Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή που ο πρώην υπουργός του Αλέξη Τσίπρα, Νίκος Παππάς, βρισκόταν στο επίκεντρο της εξουσίας. Ή, ακριβέστερα, αυτό βρισκόταν στα χέρια του. Ηταν επί μεγάλο διάστημα ίσως το ισχυρότερο πρόσωπο της τότε κυβέρνησης, σε μία χώρα που αρέσκεται πολύ στο να χαϊδεύει τους ισχυρούς της εξουσίας. Αλλά όσο λατρεύει να τους χαϊδεύει, άλλο τόσο της αρέσει να τους βλέπει να πέφτουν, αφού όμως πρώτα έχουν πέσει, να είναι και σίγουρα τα πράγματα. Ολα αυτά, καθώς το παλαιοβαλκανικό μοντέλο είναι ακόμα κυρίαρχο. Μπορεί ο υπουργός, ο κάθε υπουργός, να μην έχει πλέον τη δύναμη να διορίζει με ένα ραβασάκι, αλλά παραμένει συνώνυμος του αρχέτυπου της δύναμης, ακόμα και όταν στην πραγματικότητα δεν την έχει. Στο βάθος, αυτό προδίδει ένα μάλλον καθυστερημένο επίπεδο εξέλιξης της σχέσης της κοινωνίας με την πολιτική. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει στη ζωή τους μόλις για δύο μήνες υπουργοί ή υφυπουργοι, και αυτό πριν από δεκαετίες, αλλά η προσφώνηση παραμένει γι’ αυτούς αιώνια. Η ίδια η εξουσία όμως, όχι. Φεύγει και χάνεται, ακόμα και αν υποτεθεί ότι την είχαν ποτέ πραγματικά.

Παρ’ όλα αυτά, το ελιξήριο της εξουσίας παραμένει ισχυρότατο για όσους το έχουν ανάγκη. Είναι βέβαιο ότι ουδείς από τους συναδέλφους του Παππά υπουργούς, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ, τότε και τώρα, σκέφτηκε το αυτονόητο με αφορμή την παραπομπή: ότι όλα κάποτε τελειώνουν και μπορεί να τελειώσουν και άσχημα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι πολιτικοί δεν διδάσκονται από τη ζωή. Είναι φυσικό, καθώς έχουν γεννηθεί να τα ξέρουν και να τα… σφάζουν όλα. Το ζητάει ο ρόλος και, ακόμα και όταν δεν είναι πρώτη, τελικά με τον καιρό, γίνεται δεύτερη φύση τους. Οσες φορές και να δουν την πορεία από τη δύναμη στην πτώση, δεν κατανοούν. Κάτι που σίγουρα θα βοηθούσε τη δημοκρατία να λειτουργεί καλύτερα. Δυστυχώς, δεν το απαιτεί και η κοινή γνώμη. Η εικόνα της εξουσίας που συγκινεί δεν είναι όταν σέβεται τα όρια, αλλά όταν τα ξεπερνά. Γιατί να ταυτιστεί κανείς με κάποιον που δεν θέλει να παίζει τον ηγεμόνα;

Ο Νίκος Παππάς είναι ένας από εκείνους που είχαν αληθινά εξουσία. Δεν ήταν μόνον ζήτημα προσφώνησης. Και μπορεί τώρα που βρέθηκε στη Βουλή για την άρση της ασυλίας του ο ΣΥΡΙΖΑ να στάθηκε δίπλα του, αλλά ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας και το κόμμα που του τράβηξαν κάποτε το χαλί κάτω από τα πόδια. Στην ομιλία του στη Βουλή ο Παππάς δεν τα κατάφερε να πείσει. Εξίσου δεν τα κατάφερε ούτε ο Τσίπρας. Τα μεγάλα ερωτήματα που θα έπρεπε να απαντηθούν, έμειναν αναπάντητα. Είναι χάρισμα πολλών πολιτικών να μιλούν επί ώρες και να μη λένε τίποτα. Και μάλλον, όσο πιο πολύ μιλούν, τόσο λιγότερα έχουν να πουν. Μέχρι στιγμής, ο πολακισμός είναι η μόνη φωνή του ΣΥΡΙΖΑ, που εν τω μεταξύ αλληλοσφάζεται. Σε λίγο, θα αλληλοκαρφώνονται.

Το Καλογρίτσας Gate θα πάρει τον μακρύ δρόμο της Δικαιοσύνης. Χωρίς προς στιγμή ο Παππάς να έχει πει λέξη επί της ουσίας. Το πώς θα εξελιχθεί, το πότε και το πού θα καταλήξει, είναι ακόμα άγνωστο. Ομως, δίνει μία ευκαιρία σε όλους τους ανθρώπους της εξουσίας, πραγματικούς, κατ’ επίφαση, ή… wannabe, να θυμούνται ότι ο στίχος του Ελύτη είναι αιώνιος: «Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε. Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις». Αλλά μια και μιλάμε για βοσκοτόπια, υπάρχει και ο άλλος στίχος, λιγότερο λόγιος, αλλά ασφαλώς όχι λιγότερο ουσιώδης: «Τι έχεις καημένε κόρακα και σκούζεις και φωνάζεις;»…

Headlines