Στη διάρκεια του περασμένου έτους, μια κατηγορία εργαζομένων δεν είχε το χρόνο να φορέσει τις πιτζάμες της και να παρακολουθήσει αμέτρητες ώρες τηλεοπτικών σειρών. Πρόκειται για τους λεγόμενους «αναγκαίους» εργαζόμενους ή «εργαζόμενους της πρώτης γραμμής» που ήταν αναγκασμένοι να κυκλοφορούν σε δημόσιους χώρους, συχνά χωρίς να μπορούν να κρατήσουν τις απαραίτητες αποστάσεις από τους συναδέλφους τους. Σε όλο τον κόσμο, πολλοί ήταν εκείνοι που πέθαναν.

Η περιγραφή των εργαζόμενων ως «αναγκαίων» δεν σημαίνει πάντα το ίδιο – πολλές φορές, σε αυτή περιλαμβάνονται, για παράδειγμα, και οι δημοσιογράφοι.

Συνήθως, όμως, περιορίζεται στα επαγγέλματα που είναι αναγκαία για την κάλυψη των βασικών αναγκών όλων μας: Την τροφή, τη θέρμανση και τις μετακινήσεις – και φυσικά, την υγεία. Οι εργαζόμενοι «της πρώτης γραμμής» συχνά προέρχονται από μειονότητες. Επιπλέον, οι περισσότεροι λαμβάνουν χαμηλούς μισθούς. Το Ινστιτούτο Οικονομικών Σπουδών (IFS), μια δεξαμενή σκέψης, εκτιμά ότι ο μέσος αναγκαίος εργαζόμενος στη Βρετανία λαμβάνει περίπου 8% χαμηλότερο μισθό σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Η πανδημία υπενθύμισε σε αυτή την κατηγορία εργαζομένων, ότι χωρίς αυτούς οι κοινωνίες μας δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν. Στο πρώτο διάστημα των lockdown, σε πολλές χώρες του κόσμου, οι πολίτες έβγαιναν στα μπαλκόνια τους για να του χειροκροτήσουν. Όμως, όπως υποστηρίζουν σε επιστημονικό άρθρο οι κοινωνιολόγοι Καμίλλα Ντε Καμάργκο και Λίλιθ Γουίλι, το «σχεδόν μυθικό κύρος και αξία» που δόθηκε στους αναγκαίους εργαζόμενους καμουφλάρει το μέγεθος του πόνου που έχουν βιώσει πολλοί εξ αυτών.

Ακόμη και η μετακίνηση προς τη δουλειά μπορεί να μετατραπεί σε τρομακτική εμπειρία στη διάρκεια της πανδημίας.

Σύμφωνα με μελέτη στην Αγγλία, οι εργαζόμενοι της πρώτης γραμμής ήταν «σημαντικά πιθανότερο να εκτιμηθεί ότι πάσχουν από κατάθλιψη, άγχος και μετατραυματικό στρες». Μέρος των δυσκολιών που αντιμετώπισαν οι εργαζόμενοι αυτής της κατηγορίας, ήταν και το ότι σε πολλές περιπτώσεις ήταν δύσκολο να εκφράσουν τις διαμαρτυρίες τους. Τα κεντρικά γραφεία των εταιρειών παρέμεναν κλειστά, και πολλοί από αυτούς δεν είχαν πρόσβαση σε εσωτερικά κανάλια επικοινωνίας, όπως είναι για παράδειγμα ακόμη και τα εταιρικά e-mail.

Πολλοί αναγκαίοι εργαζόμενοι έχουν μηδαμινή διαπραγματευτική δύναμη, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κάνουν σχεδόν τίποτα στις περιπτώσεις που αισθάνονται ότι κινδυνεύουν. Ένας διανομέας από την Αγγλία δήλωσε ότι η εταιρεία του δεν τους παρείχε μέσα ατομικής προστασίας, με αποτέλεσμα πολλοί διανομείς να κάνουν παραδόσεις πλήρως εκτεθειμένοι στον ιό. Συνάδελφοί του που τόλμησαν να παραπονεθούν για πελάτες που αψηφούσαν τα υγειονομικά πρωτόκολλα, απολύθηκαν. Οι κυβερνήσεις άργησαν να καλέσουν τους εργοδότες που καταπατούσαν με τέτοιο τρόπο τα εργασιακά δικαιώματα να λογοδοτήσουν, ιδίως σε περιπτώσεις όπως εκείνες των συρροών που εμφανίστηκαν σε όλο τον κόσμο στις βιομηχανίες επεξεργασίας κρέατος.

Η ανισορροπία ισχύος είναι πιο έντονη σε ορισμένες περιοχές.

Μελέτη στο Τορόντο διαπίστωσε ότι η θνητότητα από κοροναϊό στις γειτονιές όπου ζουν οι αναγκαίοι εργαζόμενοι ήταν υπερδιπλάσια σε σχέση με εκείνες με τον μικρότερο πληθυσμό εργαζομένων αυτής της κατηγορίας. Άλλη μελέτη, αυτή τη φορά στην Καλιφόρνια, ανακάλυψε ότι η θνητότητα μεταξύ των ανθρώπων παραγωγικής ηλικίας αυξήθηκε κατά 22% στο διάστημα από τον Μάρτιο έως και τον Οκτώβριο του 2020. Μεταξύ των αρτοποιών, όμως, το ποσοστό αυτό άγγιξε το 50% ενώ μεταξύ των μαγείρων το 60%.

Μια κοινωνική τάξη έμεινε σπίτι, φορώντας τις πυτζάμες της. Μια άλλη συνέχισε να πηγαίνει στους χώρους εργασίας της – σε πολλές περιπτώσεις για να πεθάνει εξαιτίας του γεγονότος αυτού.

Με πληροφορίες από Economist

Headlines