Απέχει από την τηλεόραση τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά δεν είναι κάτι που της λείπει, αφού γίνεται συνειδητά. Η Άννα Αδριανού μίλησε στο «Λοιπόν» και τη Ρενέ Σαραντινού για τα τωρινά δεδομένα στη ζωή της, για τη δουλειά της, για τις live streaming παραστάσεις, αλλά και για τη σχέση της, που μετράει 24 χρόνια, με τον αγαπημένο της σύζυγο, ο οποίος είναι τα πάντα για εκείνη.

Πώς είσαι αυτό τον καιρό;

Έκανα πρόσφατα παραστάσεις σε δύο έργα, live streaming, το ένα ήταν το έργο “Οι πιο δυνατές”, με άλλες δύο γυναίκες, το οποίο έχω γράψει. Είναι ένα έργο πάνω από την απιστία, όταν μια σύζυγος συναντιέται με την επί 10 χρόνια ερωμένη του άντρα της, σε μια καφετέρια, η κάθε μια λέει τη δική της θέση στα πράγματα και προσπαθούν ν’ αποδείξουν ποια υπήρξε η πιο δυνατή.

Με το Πολιτιστικό Κέντρο της Κρήτης και το Δημήτρη Μαζιώτη, γυρίσαμε το έργο “Τάρτα ροδάκινο” του Μηνά Βιντιάδη, ένα έργο που είχαμε παίξει μέχρι και πριν το πρώτο lockdown, το οποίο προβλήθηκε σε περιορισμένο χρόνο, γιατί σκεφτόμαστε να το κάνουμε περιοδεία μέσα στο καλοκαίρι, αν τα πράγματα ανοίξουν κι όλα είναι καλά. Κι αυτό είναι ένα έργο πάνω στις σχέσεις, μια επέτειος γάμου 25 χρόνων, ενός ζευγαριού, στην οποία έχει ετοιμάσει μια τάρτα ροδάκινο η σύζυγος, κι έχει βάλει μέσα ένα συστατικό που θα σκοτώσει και τους δύο, ενώ εξηγεί κατά τη διαδικασία του έργου το γιατί και το πώς. Χρειαζόμαστε χαρά στη ζωή μας, και την επαφή με την τέχνη που μας γεμίζει.

Δεν είναι μόνο διασκέδαση η τέχνη, σε γεμίζει και σου ξελαφρώνει την ψυχή, ιδιαίτερα το θέατρο. Το live streaming είναι μια λύση την εποχή που περνάμε, είναι ένα άλλου είδους θέατρο, δεν έχει τη δύναμη και τη μαγεία της προσωπικής επαφής του θεάτρου. Είναι μια προσπάθεια να μπορεί να δει ο κόσμος κάποιες παραστάσεις, από το να μην υπήρχε τίποτα, να δουλέψουμε κι εμείς κάπως δημιουργικά. Θέλω να πιστεύω ότι άνθρωποι που δεν πήγαιναν στο θέατρο, θα το γνωρίσουν μέσα από αυτό, κι ενδεχομένως να γίνουν θεατές θεάτρου. Επίσης έρχεται σε live streaming, τώρα μοντάρεται, η αγαπημένη μου παράσταση, που είναι “Το μπουφάν της Χάρλεϋ”, του Κατσικονούρη.

Πώς βλέπεις την τηλεόραση;

Η τηλεόραση τα τελευταία δύο χρόνια, ξαναγύρισε στη μυθοπλασία, αλλά γύρισε μ’ έναν τρόπο, που εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, είναι αρκετά “συντηρητικός”.

Τι εννοείς λέγοντας “συντηρητικός”;

Πιο παλιός, σε θέματα πιο ανώδυνα, σε κωμωδίες λίγο… πρωτοεπίπεδες, πάρα πολλές σειρές ξένες στις οποίες γίνεται προσαρμογή, αλλά οπωσδήποτε αυτές είναι χτισμένες σε λαούς που έχουν έναν άλλο τρόπο ζωής κι αντίληψης των πραγμάτων και νομίζω ότι ποτέ δεν γίνονται τόσο ζωτικές για τον Έλληνα. Παράλληλα υπάρχει η δυνατότητα του Netflix και κάποιων καναλιών, να δει κάποιος ξένες σειρές, οι οποίες είναι πολύ μπροστά, κι ο θεατής παραπαίει ανάμεσα σε δύο εποχές. Η τηλεόραση περνάει ένα μεταβατικό στάδιο, κι αυτός είναι ένας λόγος που τα δύο τελευταία χρόνια δεν ήθελα να συμμετέχω σ’ αυτήν. Υπάρχουν κάποια πράγματα υπό συζήτηση για του χρόνου, υπάρχει δυνατότητα να επιστρέψω.

Σου έχει λείψει η επαφή που είχες με την τηλεόραση;

Όχι, δεν μου έχει λείψει η επαφή που είχα με την τηλεόραση, γιατί ήταν πολλά χρόνια… Πέντε χρόνια στα “Κλεμμένα όνειρα”, καθημερινή σειρά, που ήμουν στο σενάριο κι έπαιζα κιόλας, άλλα δύο χρόνια επίσης καθημερινή σειρά “Οι εννέα μήνες” και μετά “Ο άντρας των ονείρων μου” που έπαιζα μόνο… Ήταν overdose που ήθελα να βγω από αυτό, να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να ξαναγεμίσω τις μπαταρίες μου, να δω την τηλεόραση από απόσταση, να κοιτάξω τι ήθελα εγώ να δω από εκείνη.

