Τραγωδίες και χιλιομετρική απόσταση

Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας σύμφωνα με τον οποίο, όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση ανάμεσα σε εσένα και ένα τραγικό γεγονός τόσο βαρύτερη «πρέπει» να είναι η τραγωδία προκειμένου να σε «αγγίξει».

Το ίδιο ακριβώς δυστύχημα, με τον ίδιο ακριβώς αριθμό θυμάτων, επηρεάζει κάποιον πολύ περισσότερο αν έγινε στην πόλη του απ’ ό,τι σε μια απομακρυσμένη από αυτόν περιοχή.

Ως ένα βαθμό αυτό είναι λογικό. Όσο πιο κοντά συνέβη το γεγονός, τόσο περισσότερες είναι οι πληροφορίες που έχεις γι’ αυτό αλλά και, έστω και ασυναίσθητα, τόσο περισσότερο ταυτίζεσαι με τα θύματα.

Όταν όμως τα πράγματα αντιστρέφονται και την τραγωδία τη βιώνεις τελικά εσύ, τότε απορείς και εξίστασαι για την αδιαφορία των άλλων.

Ως λαός βρεθήκαμε, στην πολυτάραχη Ιστορία μας, αρκετά συχνά σε δεινή θέση και σχεδόν κάθε φορά που αναφερόμαστε στις εθνικές μας τραγωδίες, μεγάλο μέρος της συζήτησης το αφιερώνουμε στην στάση που κράτησε ή ,καλύτερα, έπρεπε να κρατήσει η διεθνής κοινότητα.

Πολλές φορές απορούμε για την αδρανή στάση που κράτησαν οι υπόλοιπες χώρες σε περιπτώσεις κατάφορης εις βάρος μας καταστρατήγησης των κανόνων δικαίου, όπως π.χ. στην περίπτωση της Γενοκτονίας των Ποντίων,  της Μικρασιατικής Καταστροφής, της Χούντας του 1967 και της Τουρκικής Εισβολής στην Κύπρο.

Εδώ και αρκετές εβδομάδες όμως, από τις αρχές Φεβρουαρίου για την ακρίβει, η Ευρώπη, η Ελλάδα και κατεπέκταση και εμείς οι ίδιοι, βρισκόμαστε, αυτή τη φορά, όχι στη θέση του παθόντα, αλλά της διεθνούς κοινότητας απέναντι σε μία τραγωδία που γίνεται όλο και μεγαλύτερη: Το πραξικόπημα της Μιανμάρ.

Η Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία) βρίσκεται νότια της Κίνας, συνορεύοντας επίσης, με το Λάος, το Μπαγκλαντές και την Ινδία.

Το κακό λοιπόν με αυτήν τη χώρα είναι ότι αφενός απέχει από την Ελλάδα και την Ευρώπη περίπου 7.000 χιλιόμετρα, αφετέρου ελάχιστη επιρροή ασκεί στις διεθνείς εξελίξεις, οπότε οι ως σήμερα 536 νεκροί, πολλοί από αυτούς φοιτητές και έφηβοι, θύματα των πραξικοπηματιών, προφανώς, ακόμα, δεν συνιστούν «ικανοποιητικό» αριθμό ώστε να ευαισθητοποιηθούμε, ως διεθνής κοινότητα.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Δικαιωμάτων του Ανθρώπου πάντως «η κατάσταση κινδυνεύει να εξελιχθεί σε πλήρη εμφύλιο πόλεμο [καθώς] η χούντα δεν θέλει να κάνει καμία υποχώρηση και οι αντίπαλοί της, κυρίως ειρηνικοί μέχρι τώρα, μπαίνουν στον πειρασμό να ζητήσουν, για την προστασία τους, τη βοήθεια ένοπλων οργανώσεων»

Έτσι κι αλλιώς ως δυτικός κόσμος αντιμετωπίζουμε τα κατά καιρούς πραξικοπήματα ανά την υφήλιο ακολουθώντας τον κανόνα «από μακριά και αγαπημένοι» και αφού το συγκεκριμένο πραξικόπημα είναι αρκετά μακριά, δύσκολα φαίνεται ότι θα προχωρήσουμε σε κάτι πιο δραστήριο από τις καθιερωμένες τυπικές διακοινώσεις περί «κατάφωρης περιφρόνησης του διεθνούς δικαίου».

Μόνο που δυστυχώς κανένας άμαχος δεν προστατεύθηκε ποτέ από μία απλή διακοίνωση.