Αυτή η αγγλική εξοχική κατοικία δεν μοιάζει με καμία άλλη

Αν τύχει και κάνετε μια βόλτα στο Meadow Lane του Σαουθάμπτον (Νότια Αγγλία), θα τραβήξει την προσοχή σας ένα σπίτι. Αν είστε ακόμα πιο τυχεροί, θα συναντήσετε και κάποιον πντόπιο περιπατητή για να σας πει ότι το σπίτι που μόλις μαγνήτισε το βλέμμα σας είναι γνωστό ως «Sugarman House».

Είναι πανέμορφο, είναι μινιμαλιστικό, είναι κατασκευής του 1963, όμως μοιάζει να φτιάχτηκε κυριολεκτικά χθες. Η επιτομή της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, ένα δημιούργημα του παραγνωρισμένου Αμερικανού αρχιτέκτονα Ward Bennett.

Ο κυρίως αυτοδίδακτος Bennett, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 85 ετών το 2003,  έχτισε μόνο λίγα σπίτια στην πολυεπιστημονική του καριέρα των πέντε δεκαετιών. Είναι περισσότερο αναγνωρισμένος για τα έπιπλα γραφείου που καθόρισαν την αισθητική των ουρανοξυστών της δεκαετίας του 1950 και του ’60, συμπεριλαμβανομένου του Landmark, μιας αναπαράστασης της αγγλικής πλαϊνής καρέκλας και του ψαλιδιού.

Ωστόσο, μπορεί να είναι οι εσωτερικοί χώροι του και τα σπίτια που σχεδίασε από κάτω, όπως το Sugarman House, που μεταδίδουν καλύτερα το σύνολο της αισθητικής του.

Σε αυτά τα οικιστικά έργα, ο Bennett διαμόρφωσε έναν ζεστό αμερικανικό μοντερνισμό, που απέφευγγε τις λαμπερές μεταλλικές γωνίες και τα συγκεκριμένα επίπεδα του διεθνούς στυλ. Καλλιέργησε μια απλότητα που μπορούσε να συγγενεύει αισθητικά με αυτήν ενός μοναστηριού, ενώ ήταν από τους πρώτους που έμιξε αντίκες με τη σύγχρονη τέχνη και χρησιμοποίησε χρήσιμα υλικά, όπως δάπεδα φελλού και διαχωριστικά δωματίων από μεταλλικό πλέγμα, στο εσωτερικό του.

Και παρόλο που τα περιβάλλοντά του με ουδέτερα χρώματα φαινόταν ήρεμα, ήταν κρυφά ανατρεπτικά, πλημμυρισμένα από εντυπωσιακές αντιθέσεις: τα παλιά και τα νέα, τα φθηνά και τα πολυτελή, τα εκλεκτής ποιότητας γυάλινα βάζα τοποθετημένα πάνω σε ένα καροτσάκι από ανοξείδωτο ατσάλι.

Ενώ πολλοί Ευρωπαίοι αρχιτέκτονες και θεωρητικοί του σχεδιασμού της εποχής, συμπεριλαμβανομένου του Ελβετογάλλου Le Corbusier και του Φινλανδού Alvar Aalto, καθοδηγούνται από τη φιλοσοφία, τη θρησκεία ή τα κοινωνικά δομήματα, ο νεωτερικός, ανθρωποκεντρικός μοντερνισμός του Bennett διαμορφώθηκε από τη δική του, σύνθετη και κάπως… κινηματογραφική ζωή.  Απλούστερα, η τέχνη του είναι βιωματική.

Το σπίτι στο Σαουθάμπτον

Πρόκειται για μια κυβική κατοικία που εκτείνεται σε τρία σχεδόν στρέμματα μπροστά στη θάλασσα. Τα φυσικά και τα τεχνητά υλικά παντρεύονται άριστα ενώ το σπίτι, στερεωμένο πάνω από την άμμο σε ξυλοπόδαρα ύψους 9 ποδιών, προσέφερε ανεμπόδιστη θέα στον Ατλαντικό. Η προσέγγιση του Bennett ήταν παντελώς πρωτοποριακή για την εποχή του.

