Το νέο σκηνικό ετοιμάζεται και, προφανώς, όλοι σπεύδουν να ξεκινήσουν από καλύτερη θέση. Ο Μάιος θεωρείται σχεδόν απ’ όλους ως αφετηρία μιας νέας κατάστασης που θα αρχίσει να αφήνει πίσω την πανδημία, διαμορφώνοντας νέες προτεραιότητες. Εφόσον ο μαζικός εμβολιασμός θα έχει προχωρήσει, δημιουργώντας μια πρώτη ασπίδα γενικής ανοσίας, και ο τουρισμός θα στέλνει μηνύματα ότι ανοίγει με θετικές προοπτικές, οι πολιτικοί σχεδιασμοί θα πρέπει να αναθεωρηθούν.

Τα νέα προβλήματα θα οδηγούν αναπόφευκτα σε νέα ερωτήματα – και οι απαντήσεις ήδη αναζητούνται. Οταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης σπεύδει για παρεμβάσεις στην οδική ασφάλεια ή εξαγγέλλει τη μετεγκατάσταση των υπηρεσιών του Μεγάρου Μαξίμου και των μισών υπουργείων της κυβέρνησης από το κέντρο της Αθήνας στον Υμηττό, είναι ξεκάθαρο ότι επιδιώκει να διαμορφώσει μια νέα ατζέντα – ακριβέστερα, επιδιώκει η ατζέντα της επόμενης ημέρας να είναι η δική του ατζέντα. Οταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος διαμηνύει ότι απαιτείται αντιπολίτευση με επιχειρήματα, είναι εξίσου προφανές ότι η Κουμουνδούρου οφείλει και εκείνη να προσαρμοστεί σε μια νέα κατάσταση.

Η διαφορά είναι, ωστόσο, ότι ο Μητσοτάκης απευθύνεται σε ένα κοινωνικό σύνολο που χρειάζεται να ακούσει κάτι διαφορετικό και ο Τσακαλώτος στο κόμμα του. Αν υπάρχουν, δε, δύο συγκεκριμένα πρόσωπα που είναι αποδέκτες των συστάσεων εντός των τειχών του ΣΥΡΙΖΑ, το ένα είναι ο Αλέξης Τσίπρας και το δεύτερο ο Παύλος Πολάκης. Πρόκειται για ζήτημα που ξεπερνά την εσωκομματική διελκυστίνδα και τα χαρακώματα που στήνονται καθ’ οδόν προς ένα συνέδριο που έχει να κάνει πρωτίστως με τη φυσιογνωμία του κόμματος. Ξεπερνά τις θέσεις των 53, της Ομπρέλας, της ΡΕΝΕ, των δημογερόντων της Κουμουνδούρου και κάθε άλλης τάσης που διεκδικεί το δικό της μερίδιο στην εσωκομματική πίτα. Ο Πολάκης καταγράφεται ως πρόβλημα που έχει πλέον αποκτήσει ευρύτερες εσωκομματικές διαστάσεις και αναδεικνύει την αντιπολιτευτική σύγχυση που εκπέμπει και η ηγεσία.

Ο Τσίπρας θέλει τον Πολάκη στον δρόμο, όπως τον θέλει και στην Προανακριτική – να υπερασπίζεται με τον δικό του τρόπο τον Παππά. Θέλει, ταυτόχρονα, και τον Ανδρέα Ξανθό παραπλεύρως στο μέτωπο της πανδημίας και στις επαφές με φορείς και ειδικούς. Δεν υπάρχει μια ενιαία γραμμή που συνδέει τις δύο αντιπολιτευτικές ατζέντες και στο τέλος της ημέρας εκείνοι που βραχυκυκλώνουν είναι τα δικά του στελέχη.

Είναι η εικόνα που έχει ήδη μεταφερθεί στον ίδιο και από εξ απορρήτων συνεργάτες, πιθανότατα είναι μια εικόνα που θα αναδειχθεί και στην προσεχή συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, στις αρχές της εβδομάδας. Κατ’ αυτούς, ο Πολάκης δεν είναι μια γραφική περίπτωση, από καιρό αποτελεί μια τοξική περίπτωση που αφαιρεί και δεν προσθέτει.

Ο εσωκομματικός πόλεμος που τροφοδοτεί ο «αψύς Σφακιανός» είναι το νεότερο στοιχείο που μπορεί να διαμορφώσει μια νέα κατάσταση, αναγκάζοντας αργά ή γρήγορα τον Τσίπρα να πάρει θέση. Οταν ο Πολάκης ειρωνεύεται όσους αντιδρούν, μετρώντας – για παράδειγμα – τα τετραγωνικά του πολιτικού εκτοπίσματος του Νίκου Φίλη, οι εκρήξεις στην Κουμουνδούρου μπορεί να είναι αλυσιδωτές. Ιδίως από τη στιγμή που απέναντι στον Πολάκη μπορούν να συμπλεύσουν οι 53 και οι άλλες τάσεις της «ιδεολογικής καθαρότητας» με τους παλαιότερους της κομματικής φρουράς και τους πασοκογενείς.

Πολύ περισσότερο, ο Τσίπρας θα αναγκαστεί να πάρει θέση επειδή το ζήτημα ξεπερνά τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής ατζέντας και συνδέεται και με τις εκλογικές αγωνίες της ηγεσίας. Αν η λογική Πολάκη χωράει σε ένα νέο αντιπολιτευτικό σχέδιο, δεν μπορεί να βρει θέση σε έναν νέο εκλογικό προγραμματισμό. Το μήνυμα είναι, εν ολίγοις, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να φτάσει στις κάλπες με τον Πολάκη στη βιτρίνα.

Ιδίως εάν οι τελευταίες κινήσεις και οι πρωτοβουλίες Μητσοτάκη για μια νέα ατζέντα θα μπορούσαν να φέρουν κοντά και τον εκλογικό ορίζοντα. Οσοι φτάνουν στον έβδομο όροφο της Κουμουνδούρου αντιλαμβάνονται ότι σχέδιο για έναν τιθασευμένο ή σιωπηλό Πολάκη δεν μπορεί να λειτουργήσει. Εξού και κάποιοι εξ αυτών έχουν δείξει με τον τρόπο τους και την πόρτα της εξόδου…

Headlines