Λεωνίδας Μαριδάκης: Τα δίδυμα σκαλίζουν με ευχαρίστηση την κιθάρα

Γνώρισα τον Λεωνίδα Μαριδάκη στα πρώτα χρόνια της δισκογραφικής του πορείας. Λίγο μετά τον δίσκο «Σε βάθος δρόμου» του 2010 ανακάλυψα αυτή την ιδιαίτερη φωνή από τα Χανιά, που αγάπησε γρήγορα την Αθήνα, όσο και την Κρήτη.

Λίγα χρόνια αργότερα είχα την τύχη να τον γνωρίσω και προσωπικά μέσα από την συμμετοχή του στο δίσκο Retropolis το 2014, όπου ερμήνευσε με μοναδικό τρόπο το «Χαράματα η ώρα τρεις» με την Φωτεινή Βελεσιώτου.

Ο Λεωνίδας Μαριδάκης όλα αυτά τα χρόνια παραμένει συνεπής στο ύφος και στην εντιμότητα με την οποία δημιουργεί μελωδίες.

Live εμφανίσεις, δισκογραφικές συνεργασίες και μια στάση ζωής πιστή σε αυτά που ο ίδιος ονειρεύτηκε.

Το μεγαλύτερο όνειρό του βέβαια το ανακάλυψε και εκείνος σχετικά πρόσφατα. Όταν μαζί με την δημοσιογράφο Νικόλ Κατσάνη μεγάλωσαν κατά δύο μέλη την οικογένεια τους.

Πριν λίγες μέρες τα δίδυμα του Λεωνίδα έγιναν ενός έτους και ανάμεσα σε μελωδίες, σχέδια και στίχους αποφασίσαμε αυτή η συνέντευξη να έχει πρωταγωνιστές τους μικρούς ήρωες της ζωής του. Απολαύστε.

Πώς είσαι αυτή την περίοδο;

Καλά. Δημιουργικά, ζορισμένα αλλά και… «ζαχαρένια». Η εποχή μας τα τελευταία 10-12 χρόνια δεν μας αφήνει να βαρεθούμε, είναι όλο «εκπλήξεις». Πρώτα η οικονομική κρίση που μας έφερε αντιμέτωπους με πρωτόγνωρες καταστάσεις, και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από τη σφαλιάρα, έρχεται ο Covid-19, σφαλιάρα και αυτή… Σαν ένα θετικό αντίβαρο στην προσωπική μου ζωή είχα πριν ένα χρόνο την άφιξη δύο υπέροχων πλασμάτων.

Πώς είναι η καραντίνα με δύο μωρά στο σπίτι;

Υπάρχει μια τεράστια δέσμευση χρόνου που προκύπτει από τις πρακτικές ανάγκες των παιδιών. Άλλαγμα, φαγητό, ύπνος, η βόλτα τους, το παιχνίδι. Τον λίγο χρόνο που μένει δουλεύω τη μουσική μου. Λείπει από την εξίσωση βέβαια -και για μένα και για τη γυναίκα μου- το «έξω», η ανθρώπινη επαφή, η κοινωνικότητα. Βλέπουμε λίγους φίλους και σπάνια. Ευτυχώς τα ίδια τα μωρά προσφέρουν μεγάλες συγκινήσεις, κάθε μέρα κάνουν και κάτι καινούριο που μας ξαφνιάζει. Επίσης έχουν το ένα το άλλο και έχουν παρέα, έτσι πιστεύω πως δεν νιώθουν τόσο μόνα σε αυτές τις συνθήκες της απομόνωσης.

Τι άλλαξε στη ζωή σου αυτόν τον ένα χρόνο;

Άλλαξε η αίσθηση μου για το χρόνο. Έγινε πιο λίγος, πιο πολύτιμος, πιο πυκνός, πιο παραγωγικός. Έμαθα την απόλυτη αφοσίωση, ξαναθυμήθηκα τι σημαίνει αθωότητα. Η εμπειρία της γονεϊκότητας γίνεται πολύ πιο δύσκολη βέβαια με την αποξένωση και την απομόνωση που μας έχει επιβληθεί λόγω πανδημίας. Στεναχωριέμαι που περνάει αυτός ο μοναδικός χρόνος και μεγαλώνουν τα παιδιά χωρίς να μπορούμε να το μοιραστούμε όσο θα θέλαμε με τους δικούς μας, τους παππούδες, τους συγγενείς, τους φίλους μας.

Συμμετέχεις στην ανατροφή των παιδιών;

Ναι συμμετέχω. Στην ουσία μοιραζόμαστε δια δύο την ανατροφή με τη γυναίκα μου τη Νικόλ. Είναι μια πολύ δυνατή εμπειρία και μοναδική. Με ένα μαγικό ραβδάκι άλλαξε ότι ξέραμε μέχρι τώρα, τα παιδιά βάζουν τις προτεραιότητες, εμείς ακολουθούμε. Ταυτόχρονα, τα ίδια τα παιδιά μας είναι σαν να μας δίνουν τη δύναμη να ανταποκριθούμε σε αυτόν τον αγώνα. Νομίζω αυτή η κατάσταση με βοηθάει και δημιουργικά. Έχω γίνει πιο ευθύβολος, πιο συγκεκριμένος σε αυτά που έχω στο μυαλό μου όταν γράφω μουσική.