Από απόσταση, η δομή της κατοικίας φαίνεται να αναδύεται οργανικά από τους αμμόλοφους,χάρη στον εξωτερικό στόκο που μιμείται την υφή και την απόχρωση της άμμου. Οι κοινόχρηστοι χώροι του σπιτιού είναι προσβάσιμοι από την παραλία χάρη σε ένα ζευγάρι από ξύλινες σκάλες.

Όπως ο Barragán, ο Bennett υιοθέτησε μια σχεδόν ευσεβή οπτική λιτότητα στην οποία το φυσικό φως και η σκιά, όχι τα έπιπλα ή η διακόσμηση, καθορίζουν το περιβάλλον. Όμως, σε αντίθεση με τον Barragán, ο Bennett επέλεξε μονοχρωματικά διακοσμητικά στοιχεία: στο εσωτερικό, υπάρχουν γυάλινες πόρτες με εβονική τροχιά, ελάχιστα φωτιστικά στίβου και μια μαύρη μεταλλική σκάλα που οδηγεί σε ένα ιδιωτικό δωμάτιο στον τρίτο όροφο.

«Ο Ward ασχολήθηκε με κάθε στοιχείο», λέει ο D’Urso, ετών 77 σήμερα. «Οι περισσότεροι αρχιτέκτονες δεν ενδιαφέρονται για τους εσωτερικούς χώρους. Ο Ward νοιάζεται για τα πάντα, από τα έπιπλα μέχρι τα σεντόνια και τις πετσέτες. Πίστευε ότι η τοποθέτηση διακοπτών φωτός ήταν εξίσου σημαντική με τα παράθυρα. »

Το σπίτι έχει περάσει από τα χέρια αρκετών ιδιοκτητών από τότε που οι Sugarmans το πούλησαν το 1978. Οι σημερινοί ιδιοκτήτες του, μεγάλοι θαυμαστές του Bennett, αγόρασαν το ακίνητο το 2012 και πέρασαν τρία χρόνια για την αποκατάστασή του.

Μία από τις λίγες σημαντικές αλλαγές που έκαναν ήταν η προσάρτηση και κάλυψη ενός καταστρώματος για την επέκταση της μικροσκοπικής κουζίνας που ήταν χαρακτηριστική των σπιτιών του Bennett – θεωρούσε το μαγείρεμα κάπως δευτερεύον.

Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες είχαν κλείσει το ισόγειο με γυαλί (περιέχει τώρα ένα επιπλέον υπνοδωμάτιο και ένα κρησφύγετο, που ανεβάζει τον συνολικό χώρο διαβίωσης στα 7.000 τετραγωνικά πόδια!) και εγκαταστήσει μια ορθογώνια πισίνα. Τα έργα των Richard Prince, Ed Ruscha και Cy Twombly κρέμονται στους υπόλευκους τοίχους του κύριου επιπέδου και πολλά κομμάτια είναι του ίδιου του Bennett.

Υπάρχει επίσης ένα μακρύ τραπέζι τραπεζαρίας από χάλυβα που έχει σχεδιαστεί την δεκαετία του 1970 από τον D’Urso και που οι ιδιοκτήτες βρήκαν σε ένα τοπικό κατάστημα αντίκες-το εκτίμησαν ιδιαιτέρως ως κομμάτι.

Οι ιδιοκτήτες αντιμετωπίζουν το σπίτι ως έναν τόπο ξεκούρασης και χαλάρωσης.

Όπως λένε: «Είναι ένα σπίτι στην παραλία. Κάνοντας μια βόλτα στην αμμουδιά, θα το προσέξετε. Ίσως θελήσετε και να χτυπήσετε την πόρτα! Είναι οικείο και προσβάσιμο κι ας μοιάζει κάπως σα να αιωρείται πάνω από την άμμο…»