Έκανες διάλειμμα, μια συνειδητή επιλογή απομάκρυνσης;

Ακριβώς, η οποία έχει δημιουργικό χαρακτήρα, κι όχι απαξίωσης. Έχουν αλλάξει τα πράγματα και ήθελα να δω τι θα μου άρεσε να δω, κάθε φορά έτσι έγραφα, με το τι αρέσει σε μένα, έβαζα τον εαυτό μου στη θέση του τηλεθεατή και προφανώς αντιπροσώπευα πολύ κόσμο και αντιπροσωπεύω. Είμαι καλή θεατής, ειλικρινής, δεν είμαι σνομπ, είμαι ειλικρινής δημιουργός, από την άλλη υπήρχε και το θέατρο που τα τελευταία χρόνια με απορρόφησε. Έχω κάνει πρόβες, φτάνοντας μέχρι παραμονές γενικών δοκιμών, στο έργο “Ανθισμένες Μανόλιες”, του Ρόμπερτ Χάρλινγκ, στο θέατρο “Χυτήριο”, αλλά σταμάτησε με την καραντίνα, είναι ένα επόμενο επαγγελματικό σχέδιο.

Έχεις υπάρξει θεατής κάποιου σίριαλ τον τελευταίο καιρό ή και παλαιότερα;

Όλα τα βλέπω λίγο-πολύ και παίρνω μια γεύση από τα ελληνικά, για λόγους καθαρά επαγγελματικούς, αλλά για λόγους δικής μου ψυχαγωγίας, με την έννοια της αγωγής της ψυχής, έχω δει πολλές ξένες σειρές που μου άρεσαν πάρα πολύ, κι επιλέγω τις πιο μικρές, κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος που η ελληνική τηλεόραση με κρατάει απ’ έξω, νιώθω απ’ έξω από αυτήν. Μου αρέσει πολύ η εγγλέζικη τηλεόραση, οι σειρές του BBC.

Πώς βλέπεις όλο αυτό που συμβαίνει γύρω από τον καλλιτεχνικό χώρο, με τις καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, για βία διαφόρων μορφών;

Το βλέπω με δύο τρόπους, ο ένας είναι ότι δεν το αντιμετωπίζει μόνο το θέατρο, απλώς, από τη στιγμή που άνοιξαν το στόμα τους κάποιοι άνθρωποι, ασχολήθηκαν τα Μέσα και οι δημοσιογράφοι μαζί τους. Ήταν καλό που άνοιξαν τα στόματα αυτά κι έγιναν οι καταγγελίες. Αυτά συμβαίνουν σε όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα, κι ειδικά σ’ αυτά που κάποιοι άνθρωποι αποκτούν εξουσία απέναντι στους άλλους εργαζομένους, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την εξουσία αυτή, γιατί έχουν δικά τους θέματα και προβλήματα. Αυτές οι περιπτώσεις που αναφέρθηκαν, ήταν άτομα που είχαν μεγάλες διαταραχές, δεν μπορεί ο άλλος να είναι καλά και να τα κάνει αυτά.

Όσο για τη σεξουαλική παρενόχληση, το βρίσκω γελοίο, γιατί ο καθένας στην εποχή μας, μπορεί να βρει το σεξ οπουδήποτε, με ό,τι γούστα κι αν έχει, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τη δουλειά του γι’ αυτό. Ο λόγος που το κάνει, είτε πρόκειται για σεξουαλικής μορφής παρενόχληση, είτε πρόκειται για κακοποίηση λεκτική ή συμπεριφοράς, είναι γιατί του αρέσει η ιδέα να κάνει κατάχρηση της εξουσίας του, να μειώσει, να πατήσει και να εκμηδενίσει τον εργαζόμενο που βρίσκεται στο έλεός του. Όταν είναι γυναίκα, πολλές φορές είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα, γιατί νομίζω ότι σεξουαλική παρενόχληση έχουμε υποστεί όλες οι γυναίκες κάποια στιγμή, οπουδήποτε, σε πάρα πολλές στιγμές της ζωής μας.

Οπότε, σου έχει συμβεί κι εσένα…

Όχι στη δουλειά μου, ποτέ δεν είχα μέσα από εκεί, είχα εξαιρετικές συνεργασίες και συμπεριφορές, αλλά θυμάμαι, όταν ήμουν πιο μικρή, που ήμουν και πιο φοβισμένη, γιατί ο φόβος τραβάει αυτούς τους ανθρώπους, μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στον δρόμο, σε διάφορα περιβάλλοντα, όχι να επιχειρήσει κάποιος να με βιάσει, αλλά ακόμα κι ο τρόπος που σε κοιτάζει κάποιος ή σου εκφράζει την επιθυμία του, άμα είσαι νέο κορίτσι είναι τραυματικός και βίαιος.

Headlines