Ελσίνκι : Το ΚΙΝΑΛ παίρνει θέση υπέρ Σημίτη – Για «πολιτική αδράνειας» κατηγορεί τον Καραμανλή

Θέση στη διαφωνία που προέκυψε μεταξύ των πρώην πρωθυπουργών, Κώστα Καραμανλή και Κώστα Σημίτη, για τη συμφωνία του Ελσίνκι, πήρε το Κίνημα Αλλαγής.

Η Χαριλάου Τρικούπη, με ανακοίνωσή της, αναφέρει ότι η χώρα «έχει πληρώσει πολύ ακριβά το τίμημα των επιλογών της κυβέρνησης της ΝΔ, τόσο στην εξωτερική πολιτική, όσο και στην οικονομία.

Και προσθέτει πως «ήταν πράγματι διαφορετική η αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης ΝΔ Καραμανλή – Μολυβιάτη και της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ Σημίτη – Παπανδρέου».

Το ΚΙΝΑΛ υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Σύνοδος του Ελσίνκι, «βασισμένη σε μια δημιουργική στρατηγική και διπλωματία, ήταν μια από τις σημαντικότερες επιτυχίες της Ελλάδας», αφού «έβαλε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε ένα νέο πλαίσιο, ευρωπαϊκό, πέτυχε την πλήρη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και συνέδεσε την ευρωπαϊκή υποψηφιότητα της Τουρκίας με τον εκσυγχρονισμό και τον εκδημοκρατισμό της χώρας, καθώς και με τον σεβασμό των σχέσεων καλής γειτονίας».

Η Χαριλάου Τρικούπη ρωτά, μάλιστα, πού θα βρισκόταν η Κύπρος σήμερα, «αν ακολουθείτο η πολιτική της αδράνειας της ΝΔ» και τονίζει ότι η υπεράσπιση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ για την επίλυση των διμερών προβλημάτων, χωρίς χρήση βίας ή απειλής βίας, αποτυπώνεται στα συμπεράσματα του Ελσίνκι.

«Η διατύπωση αυτή αφορούσε και αφορά κάθε μέλος ή υποψήφια χώρα για την ΕΕ», εξηγεί το ΚΙΝΑΛ και συμπληρώνει ότι οδήγησε στη διαμόρφωση του διαδικαστικού και ουσιαστικού πλαισίου με τη δέσμευση για διάλογο/διαπραγματεύσεις.

«Αυτή η σημαντική απόφαση», υποστηρίζει, «σήμαινε ότι η Ελλάδα εννοεί στην πράξη το σεβασμό του διεθνούς δικαίου και ότι, παράλληλα, η Τουρκία αποδεχόταν το δεσμευτικό πλαίσιο που μπορούσε να οδηγήσει και στην από κοινού προσφυγή στη Χάγη, πριν την έναρξη διαπραγματεύσεων με την ΕΕ (το 2004)».

Τέλος, η Χαριλάου Τρικούπη κατηγορεί την κυβέρνηση Καραμανλή, αναφέροντας ότι δεν κέρδισε τίποτα η Ελλάδα «με την απόφαση του Κ. Καραμανλή το 2004 να συναινέσει στην έναρξη διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, χωρίς να έχει κλείσει η υπόθεση της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας».

Και καταλήγει ότι η συνέχεια της ιστορίας «δείχνει καθαρά ότι η συνέπεια της επιλογής αυτής ήταν να διαιωνίζεται το πρόβλημα και να παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις από πλευράς της Τουρκίας, αυξάνοντας την ρητορική των διεκδικήσεων της».