Πάντα Ακάματος!

Θα αποφύγω τις αξιολογικές κρίσεις, ώστε να προβάλει καλύτερα η βαρύτητα του ίδιου του γεγονότος. Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε πρωθυπουργός από το 1996 έως το 2004. Τον διαδέχθηκε ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος και διετέλεσε πρωθυπουργός μέχρι το 2009. Μετά από τόσα χρόνια, λοιπόν, ο Σημίτης σήμερα επικρίνει τον διάδοχό του στην πρωθυπουργία για ένα σφάλμα στα ελληνοτουρκικά.

Με πρόσφατο άρθρο του στα «ΝΕΑ», ο Σημίτης καταλογίζει στον Καραμανλή ότι, το 2004, ενσυνειδήτως άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία επίλυσης των ελληνοτουρκικών (ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα) μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου, επειδή συναίνεσε στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρώπη, μολονότι αυτή ήταν συνδεδεμένη από το 1999 με την πρόοδο στα ελληνοτουρκικά. Ομως, η πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή στα ελληνοτουρκικά, όπως διατυπώθηκε από τον ίδιο τον Καραμανλή προς τον Σημίτη, παρόντος μάλιστα του Πέτρου Μολυβιάτη, ήταν διαφορετική. Προφανώς, η Χάγη δεν περιλαμβανόταν στις επιδιώξεις της πολιτικής Μολυβιάτη. Συνεπώς, η σύνδεση ελληνοτουρκικών και ενταξιακής πορείας της Τουρκίας αγνοήθηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή.

Αυτό λέει ο Σημίτης και δεν είναι δα τίποτε τρομερό. Ούτε μύδρους εξαπολύει ούτε κεραυνούς εξακοντίζει, για να μιμηθώ και εγώ το ορθό δημοσιογραφικό ύφος. Δεν κατηγορεί τον διάδοχό του για κάτι που ήταν δικαίωμά του να κάνει, δηλαδή την αλλαγή πολιτικής. Κρίνει όμως την αλλαγή αυτή από ιστορική σκοπιά, μετά από δεκαεπτά χρόνια. Αυτό κάνει ο Σημίτης στο άρθρο του (που είναι προδημοσίευση από βιβλίο του που πρόκειται να κυκλοφορήσει) και το κάνει με την ευπρέπεια και την ψυχρότητα της λογικής που τον χαρακτήριζαν πάντα.

Δεν θα έπρεπε να απαντήσει στις επικρίσεις ο Κ. Καραμανλής; Κατά τη γνώμη μου, αυτό όφειλε να είχε κάνει, για ένα θέμα που είναι τόσο σοβαρό και το οποίο τίθεται με την ανάλογη σοβαρότητα. Καταλαβαίνουμε όλοι ότι, ως γκαγκάν παπανδρεϊκός, ο Κ. Καραμανλής δεν χωνεύει με τίποτε τον προκάτοχό του στην πρωθυπουργία και είναι δικαίωμά του. Δεν περιμένω λοιπόν να ξεκινήσει μεταξύ τους μια επιστολική φιλία, στα ίχνη εκείνης του Τζον Ανταμς με τον Τόμας Τζέφερσον. Αλλά μία απάντηση, λιγόλογη έστω, αλλά επαρκή, δεν έπρεπε να δώσει ο Κ. Καραμανλής; Ενας επί πενταετία διατελέσας πρωθυπουργός διατηρεί πάντα την ιστορική ευθύνη των πεπραγμένων του, ακόμη και όταν βρίσκεται εκτός πολιτικής.

Την πέμπτη ημέρα μετά τη δημοσίευση του άρθρου, ανθ’ ημών Τσιτουρίδης! Ο επανειλημμένως ατυχήσας πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή, Σάββας Τσιτουρίδης, σε μία κίνηση που θα μπορούσε να θεωρηθεί προμήνυμα του Πάσχα και της Ανάστασης, εμφανίσθηκε για να απαντήσει στον Κ. Σημίτη και, με την ευκαιρία, να ρίξει και μία μπηχτή στην κυβέρνηση, που δεν σπεύδει να υπερασπισθεί την πολιτική κληρονομιά του Καραμανλή.

Τα θέματα που θα παραπέμπονταν στη Χάγη, έγραψε ο πρώην υπουργός, ήσαν «απαράδεκτα τουρκικά αιτήματα, που σε καμία περίπτωση η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να αποδεχτεί». (Να σημειώσω, για εγκυκλοπαιδικούς λόγους, ότι ο Σ. Τσιτουρίδης είναι σήμερα πρόεδρος των «Ελλήνων Ριζοσπαστών» είναι, δηλαδή, ο «Ελληνας Ριζοσπάστης»…)

Σε κάθε περίπτωση, το σχόλιο Τσιτουρίδη δεν το λες επαρκή απάντηση στις συγκεκριμένες αιτιάσεις της κριτικής του Κ. Σημίτη. Φαντάζομαι, όμως, ότι αυτό αρκεί για τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή ή μπορεί να μην έχει την παραμικρή σημασία για εκείνον, επειδή είναι πολύ υπεράνω της τύρβης του κόσμου τούτου. Δεν είναι όμως υπεροψία η αδιάφορη στάση του Κώστα Καραμανλή του Ακάματου. Είναι δυστυχώς κάτι πολύ χειρότερο, είναι η βαρεμάρα που τον χαρακτηρίζει, όπως η ψυχρή λογική τον Σημίτη.

ΤΣΑΡΟΣ

Το γράφει ο ιστορικός Σάιμον Σίμπαγκ Μοντεφιόρε στο συναρπαστικό βιβλίο του για τον νεαρό Στάλιν, ότι έστειλε στη μητέρα του μια επιστολή, όταν ανέλαβε την εξουσία, στην οποία της έγραφε: «Μαμά, θυμάσαι τον Τσάρο; Κάτι τέτοιο έγινα». Το θυμήθηκα και εγώ, όταν άκουσα ότι ο Πούτιν έφτιαξε νόμο ώστε να μείνει πρόεδρος μέχρι τα 84 χρόνια του. (Εφόσον επανεκλεγεί, αλλά αυτό είναι τυπική λεπτομέρεια…) Δεν ξέρω αν ζει η μανούλα του να της το πει. Θα χαιρόταν η καημένη…