Φυσικά και είναι σοβαρό, καθώς και άκρως ταπεινωτικό για την αγαπημένη μου κ. Ούρσουλα. Αλλά δεν γίνεται να μη το νιώθεις και λίγο σαν κωμωδία, όταν στο έργο παίζει και ο Σαρλ Μισέλ, που μόνο που τον βλέπεις σου ανοίγει η καρδιά, γιατί είναι βγαλμένος κατευθείαν από τις κωμωδίες του γαλλικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 1960 – κι ας είναι από το Λουξεμβούργο ο ίδιος. Τον βλέπεις και λες, να, τώρα θα τον ακολουθήσουν ο Λουί ντε Φινές και ο Μπουρβίλ! Στην πραγματικότητα, όμως, τον ακολουθεί η κ. Ούρσουλα, που ανήκει σε μία πολύ διαφορετική παράδοση της κωμωδίας, δυσνόητη εκτός του γερμανικού κόσμου.

Ο φίλος μας ο Σαρλ, λοιπόν, γίνεται αναγκαστικά ο στόχος  των επικρίσεων για την απαράδεκτη συμπεριφορά του Ερντογάν στην Ούρσουλα, διότι τον Ερντογάν τον ξέραμε ότι είναι γαϊδούρι περιωπής. Οπως επίσης γνωρίζουμε και την εκτίμησή του για τις γυναίκες γενικώς. Αυτή η φατσούλα, όμως, ο Σαρλ, που τον είδαμε να σωριάζεται στην πολυθρόνα που του έδειξε ο Ερντογάν, όφειλε κάτι να έχει κάνει για την πρόεδρο της Επιτροπής που στεκόταν όρθια, μολονότι η συνάντηση του Ερντογάν ήταν με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δηλαδή με τον ίδιο. Ο Σαρλ είναι βέβαια πολύ πιο έξυπνος από όσο σε προδιαθέτει φυσιογνωμικά, προφανώς όμως είναι όσο αγγούρι τον είδαμε στο βίντεο από την επίσκεψη στην Τουρκία. Δεν είχε ούτε τη χάρη ούτε το χιούμορ να κάνει κάτι για να ελαφρύνει την κατάσταση.

Από τη σκηνή, πάντως, σχεδόν όλοι βγαίνουν ζημιωμένοι και, κατ’ αρχάς, το κύρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο πρόσωπο των εκπροσώπων της. Τις προάλλες είδαμε τον Μπορέλ να χαμογελά με έναν αμήχανο και καλοσυνάτο (σχεδόν χαζοχαρούμενο) τρόπο, ενώ δίπλα του ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας χαρακτήριζε την ΕΕ αναξιόπιστη. Τώρα, βλέπουμε τον Σαρλ σε ανάλογη θέση αμηχανίας, ενώ ο Ερντογάν μειώνει την πάντα χαριεστάτη μας Ούρσουλα.

Κερδισμένη της υπόθεσης, υπό μία στενή έννοια, είναι η Ούρσουλα, που μετά το φιάσκο της προμήθειας των εμβολίων βρίσκεται στο ναδίρ της πορείας της. Στο τελευταίο τεύχος του, το «The Economist» κάνει την εκτίμηση ότι, αν το φιάσκο είχε συμβεί σε επίπεδο εθνικής πολιτικής ενός ευρωπαϊκού κράτους, η Ούρσουλα θα ήταν ήδη παρελθόν. Η γαϊδουριά του Ερντογάν, όμως, κάνει όλους να τη δουν με μια συμπάθεια που τη χρειαζόταν…

ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ

Εχει πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει η πολιτική ζωή; Ρητορικό το ερώτημα, όταν, δεν ξέρω πόσα χρόνια μετά τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, οι απόγονοί του σήμερα σέρνουν τη μνήμη του στο τρελοκομείο – με την πολιτική έννοια, που προσέδωσε στον όρο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τη ρήση ότι «η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο».

Ιδού λοιπόν, που η Ζωή Κωνσταντοπούλου εισβάλει στη σκηνή με τη διακριτικότητα μιας Panzer Didivision (φανταζόμαστε τα τζάμια στα παράθυρα να τρίζουν και τις γάτες να εξαφανίζονται στο πέρασμά της…), για να αναλάβει την υπεράσπιση του Κολοκοτρώνη, καθώς και του Μακρυγιάννη, έναντι των ιστορικών απαιτήσεων που ήγειρε ο Πολάκης.

Ετερο αξιοσημείωτο στην «υπόθεση Κολοκοτρώνη» (ας τη βαφτίσουμε έτσι, προς χάριν του επετειακού έτους που διανύουμε…), η οποία διχάζει την Αριστερά και κάνει όλους τους υπόλοιπους να γελάνε, είναι το σκαιό ύφος με το οποίο ο Πολάκης επαναφέρει στην τάξη τον Τσίπρα, επειδή ο τελευταίος σε συνέντευξή του τόλμησε να διαφωνήσει με τη βλακώδη ερμηνεία των νεοτέρων χρόνων της ελληνικής ιστορίας του Πολάκη.

«Να το ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ για να τελειώνουμε με τις παρανοήσεις». Ετσι ξεκινά ο Πολάκης την απάντηση στον Τσίπρα, με το ύφος του δασκάλου που κοντεύει να χάσει την υπομονή του με τον ανεπίδεκτο μαθήσεως μπουμπούνα. Μην απορούμε, λοιπόν, πώς μπορεί να δρα με τέτοια αυτονομία ο Πολάκης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον μπορεί να απευθύνεται δημοσίως με τόσο υποτιμητικό τρόπο στον αρχηγό του. Πόσο πιο φανερό μπορεί να γίνει πια ότι δεν τον υπολογίζει;

Headlines