Βοήθησε η καραντίνα να είσαι περισσότερο σπίτι και να δεθείς μαζί τους;

Σίγουρα. Αφού όλες σχεδόν οι δραστηριότητες και οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δουλεύονται από το σπίτι, είμαστε συνέχεια μαζί. Στη βόλτα, στη δουλειά, στο παιχνίδι. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη και χορταστική εμπειρία, παρ όλο που κάποιες παύσεις θα βοηθούσαν να ισορροπήσουμε καλύτερα μεταξύ babysitting και άλλων υποχρεώσεων. Όταν τα βλέπω χαρούμενα και ήρεμα σκέφτομαι πως κάτι καλό έχουμε καταφέρει ως τώρα.

Έχουν πει μπαμπά;

Ναι! Και δεν το περίμενα αλλά ηχεί σαν το πιο όμορφο τραγούδι στα αυτιά μου. Αυτό το «μπα-μπα» κουβαλάει έναν ολόκληρο κόσμο μέσα του.

Είσαι χαζομπαμπάς;

Το μόνο σίγουρο! Τρελαίνομαι να τους κάνω τον κλόουν, να τα κάνω να γελάνε. Αστειευόμενος λέω πολλές φορές στη Νικόλ πως βλέπω τα παιδιά να γίνονται… μπαμπόθρεφτα!

Τι τους τραγουδάς;

Καταρχήν να πω πως τους αρέσει πολύ η μουσική. Ακούνε παιδικά τραγούδια, Μότσαρτ, αλλά και παιδικό ραδιόφωνο, π.χ. όπως το www.kidsradio.com. Εγώ τους τραγουδάω πότε με την κιθάρα πότε με το γιουκαλίλι τραγουδάκια που ξέρουν και είναι κάτι που τα καθηλώνει και τους αρέσει. Στα άμεσα σχέδια είναι να μπει και το πιάνο μέσα στα «παιχνίδια μας».

Τι τους αρέσει περισσότερο να ακούν;

Τους αρέσουν πολλά. Από τα τραγούδια του Χατζηπιερή και τη Λιλιπούπολη μέχρι το Μικρό πρίγκιπα του Μάριου Φραγκούλη και τα παραδοσιακά τραγουδάκια για παιδιά που συνοδεύονται και από διάφορες κινήσεις και είναι για να μαθαίνουν τα ζωάκια, τα χρώματα κτλ. Έχουν και μεγάλη περιέργεια πως ένα μουσικό όργανο βγάζει ήχο. Μπορούν να περάσουν πολύ ώρα δοκιμάζοντας και σκαλίζοντας με τα χεράκια τους την κιθάρα. Όταν καταφέρουν δε να βγάλουν ένα πιο δυνατό ήχο ξεκαρδίζονται στα γέλια. Νομίζω πως εκείνη τη στιγμή χαίρονται σαν να έχουν ξεπεράσει κάποιο όριο, σα να έχουν κάνει μια «σκανδαλιά».

«Δίδυμα σαν σκουλαρίκια», μίλησε μου για αυτό.

Είναι το ομότιτλο τραγούδι της νέας μου δισκογραφικής δουλειάς που θα βγει μέχρι το καλοκαίρι, στην οποία ο Δημήτρης Λέντζος υπογράφει τους στίχους. Κρύβει μια αστεία ιστορία από πίσω το τραγούδι αυτό. Ο Δημήτρης Λέντζος έγραψε και μου έστειλε προς μελοποίηση τους στίχους του «Δίδυμα σαν σκουλαρίκια» λίγους μήνες πριν μάθουμε τα ευχάριστα νέα πως περιμένουμε δίδυμα. Έκτος από στιχουργός, είναι δηλαδή και καλός προφήτης στην περίπτωσή μου. Μάλιστα μια φίλη μόλις το έμαθε μου είπε χαριτολογώντας: «Πες στον κύριο Λέντζο να προσέχει τι δίνει που!» Ψοφήσαμε στο γέλιο. Το μελοποίησα και καθώς ήταν ένα «τραγούδι ρόλων» ζήτησα από την αγαπημένη φίλη και σπουδαία ερμηνεύτρια Μάρθα Φριντζήλα να το μοιραστούμε ως ντουέτο. Μου αρέσει πολύ για αυτό θα δώσω τον τίτλο του στο νέο δίσκο. Το ξεχωρίζω ίσως επειδή αυτό το τραγούδι περιέχει και κάτι πιο προσωπικό δικό μου.

Τι άλλο ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;

Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει σαν single ένα ακόμα τραγούδι από τον επερχόμενο δίσκο και αυτό σε στίχους του Δημήτρη Λέντζου. Πρόκειται για ντουέτο που τραγουδάω μαζί με το Σταύρο Σιόλα. Είναι ένα ερωτικό, δυναμικό τραγούδι με παραδοσιακό χρώμα που θα συνοδεύεται από ένα ταξιδιάρικο βιντεοκλίπ σαν road movie σε σκηνοθεσία του μετρ του είδους Βαγγέλη Καλαϊτζή. Την περιμένω πως και πως αυτή την κυκλοφορία. Επίσης αυτό τον καιρό γράφω μουσική για δύο θεατρικές παραστάσεις, η μία είναι για την επόμενη δουλειά της ομάδας Σημείο Μηδέν σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου και η άλλη για μια παράσταση που σκηνοθετεί ο Νίκος Χατζόπουλος. Εύχομαι το καλοκαίρι να ανοίξει η δυνατότητα για μουσικές και θεατρικές παραστάσεις. Εύχομαι να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια να γίνει εφικτό αυτό γιατί το πλήγμα που έχουμε δεχτεί ως καλλιτεχνικός χώρος είναι τεράστιο. Αν ανοίξουν τα πράγματα, για μένα, θα ξεκινήσει μια περίοδος συναυλιών μέσα από τις οποίες θα παρουσιάζω μεταξύ άλλων, τα νέα μου τραγούδια από το άλμπουμ «Διδύμα σαν σκουλαρίκια».