Όταν Πολιτεία, Δήμοι και πολιτικοί υμνούν τις μπουλντόζες

Ο ημιεπίσημος τερματισμός των υποδουλωτικών οικονομικών Μνημονίων, ως δια …μαγείας συνέπεσε με την εκρηκτική αφύπνιση του εν υπνώσει εργολαβικού κεφαλαίου. Σε δήμους της περιοχής της πρωτεύουσας, με την προ 30ετίας υποδειγματική διατήρηση μιας ανθρώπινης χωροταξίας, ξεφύτρωσαν, την επομένη της μερικής απελευθέρωσης από το δημόσιο χρέος, τα κονβόι των εκσκαφέων και κάθε λογής κατεδαφιστικών θηρίων.

Όλος αυτός ο θηριώδης στόλος, εν ριπή οφθαλμού, ισοπέδωσε γοητευτικές μονοκατοικίες με καταπράσινο και ανθοστόλιστο περιβάλλοντα χώρο. Ακόμη και στη Νέα Σμύρνη, που μέχρι τα πρώτα χρόνια της μεταδικτατορικής περιόδου χαιρόσουν να περπατήσεις, ακόμη και να κόψεις μάτσα με ανοιξιάτικες μαργαρίτες, σε επιμελώς ακάλυπτα οικόπεδα. Και χώρια η συναρπαστική εικόνα των κατακίτρινων από τις μαργαρίτες, μεγάλων ακάλυπτων χώρων στη Νέα Σμύρνη και το Παλαιό Φάληρο που μας γοήτευαν κατά την προσγείωση των αεροπλάνων στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Ακόμη και στη Νέα Σμύρνη των λαμπρών ομογενών προσφύγων από την κατεστραμμένη «μάνα» Σμύρνη της Μικρασίας, με τα περίβλεπτα ευαγή ιδρύματα την υπέροχη Εστία Νέας Σμύρνης, αυτή την κιβωτό της αδιάκοπης ιστορίας του ιωνικού πολιτισμού.

Ακόμη και εκεί, ο νόμος της αντιπαροχής (ν. 3741/1929) που ξεκίνησε στη διάρκεια μιας πενταετούς κυβερνητικής περιόδου του Ελευθερίου Βενιζέλου, με τον επιτυχημένο στόχο, να καλύψει τις ανάγκες από το στεγαστικό πρόβλημα των κατοίκων των μεγαλουπόλεων, αλλά και των χιλιάδων μικρασιατών προσφύγων, στη μετέπειτα ιστορική περίοδο, τελικά παρεξέκλινε από τους στόχους του κράτους πρόνοιας και αλληλεγγύης.

Το δέλεαρ και το δόλωμα της αντιπαροχής

Μάλιστα, στα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια της οικονομικής ανασυγκρότησης αυτός ο νόμος της βενιζελικής κυβερνητικής περιόδου (4/7/1928-6/3/1933) ενώ ικανοποίησε σημαντικά το ρεύμα τη εσωτερικής μετανάστευσης, στις στεγαστικές του ανάγκες, δεν άργησε να εκτραπεί πολλές φορές σε αισχροκερδείς εργολαβίες, στην μεταπολεμική περίοδο.

Με τη σαρωτική ορμή προϊστορικού δεινόσαυρου ή τυραννόσαυρου, ο εργολαβικός εκσκαφέας, στο εντελώς πρόσφατο αυτό φωτογραφικό στιγμιότυπο, κατεδάφισε σε λίγες ώρες μια γοητευτική μονοκατοικία στη Νέα Σμύρνη.

Σήμερα, νάτα πάλι τα εξαπτέρυγα των …νικηφόρων παρελάσεων μιας εργολαβίας, η οποία με τις διαρκείς τροποποιήσεις της αστικής ρυμοτομίας και πολεοδομίας και με την πλειοψηφούσα γνώμη των αιρετών εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης, μηδενίζουν τους αναγκαίους ακάλυπτους χώρους για την αναπνοή των πόλεων. Μόνον και μόνον για να κερδίσουν στη μεταπώληση πανάκριβα τετραγωνικά μέτρα σε σημερινές οκταόρωφες πολυκατοικίες και πρώην υπέροχες περίβλεπτες μονοκατοικίες-θύματα της αντιπαροχής.

