, αλλά φοβάμαι ότι εμπίπτουν στο ιατρικό απόρρητο, κάθισα υπομονετικά και παρακολούθησα όλη τη συζήτηση που προηγήθηκε της ψηφοφορίας στη Βουλή για την υπόθεση του Ν. Παππά. Η ανταμοιβή μου, ωστόσο, ήταν η ανακάλυψη ενός σπάνιου ταλέντου στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Χήτου, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Ελληνικής Λύσης.

Ο βουλευτής της Β΄ Θεσσαλονίκης είναι ένας ταλαντούχος μίμος. Μιλάει ακριβώς όπως ο αρχηγός του. Η εκφορά του λόγου, οι διακυμάνσεις του τόνου, οι μανιερισμοί, όλα είναι Βελόπουλος. Δεν πρόκειται για μια ρηχή μίμηση, οφειλόμενη μόνο σε ένα φυσικό ταλέντο. Ο βουλευτής έχει την παιδεία και τα εφόδια τα πνευματικά ώστε να καταδύεται στα ίδια βάθη και να εκτοξεύεται στα ίδια ύψη του πνεύματος με τον πρόεδρο Βελόπουλο. Οπως, λ.χ., όταν προς το τέλος της αγόρευσής του είπε, απευθυνόμενος στην κυβέρνηση, το ωραίο: «Αν ζούσε ο μεγάλος μας κωμικός (sic) Αριστοφάνης, θα έγραφε για εσάς ξανά τις (sic) «Ορνιθες»».

Παραλίγο όμως να ξεχάσω το βασικότερο. Στο επάγγελμα ο Κ. Χήτος είναι δημοσιογράφος, και μάλιστα «καθηγητής Δημοσιογραφίας», όπως διαβάζω στο επίσημο βιογραφικό του.