Αποδείξεις

Ο πρώτος που αντέδρασε ήταν ο Economist. «Ενα ανελεύθερο νομοσχέδιο για την καταστολή της διαμαρτυρίας στη Βρετανία» ήταν ο τίτλος ενός άρθρου του πριν από δέκα μέρες, και δεν χρειαζόταν να διαβάσεις παρακάτω, ήξερες ότι ο Τζόνσον κάποια μεγάλη χοντράδα είχε κάνει. Πράγματι, ο μπαγάσας, ήθελε να δώσει στην αστυνομία το δικαίωμα να διαλύει μια διαδήλωση στην περίπτωση που προκαλεί… ηχητική ρύπανση στη γειτονιά! Να φωνάζουν συνθήματα δηλαδή οι διαδηλωτές, αλλά όχι πολύ δυνατά. Μετά την κατακραυγή, εξαιρέθηκαν από τη διάταξη οι συγκεντρώσεις που έχουν πολιτικό χαρακτήρα.

O,τι κι αν λέμε γι’ αυτή τη χώρα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι η πατρίδα του φιλελευθερισμού. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει λοιπόν ότι ένας άνθρωπος όπως ο Οουεν Ουεστ, πρώην υπεύθυνος ειδικών επιχειρήσεων στην Αστυνομία του Δυτικού Γιορκσάιρ και ειδικός για τον έλεγχο του πλήθους, ανησυχεί που οι αστυνομικές δυνάμεις δεν δίνουν αρκετή έμφαση στο δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Οπως λέει, «δεν πιστεύουν και πολύ στα ανθρώπινα δικαιώματα». Οι απόψεις αυτές επηρεάζουν πολύ το πολιτικό κλίμα στη Βρετανία, όσο κι αν η υπουργός Εσωτερικών θέλει να μιμηθεί τη Θάτσερ δηλώνοντας ότι «η σιωπηλή, νομιμόφρων πλειοψηφία είναι συγκλονισμένη με τη δράση μιας εγκληματικής μειοψηφίας».

Τέτοιες κορόνες ακούμε και στην Ελλάδα, ακόμη κι από κυβερνητικούς βουλευτές. Και η απάντηση δεν κινείται δυστυχώς στο πνεύμα του βρετανικού φιλελευθερισμού, αλλά ενός αριστερού παλαιολιθισμού. Τα συνθήματα στις συγκεντρώσεις, έτσι, κυμαίνονται από εκείνο το αλήστου μνήμης «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», που κοσμούσε τα πανό στις διαδηλώσεις για τον Κουφοντίνα, μέχρι το «Εμπρός, λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη» και το «Ελλάς Ελλήνων Αστυνομικών, ρουφιάνων δολοφόνων και βασανιστών» που ακούστηκαν χθες σε πορείες κατά του νόμου για τα ΑΕΙ την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αντιστοίχως.

Μια άλλη προφανής διαφορά ανάμεσα στις δύο χώρες είναι η συχνότητα των αντικυβερνητικών διαμαρτυριών. Εκεί, η πραγματοποίηση μιας διαδήλωσης αποτελεί είδηση και η χρήση βίας για τη διάλυσή της ταρακουνάει το σύστημα. Εδώ, το πρώτο αποτελεί στοιχείο της καθημερινότητας και το δεύτερο μια αναπόφευκτη, και κοινωνικά αποδεκτή, συνέπεια της δράσης των χουλιγκάνων και των μπαχαλάκηδων.

Τι μένει; Η υγειονομική διάσταση των μαζικών κινητοποιήσεων. Οι Βρετανοί δεν ασχολούνται πολύ μ’ αυτήν, οι εμβολιασμοί άλλωστε εκεί έχουν προχωρήσει αρκετά. Εδώ, πάλι, ο υπουργός Ανάπτυξης κατηγορεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης  ότι διαδίδει σκοπίμως τον ιό καλώντας σε καθημερινές συγκεντρώσεις, εκείνος απαντά ότι κάθε μέρα γίνονται δεκάδες «διαδηλώσεις» στο μετρό και ο υπουργός Μεταφορών παρεμβαίνει με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι δεν έχει αποδειχθεί πως τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι εστίες υπερμετάδοσης του κορονοϊού.

Μα το ίδιο δεν θα μπορούσε να πει κάποιος σε όσους υποστηρίζουν την αθωότητα των διαδηλώσεων; Να ενημερώσει δηλαδή τον εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ότι «η γη δεν είναι επίπεδη»;