Η νεαρή ταλαντούχα ηθοποιός Χριστίνα Χειλά Φαμέλη ξεχωρίζει για ακόμα μια φορά για το υποκριτικό της ταλέντο, αυτή τη φορά μέσα από τη συμμετοχή της στην νέα δραματική σειρά του MEGA, «Σιωπηλός Δρόμος» που ήδη από την πρεμιέρα της κέρδισε το κοινό, σημειώνοντας υψηλά νούμερα τηλεθέασης.

Σε πρόσφατη συνέντευξή της η Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, μίλησε μεταξύ άλλων για την καθημερινότητα της έτσι όπως έχει διαμορφωθεί με τους περιορισμούς της πανδημίας, ενώ σχολιάζει και το θέμα που έχει σοκάρει το πανελλήνιο με τις καταγγελίες στον καλλιτεχνικό χώρο.

Πώς νιώσατε με τις καταγγε­λίες για βία και παρενόχληση στον καλλιτεχνικό χώρο;

«Αισθάνθηκα παρά πολύ όμορ­φα που επιτέλους βρήκαν οι άνθρωποι το κουράγιο να μι­λήσουν. Και όταν είναι πολλοί μαζί, όλα γίνονται πιο εύκολα. Νιώθω τρομερή χαρά που αλ­λάζουν οι καταστάσεις, που η δική μου γενιά δεν θα το επιτρέψει άλλο αυτό.

Αισθάνομαι όμως και μεγάλη οργή για τους θήτες. Δεν είμαι εκδικητικός άν­θρωπος δεν μπορώ να πω «κα­λά να πάθουν!» τώρα που κλεί­στηκαν φυλακή ή τελείωσε η καριέρα τους, νιώθω όμως μια δικαίωση για τα θύματα.

Πρέ­πει αυτό το πράγμα να κοπεί από τη ρίζα του. Όσοι έχουν τέτοιες φαντασιώσεις να μην τολμούν καν να τις ξεστομίσουν όταν ο άλλος άνθρωπος δεν θέλει. Αυτά τα πράγματα που άκουσα για «άντρες παλιάς κοπής'» είναι εξωφρενικά.

Κάποιοι έχουν χάσει τον ύπνο τους πια και εγώ παίρνω από αυτό ικανοποίηση, γιατί τόσα χρόνια είχαν χάσει τον ύπνο τους τα θύματά τους».

Πώς θα αντιδρούσατε εσείς σε κάτι τέτοιο;

«Ειλικρινά δεν ξέρω! Αν μου συνέβαινε σε μια δική μου κάπως αδύναμη φάση, μπορεί ήμουν ένα εν δυνάμει θύμα. Αν πατούσα περισσότερο στα δικά μου πόδια μπορεί να έβριζα τον άλλον ή να μιλούσα σε κάποιον ανώτερό του».

Με την καραντίνα πώς τα πάτε;

«Δεν πάει άλλο! Νιώθω παράνομη και μονό που υπάρχω. Αν καμιά φο­ρά ξεχάσω το κινητό ή να στείλω μήνυμα για να πάω στο σουπερμάρκετ, αισθάνομαι πως έχω κά­νει κάτι τραγικό, ενώ εί­ναι κάτι ανθρώπινο. Νομίζω πως ο κόσμος έχει κουραστεί πια, και δυστυχώς, παρά τα μέτρα, τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Νιώθω πως ζούμε ένα θέατρο πα­ραλόγου.

Πόσες ταινίες πια να δεις, πόσα βιβλία να διαβάσεις; Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, θέλει να βγει, να πάρει κι έναν φίλο αγκαλιά. Είναι δύσκολα τα πράγμα­τα, αλλά θέλω να ελπίζω».

Όταν τελειώσει όλο αυτό, τι θέλετε να κάνετε;

«Κάποτε ρωτούσαμε τι θα κάνεις αν κερ­δίσεις το λότο. Τώρα ρωτάμε αυτό, τόσο απίστευτο είναι ό,τι ζούμε. Θα ήθελα λοι­πόν να ταξιδέψω. Αν και πριν δεν ήμουν άνθρωπος που έλεγε «αχ, λατρεύω τα τα­ξίδια», τώρα, μετά τον κοροναϊό, ανυ­πομονώ να βγω έξω και να μη φοβά­μαι να πιάσω κάτι χωρίς να βάλω μετά αντισηπτικό στα χέρια μου. Ονειρεύομαι την ελευθερία…»

Headlines