Να φωνάζεις ή να σιωπάς;

Οπως σε κάθε κοινωνία έτσι και στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν σοβαρά διλήμματα. Εχοντας εμπειρία κυβερνητικής ευθύνης και με γνώση επιλογών και ορθών αποφάσεων βρίσκονται αντιμέτωποι με μια δυσάρεστη πραγματικότητα. Να επισημάνουν τις αδυναμίες και τους λαθεμένους χειρισμούς, ενημερώνοντας και τους κυβερνητικούς ακόμη για ενδεχόμενες διορθωτικές κινήσεις; ‘Η να κρατήσουν στάση σιωπής από τον κίνδυνο μήπως οι παρατηρήσεις τους εκληφθούν σαν επικριτικές πρωτοβουλίες που, σε ένα τοξικό δυστυχώς πολιτικό κλίμα, μπορεί να φανούν πως ρίχνουν νερό στις κινήσεις της αντιπολίτευσης; Εκτιμώ πως η ευθύνη κάθε νομιμόφρονα πολίτη τον οδηγεί, από αίσθημα εθνικής υποχρέωσης, να επισημαίνει τις όποιες αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις για να βοηθάει τη χώρα του.

Στο μέτωπο των εξωτερικών σχέσεων της χώρας κάποιες παρατηρήσεις θεωρώ πως είναι απαραίτητες. Βλέπουμε με έκπληξη τις κλιμακούμενες τουρκικές προκλήσεις και την προσπάθεια της Αγκυρας να δυναμιτίσει όλες τις πρωτοβουλίες διαλόγου κι εκτόνωσης των μεταξύ μας εντάσεων. Εν τούτοις παραμένει το ερώτημα γιατί η ελληνική πλευρά δεν βάζει στο τραπέζι δικά της διμερή θέματα που η Τουρκία, σε παραγνώριση των διεθνών συμφωνιών, τείνει να αποσιωπά. Τι γίνεται με την Ιμβρο και την Τένεδο και τον εκεί χριστιανικό τους πληθυσμό; Οι περιουσίες και οι τύχες των Κωνσταντινουπολιτών, που βάρβαρα εκδιώχθηκαν από κατοχυρωμένες με συνθήκες εστίες και δικαιώματά τους, θα παραμείνουν στο σκοτάδι; Θα συνεχίσουμε να επιμένουμε πως εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα όταν οι γείτονες δείχνουν έναν προκλητικό αναθεωρητισμό;

Θα αποδεχόμαστε σιωπηλά την προκλητική στάση της Γερμανίας που με κάθε ευκαιρία αναζητά τρόπους δικαιολόγησης της Τουρκίας και κάλυψης των προκλητικών της κινήσεων; Μπορεί ενδεχόμενα να μην επιθυμούμε την επιβολή ευρωπαϊκών κυρώσεων στην Αγκυρα εκτιμώντας πως ίσως κερδίσουμε περισσότερα μέσω μιας ευρωπαϊκής επιτήρησης. Είναι όμως δυνατόν η Γερμανία, πίσω από την πλάτη μας, να συζητά καινούργια συμφωνία μαζί της για τους μετανάστες ή να κάνει διάλογο για τη Λιβύη δίχως να μας προσκαλεί;

Αν το «Τουρκία – Γερμανία – Συμμαχία» έχει κάποιες ιστορικές βάσεις πρέπει το Βερολίνο να καταλάβει πως υπάρχει σήμερα η ΕΕ που αλλάζει τα δεδομένα. Και κάποιοι οφείλουν να μεταβάλουν προσανατολισμό.

Οταν η Γαλλία στέκεται δίπλα μας τόσο ανοιχτά, ρισκάροντας και οικονομικά της συμφέροντα με την Αγκυρα (μέσω Κατάρ λ.χ.), δεν είναι δεοντολογικό εμείς να σέρνουμε τα πόδια μας προβάλοντας δυσκολίες στο ζήτημα των φρεγατών ή να δείχνουμε επιφύλαξη σε αιτήματα του Παρισιού για ναυτική βάση στη Λέρο και σε προθέσεις στρατιωτικής συμπαράταξης. Είναι σίγουρο πως από πουθενά αλλού δεν πρόκειται να εξασφαλίσουμε παρόμοιες δεσμεύσεις. Οι καθυστερήσεις δεν λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων μας. Γιατί τα δεδομένα κινδυνεύουν να μεταβληθούν. Και τότε;

Δεν είναι λάθος η αφοσίωσή μας στις πράξεις της ΕΕ, και ιδίως της Κομισιόν. Οχι όμως άκριτα και δίχως επισήμανση λαθών και απαίτηση διορθωτικών κινήσεων. Το ζήτημα των εμβολίων είναι χαρακτηριστικό. Ο κακός σχεδιασμός και οι αδυναμίες στις συμφωνίες που έγιναν έχουν θέσει σε κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Το ίδιο και οι καθυστερήσεις στις παραγγελίες. Γιατί τηρούμε τέτοια σιωπή; Δεν υπάρχουν υπεύθυνοι; Δεν οφείλουν να λογοδοτήσουν; Δεν όφειλαν επίσης οι ηγέτες της Ευρώπης, που είχαν τηλεδιάσκεψη ανήμερα της εθνικής μας εορτής και επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση για την ανεξαρτησία μας να κάνουν κάποια χειρονομία αναγνώρισης; Το έκαναν οι ηγέτες των ΗΠΑ, της Ρωσίας και του Καναδά. Οι Ευρωπαίοι, όλοι μαζί, σιωπή; Δίχως την παραμικρή δική μας αντίδραση; Αυτά είναι σημεία που οφείλει κάποιος να επισημαίνει. Για το καλό όλων μας…