Σε συνεδρίαση κοινοβουλευτικής επιτροπής, με αντικείμενο την επιλογή προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής (ναι, έχουμε και από αυτή), βουλευτής της αντιπολίτευσης παίρνει τον λόγο και κατηγορεί τον παριστάμενο υπουργό της κυβέρνησης για κάτι πολύ σοβαρό. Τον ρωτά αν αληθεύει ότι ζήτησε από την εν λόγω επιστημονική επιτροπή να γνωμοδοτήσει για τα κριτήρια, βάσει των οποίων θα αποφασίζεται ποιοι από τους νοσούντες με κορωνοϊό θα διασωληνώνονται και ποιοι όχι – δηλαδή, σε ποιους θα δίνεται η ευκαιρία της σωτηρίας και ποιοι θα πεθαίνουν.

Ο Γ. Γεραπετρίτης, γιατί αυτός ήταν ο υπουργός του περιστατικού, απαντά αμέσως όχι. Ο βουλευτής όμως επιμένει. «Εμένα με ενημέρωσαν ότι υπάρχει στα πρακτικά της επιτροπής τέτοια δική σας πρόταση», του λέει. Ο υπουργός το αρνείται και πάλι, αλλά ο βουλευτής επιμένει ότι έχει «επίσημη» πληροφόρηση. Αφού είναι επίσημη, τον προκαλεί ο υπουργός να καταθέσει κάποιο σχετικό έγγραφο, αν έχει. Δεν έχει, λέει όμως το ανεπανάληπτο: «Από ό,τι μου είπαν είναι στα πρακτικά της επιτροπής». Από ό,τι του είπαν. Η «επίσημη» πληροφόρησή του, δηλαδή, στην οποία βάσισε μια τόσο βαριά κατηγορία, ήταν ότι κάποιος του είπε ότι το είδε στα πρακτικά.

Τώρα, έναν βουλευτή ο οποίος μπορεί να είναι επιπόλαιος μέχρι σημείου τέτοιας φαιδρότητας, πώς τον λες; Οπως και αν τον κρίνεις, πάντως, δεν γίνεται να τον πάρεις στα σοβαρά. Είναι μια κωμική φιγούρα από αυτές που δεν έλειψαν ποτέ από κανένα δημοκρατικά εκλεγμένο Κοινοβούλιο οπουδήποτε στον κόσμο. Εξάλλου, εμείς, ως ο εξυπνότερος λαός του κόσμου, έχουμε προ πολλού απενοχοποιήσει το ζήτημα και, ακομπλεξάριστα, εκλέγουμε στη Βουλή μας επαγγελματίες κωμικούς. Από τα έδρανα του βουλευτηρίου έχουν περάσει προσωπικότητες της κωμωδίας όπως ο Γιώργος Πάντζας, ο Κώστας Καρράς (ιδίως στους τραγικούς ρόλους του), ο Παύλος Χαϊκάλης και, βεβαίως, ο Κώστας Καζάκος, ο οποίος, ως πρόεδρος του δικαστηρίου που δίκασε τον Κλίντον, άφησε εποχή με μια ερμηνεία που επεξέτεινε τα όρια της κωμωδίας.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση που περιγράφω παραπάνω, ο βουλευτής που γίνεται νούμερο είναι ο πολλά βαρύς Παύλος Πολάκης. Βλέπουμε, όμως, πως ο εκφοβισμός που καλλιεργεί ο Πολάκης είναι, τελικά, για την προστασία του. Κρύβει την ελαφρότητα και τη ρηχότητα που τον κάνουν γελοίο. Αν τον απογυμνώσεις από το νταηλίκι, τον θόρυβο και την αγριάδα, τι μένει; Ενας φαιδρός τύπος, που λέει ό,τι του κατεβαίνει, επειδή κάποιος του το είπε που τον εμπιστεύεται…

Η ΦΕΝΑΚΗ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ

Είμαι άνθρωπος με κατανόηση και για την υπόθεση Φουρθιώτη, όπως λέγεται, όλα μπορώ να τα καταλάβω. Μπορώ να καταλάβω, π.χ., γιατί ήθελε αστυνομική προστασία. Του ρίχνεις μια ματιά και το βλέπεις: Για τη φιγούρα. Μπορώ να καταλάβω γιατί του την έδωσαν: Είχε τις άκρες. Στην Ελλάδα ζούμε, γνωρίζουμε την ποιότητα των κρατικών μηχανισμών, δεν θα με εκπλήξει όποια δικαιολογία και να επικαλεστεί ο Μ. Χρυσοχοΐδης.

Μπορώ, επίσης, να καταλάβω γιατί ο Γιάννης Βρούτσης, ενώ διαπίστωσε την απάτη και εμπόδισε την επανάληψή της στο μέλλον, δεν έστερξε να διεκδικήσει αποκατάσταση της βλάβης του Δημοσίου από τον υπαίτιο: Πού να μπλέξεις και να τρέχεις στα δικαστήρια με έναν τέτοιον αντίδικο; Ας πάμε παρακάτω… Καταλαβαίνω και γιατί ο Γιάννης Βρούτσης αποκάλυψε την υπόθεση, παρότι εγείρει εύλογα ερωτήματα και για τον ίδιο: Διότι είναι ο Βρούτσης…

Η μόνη απορία μου για την υπόθεση, την οποία τολμώ να θέσω με την επιστημoνική ιδιότητά μου ως μέλος τους ΔΣ του ΙΕΜΕΒ (Ινστιτούτο Ερευνας και Μελέτης Βαψομαλλιάδων) αφορά το μαλλί του τηλεπαρουσιαστή, αν είναι πράγματι αληθινό, αν είναι το δικό του, ή περούκα. Αν ισχύει το τελευταίο, θα ήταν ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε μία λέξη από τα αρχαία, φενάκη. Δεδομένου δε ότι το όνομα του τηλεπαρουσιαστή είναι Μένανδρος, η φενάκη του Μενάνδρου. Ακούγεται σαν τίτλος χαμένου έργου της Νέας Κωμωδίας…

Headlines