Και μαζί με τους περισσότερους αυτοδιοικητικούς φορείς νάτην και η κεντρική εξουσία, τόσο η κυβερνώσα, όσο και η αντιπολίτευση, που κόπτονται στη Βουλή για τη … «λαϊκή στέγη». Εννοώντας με αυτό το δακρύβρεχτο επίθετο την … «ευεργεσία» τους για την αγορά, από το υστέρημα των βιοπαλαιστών, μικρομεσαίων πανάκριβων διαμερισμάτων της αντιπαροχής, και όχι πάντοτε αξιόπιστης κατασκευής, που αποδίδουν με την μεταπώληση, στους εργολάβους, καταφανώς πολλαπλάσια δελεαστικά οικονομικά οφέλη.

Έτσι, βέβαια εξηγείται το παράδοξο φαινόμενο: πώς, μετά από περίπου 10 χρόνια στασιμότητας στην οικοδομική δραστηριότητα, γέμισαν οι ελληνικές πόλεις από τα κονβόι των εκσκαφέων αλλά και από τις αμέτρητες μπετονιέρες με μεταλλικό ρύγχος που ξεπερνά το ύψος των 25-30 μέτρων για την τσιμεντόστρωση των τελευταίων ορόφων.

Απαξιώνουν τα κτίσματά τους!

Έτσι, εξηγείται και το φαινόμενο, γιατί οι κροίσοι του εργολαβικού κεφαλαίου, που επαίρονται και καμαρώνουν για τα κτίσματά τους, απαξιώνουν τη διαμονή τους σε αυτά και τελικά ενδημούν με υπεροπτική υπερηφάνεια, ή στον πανάκριβο πέριξ της Ακρόπολης χώρο, ή στις επαύλεις των βορείων και νοτίων προαστίων της πρωτεύουσας. Άρα, άνθρακες ο θησαυρός από τον γεμάτο στεναγμό ισχυρισμό τους, ότι ευεργετούν τους αγοραστές τους με «υπερπολυτελή» διαμερίσματα-φάκες για ποντίκια και μηδενική θέα και ακάλυπτους χώρους που θυμίζουν κάτι σαν τον προαύλιο χώρο φυλακών.

Σ’ αυτή τη γωνιά της Νέας Σμύρνης, με μόνιμους κατοίκους συμπαθέστατων μονοκατοικιών, ανθρώπους της Τέχνης και του Πνεύματος, η ανελέητη μπουλντόζα, άνοιξε το δρόμο για επταόροφο πολυεπίπεδο κτίσμα, που κρύβει όλη την άλλοτε άπλετη θέα προς τον Σαρωνικό. Και εδώ η απληστία της αντιπαροχής, που κατάντησε από κάποια λύση του στεγαστικού, σε μετατροπή του δομημένου χώρου σε κελιά κρατουμένων.

Αλλά μια και μιλάμε για την πάλαι ποτέ γοητευτική θέα του ιοστεφούς αθηναϊκού άστεως, δηλαδή της Αθήνας με τις μενεξεδένιες αποχρώσεις του ορίζοντα της και τα ανεπανάληπτα δειλινά, θεωρώ χρέος μου προς την αλήθεια, να καταγγείλω ότι ο άλλοτε απαράμιλλος πολεοδομικά και αρχιτεκτονικά δήμος της Νέας Σμύρνης και πριν από την τερατώδη καθ’ ύψος επέκταση της πόλης, με τα καταθλιπτικά θηριώδη πολυόροφα κτίσματα, ενώ πριν από τη δεκαετία του ’80 έδινε στους κατοίκους του το δικαίωμα ν’ απολαμβάνουν σχεδόν όλο τον Σαρωνικό Κόλπο, από την Πειραϊκή και τα Φάληρα μέχρι και την Αίγινα, σήμερα η θέα αυτή, σχεδόν ή πλήρως, είναι μηδενισμένη από τα εκτρώματα των πολυκατοικιών.

Και κλείνω με την παρατήρηση, ότι ακόμη και οι δήμαρχοι της πόλης, που κατέβηκαν με τη στήριξη κομμάτων της κεντροαριστεράς, ενώ τουλάχιστον ιδεολογικά όφειλαν ν’ αποδείξουν στην πρακτική τους ότι σέβονται τις αρχές των σοσιαλιστικών οικολογικών κινημάτων, που ταυτίζουν το κράτος ισονομίας και ισοπολιτείας με τα δικαιώματα του κατά φύσιν ζειν, απεναντίας ή υπέκυψαν ή αληθώρισαν στον πειρασμό της ταξικής διάκρισης εις βάρος των αδυνάτων…