Το εμφυλιοπολεμικό μήνυμα του Πολάκη

Μέχρι να βάλει τη φωνή ο Πολάκης και οι «σύντροφοι» να χώσουν πάλι τα κεφάλια στη λάσπη, είχε προλάβει και ο Νίκος Φίλης να εκφράσει ακροθιγώς την αντιρρησούλα του, ας την πούμε έτσι. «Αυτά είναι εκτός πραγματικότητας», αρκέστηκε να πει, μεταμφιέζοντας τον φόβο σε αφ’ υψηλού περιφρόνηση. Κάνει λάθος, όμως. Αυτά είναι η πραγματικότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ – και το ξέρει ο ίδιος, γιατί βλάκας δεν είναι καθόλου.

Πέστε τα όπως θέλετε: εξωπραγματικά, ανιστόρητα ή βλακώδη. Ο,τι και αν είναι τα τέρατα που εκστομίζει κατά καιρούς ο Πολάκης διαμορφώνουν την πραγματικότητα που αναγνωρίζουν οι άλλοι για τον ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως όσο μένουν αναπάντητα από την ηγεσία του κόμματος. Οσο και αν προσπαθεί ο Τσίπρας, ακόμη και με γενναίες κινήσεις, όπως η επί της αρχής ψήφιση του νομοσχεδίου για το Ελληνικό, πάντα οι θέσεις του θα κρίνονται με την επίγνωση ότι, στο βάθος της σπηλιάς, υπάρχει και βρυχάται ο νεαντερτάλειος μπολσεβικισμός του Πολάκη.

Ο Πολάκης είναι μια γελοία φιγούρα, που επιβιώνει χάρη στο νταηλίκι και τον εκφοβισμό. Σοβαρός δεν είναι ούτε κατά διάνοιαν, ωστόσο δεν τον κατατάσσεις στους γραφικούς. Μολονότι διαθέτει όλες τις προδιαγραφές για να ηγείται της διακομματικής παράταξης των γραφικών, τελικά δεν λειτουργεί ως τέτοιος, επειδή ακριβώς καταφέρνει και επιβάλλει τη γραφικότητά του στο περιβάλλον του. Οι σύντροφοί του τον υφίστανται να τους προσδιορίζει με τη χυδαιότητα της συμπεριφοράς του και τις ακραίες θέσεις του, κάθε φορά που αφηνιάζει και παίζει τον Βελουχιώτη. Και όταν ο γραφικός μπορεί πια να υπαγορεύει τους όρους του στους υπόλοιπους, όπως συμβαίνει σήμερα στη σχέση του Πολάκη με το κόμμα του, τότε διαμορφώνει τον πολιτικό χαρακτήρα του κόμματος.

Προσπαθώ να φαντασθώ τι θα γινόταν, αν κάτι ανάλογο είχε συμβεί στον χώρο της ΝΔ. Να έβγαινε, ας πούμε, κάποιος πρώην υπουργός και να ξεσπούσε σε ένα άγριο παραλήρημα για «μητραλοίες κομμουνιστές» και «ξενοκίνητους εαμοβούλγαρους», κατά την ορολογία του 1946-1949. Ακόμη και αν ο άνθρωπος αυτός ήταν εμφανώς ψυχοπαθής, σε σημείο ώστε να προκαλεί τον οίκτο, θα τον διέγραφαν την ίδια κιόλας ημέρα. Ο Πολάκης κάνει το αντίστοιχο και το κάνει σταθερά και πάντοτε ανενόχλητος. Γιατί;

Η δύναμη του εκφοβισμού δεν είναι η μόνη απάντηση. Εχει σημασία και το μήνυμα που εκπέμπει ο Πολάκης με τη δράση του και τη γλώσσα του. Το μήνυμα ότι, γι’ αυτόν, ο Εμφύλιος συνεχίζεται πάντα μέσα του έχει, προφανώς, μια απήχηση σε ένα μέρος του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είναι μεγαλύτερο από όσο φανταζόμαστε.

Κάποιους εκφράζουν, εντέλει, τα εμφυλιοπολεμικά συναισθήματα που εξωτερικεύει ο Πολάκης δοθείσης ευκαιρίας. Δεν εννοώ ότι κάπου υπάρχει μια ομάδα ψηφοφόρων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, κάθε μέλος της οποίας ενστερνίζεται πλήρως τη στάση του Πολάκη. Μιλώ για ένα υπόστρωμα των αντιλήψεων και των συναισθημάτων του Πολάκη, που εκτείνεται στο ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ πέραν του σκληροπυρηνικού 4% – φυσικά, σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετικό τρόπο στον καθένα ατομικά.

Η βαρβαρότητα του Πολάκη είναι μοναδική και ως ύφος εκφράζει μια μικρή πλειοψηφία, θέλω να πιστεύω. Τα συναισθήματα, όμως, που εκτονώνουν οι κενώσεις του, φαίνεται ότι έχουν ένα βάθος στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. (Αλλωστε, ο ίδιος ο Τσίπρας δεν τον διάλεξε για να περάσει μαζί του τις διακοπές του;) Σε αυτό στηρίζεται ο Πολάκης, ίσως περισσότερο από όσο στον αρχηγό του. Ο Αλέξης είναι πια αρκετά παλιός, ώστε μέχρι και ο Πολάκης να έχει πια καταλάβει ότι κανείς δεν μπορεί να βασίζεται στη φιλία του…