Θρηνούν; Τρόπος του λέγειν

Από την αρχή της πανδημίας, η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική πολιτική βασίστηκε στην άρνηση του δυναμικού χαρακτήρα του φαινομένου. Επέκριναν κάθε φορά τις μεταβολές στα μέτρα, λες και αυτά αφορούσαν μια κατάσταση με σταθερή πορεία και προβλεπτή εξέλιξη, η οποία θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με μόνιμα μέτρα για όσο διαρκέσει.

Ο λόγος που ακολουθούν αυτή τη στάση δεν είναι επειδή οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τον σύνθετο χαρακτήρα του φαινομένου, αλλά επειδή δεν θέλουν να καταλάβει το ακροατήριό τους. Το κάνουν, δηλαδή, επειδή η υπεραπλούστευση τους επιτρέπει να καλλιεργούν το κλίμα δυσαρέσκειας για την πορεία της πανδημίας, που εκ των πραγμάτων φθείρει την κυβέρνηση.

Ωστόσο, αυτό που καταλογίζουν στην υποτιθέμενη ανικανότητα της κυβέρνησης, δηλαδή τη μεταβλητόττα των μέτρων αναλόγως των συνθηκών, το κάνουν και οι ίδιοι ασυστόλως. Την Παρασκευή, λ.χ., ο Τσίπρας στηλιτεύει από το βήμα της Βουλής την κυβέρνηση για την πρόθεση να ανοίξουν τα εμπορικά καταστήματα, ενώ την επομένη, όταν κρίνεται ότι πρέπει να εξαιρεθούν τα καταστήματα των περιοχών που είναι στο βαθύ κόκκινο, ο ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης εκδίδει ανακοίνωση με την οποία τάσσεται υπέρ του ανοίγματος, δηλαδή κατά των πρόσφατων θέσεων του αρχηγού του.

Είναι μάταιο να αναζητεί κανείς τη συνοχή της λογικής στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό ότι δεν τους νοιάζει, όταν λ.χ. καταγγέλλουν τη μεταφορά ασθενών από δημόσια νοσοκομεία, που έχουν διατεθεί αποκλειστικά στην αντιμετώπιση της πανδημίας, σε ιδιωτικά θεραπευτήρια, που έχουν επιταχθεί. Αν αυτός είναι λόγος καταγγελίας, τότε γιατί ζητούν την προληπτική επίταξη του ιδιωτικού τομέα της Υγείας; Αφήστε το ότι οι συγκεκριμένοι ασθενείς μπορεί να θεωρηθούν και τυχεροί, αφού η λεγόμενη ξενοδοχειακή υποδομή του ιδιωτικού τομέα είναι ανώτερη του δημοσίου. Αυτοί οι ασθενείς τουλάχιστον δεν θα χρειάζεται να φέρουν μαξιλαροθήκες και σεντόνια από το σπίτι τους.

Λένε κατά κυριολεξία ό,τι τους κατεβαίνει, επειδή όπως φαίνεται έχουν μάλλον συμβιβασθεί με την ιδέα ότι μόνον μία καταστροφή μπορεί να τους δώσει ελπίδες για την επάνοδο στην εξουσία, που είναι και το μόνο που πραγματικά τους ενδιαφέρει. Για τον λόγο αυτόν, υποθέτω, η μόνη πολιτική την οποία στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν των ανοικτών συγκεντρώσεων, με κάθε δυνατό πρόσχημα: από την αστυνομική βία και το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ μέχρι την Ημέρα της Γυναίκας. Και, όπως διαπιστώνουμε τώρα στην κορύφωση του τρίτου κύματος, υπήρξε αποτελεσματική. Το «ρίσκο» που πήρε ο Τσίπρας απέδωσε.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο Νάσος Ηλιόπουλος οφείλει τουλάχιστον να αποφεύγει τις ανακρίβειες στις ανακοινώσεις του, όπως η πρόσφατη στην οποία ισχυρίστηκε ότι «θρηνούμε πάνω από 7.700 συμπολίτες μας». Τα στοιχεία είναι σωστά. Είναι βέβαιος όμως ότι είναι σωστό και το πρώτο πρόσωπο του πληθυντικού; Ποιος θρηνεί, αλήθεια, όταν βλέπουμε τον Τσίπρα σε διαδικτυακή συνέντευξη να χασκογελάει για την αύξηση των θυμάτων;

ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΙΣ

Ωραίος ο πρόεδρος της κοινότητας Μακροταντάλου Ανδρου! Στις 8 Μαρτίου απειλούσε ότι θα βάλει φωτιά σε εκτάσεις που αναγνωρίζονται ως δασικές με τους νέους χάρτες. Χθες, μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στην Ανδρο που ξέσπασε ξημερώματα Κυριακής και αφότου ήλθε στη δημοσιότητα η θέση του, ο πρόεδρος τα μάζεψε με αξιοθρήνητο τρόπο. Μιλούσε «λίγο παρορμητικά», δικαιολογήθηκε και παρερμηνεύθηκε. (Φαντάσου, δηλαδή, να μιλούσε πολύ παρορμητικά…) Εννοούσε, εξήγησε, ότι θα βάλει φωτιά σε ένα χωράφι του για να το καθαρίσει. Ποιο δάσος; Ο πρόεδρος το αγαπάει το δάσος! Να το κάψει, πού ακούστηκε; Ο δικαιωμένος της υπόθεσης είναι εκείνος ο οποίος, στη διάρκεια της τηλεδιάσκεψης που εξέθεσε τον πρόεδρο, ακούγεται να τον εκλιπαρεί: «Πρόεδρε, μη λες τέτοια πράγματα δημοσίως». Μόνον ιδιωτικά να τα λες, πρόεδρε…