«Λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν», είχε ειπωθεί με παροιμιώδη «απλότητα»  πολλές φορές  κατά τη μακρά περίοδο  κρίσης που περάσαμε χωρίς να προλάβουμε πλήρως να την  ξεπεράσουμε. Η αναφορά σε «λεφτόδεντρα», μεταφέρθηκε και στις επαγγελματικές συμφωνίες . Όταν κάποιος δεν θέλει να δώσει λεφτά λέει : «δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα»  και ξέρει πως αυτό  φτάνει για να γεμίσει οποιονδήποτε ενοχές και η κουβέντα να κλείσει.

Ο όρος «λεφτόδεντρα»  όμως έχει για τα καλά επιστρέψει ίσως γιατί εκεί που ειχαμε πιστέψει πως τα λεφτά δεν βγαίνουν σαν  πορτοκάλια , λεφτά  από «κάπου» φύτρωσαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας και το είδαμε ενώ ακόμη δεν ειχαμε ξεπεράσει τα οικονομικά τραύματα μας.

Ολόκληρη η Ευρώπη έπεσε θύμα μιας δεκαετίας  υπεραπλουστευμένης λιτότητας ας μην  ήταν η περίπλοκη  ευρωπαϊκή οικονομία, απλοϊκή σαν  το πορτοφόλι  ανατολικογερμανού πάστορα ! Η Μερκελ  , αυτή την οικονομία  ήξερε και πίστευε, αυτή επέβαλε και έκανε το αντίθετο από αυτό που διάλεξαν οι Αμερικάνοι να κάνουν για να αντιμετωπίσουν την δική τους κρίση…

Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνη την δραματική διάσκεψη G20 όπου, η «μητέρα Λιτότητα» Μέρκελ  , έβαλε  κλάματα όταν ισχυροί ηγέτες την στρίμωχναν για την εμμονή της , την ώρα που τιναζόταν στον αέρα (είχαν και το δημοψήφισμα ΓΑΠ να αντιμετωπίσουν  ), όμως μην τα θυμόμαστε αυτά τα δραματικά , διότι έμελλε να εμφανιστεί παγκόσμια πανδημία και να έρθουν «απλώς»  χειροτέρα.

Λεφτά, όχι από τα λεφτοδεντρα, αλλά  από  λεφτόκηπους ή «λεφτοκοπτεία», μαζεύτηκαν, με τρόπο «απλό»  και έφτιαξαν  δισεκατομμύρια. Και μας περίμενε έκπληξη :για την αντιμετώπιση της πανδημίας,  από αυτά  τα λεφτά  δικαιούμασταν κι εμείς, χωρίς να πρέπει να κοπούν συντάξεις.

Ήταν σαν κάποιος να μας σκέπασε με μια κουβέρτα φτιαγμένη από στοργή και ευρώ. Κακά τα ψέματα με λεφτά λύνονται πολλά άμεσα τα προβλήματα και όχι με «λιτότητες» .

Αφήστε που δεν υπήρχε  άλλη εναλλακτική μέσα σε θύματα, κρούσματα και τον φόβο να γίνουμε Μπέργκαμο λόγω του μεσογειακού χαρακτήρα μας.  Έπρεπε να μείνουμε σπίτι και κάποιος να μας δώσει λεφτά ! Απλά πράγματα .

Επειδή όμως το blame game ή αλλιώς το παιχνίδι των ευθυνών, βρίσκει τρόπο  απλοϊκό  να επανέρχεται , εμφανίστηκαν οι πρώτες απλές συζητήσεις περί κουλτούρας επιδομάτων που δήθεν ο Έλληνας «ανέπτυξε» και τώρα πρέπει να ξεχάσει …

Δεν έχουν σημασία οι ακριβείς  δηλώσεις αλλά το να μην αρχίσει πάλι το μαστίγωμα …Αν ρωτήσουμε ένα μέσο εργαζόμενο: «Θες κι άλλα επιδόματα ή να έχεις δουλειά σε έξι μήνες;», θα απαντήσει το δεύτερο.  Το ποιος εργάζεται και ποιος όχι, εξακολουθεί, απλά, να είναι  απόφαση των λοιμωξιολόγων, της κυβέρνησης (τώρα που τα δημοσιονομικά    πια στέρεψαν)  και βεβαίως  των εργοδοτών, εφόσον πολλοί μπορούσαν να επιλέξουν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους κλειστές, ακόμη και αν δεν ήταν υποχρεωμένοι και τους εργαζόμενους τους, σε αναστολή .

«Κουλτούρα επιδομάτων», όμως σαφώς  δεν  προλάβαμε να εδραιώσουμε : δεν βρισκόμαστε στην Μεγάλη Βρετανία των 80s και της Θάτσερ! Ο Έλληνας  εργοδότης ήταν εκείνος που σε πολλές περιπτώσεις  καλοβολεύτηκε με τα επιδόματα  και σίγουρα διεσώθη , ενώ σε έναν  ονειρεμένο κόσμο θα ήθελε να γλιτώσει για πάντα το μισθολογικό κόστος…

Μιλώντας όμως πάλι για λεφτά οφείλουμε να δούμε τι κάνουν και οι  υπόλοιποι πρωταγωνιστές του οικονομικού covid θρίλερ: η κατώτερη τάξη, βρίσκεται σήμερα εγκλωβισμένη κάπου ανάμεσα  στα επιδόματα των 536 ευρώ, τους χαμηλούς μισθούς και τις άγριες συνθήκες εργασίας,  ενώ για δεύτερη φορά,  η  εξαντλημένη  μεσαία τάξη που σήκωσε και  το βάρος της οικονομικής κρίσης, τώρα αισθάνεται όλο και μεγαλύτερη ανασφάλεια για τις θέσεις εργασίας.

Σε αυτή τη κατάσταση λοιπόν δεν χωράνε συζητήσεις απλοϊκές, πάλι για “κακομαθημένους και τεμπέληδες”  . Το εθνικό σχέδιο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας για την Ελλάδα 2.0, είναι μάλλον γραμμένο και σχεδιασμένο ώστε να φέρει λεφτά σε βάθος χρόνου, να δείχνει ωραίο μέσα σε ντοσιέ προτάσεων προς τους εταίρους μας , να είναι ωραίες οι πλαστικοποιημένες σελίδες του. Μακάρι να πετύχει, ποιος μπορεί να θέλει το αντίθετο ,όμως πολλοί από εκείνους που στήθηκαν στην τηλεόραση για να ακούσουν τον πρωθυπουργό,  περίμεναν ένα σχέδιο για αυτά που θα αντιμετωπίζουμε άμεσα, «ένα λεφτομηχανημα», διότι τέτοιο θα χρειαστούμε. Δεν είναι πως καλομάθαμε  αλλά πως αρχίσαμε να πιστεύουμε πως υπάρχει ελπίδα και βοήθεια όταν την έχουμε ανάγκη.

Headlines