Κυκλοφόρησε στα αγγλικά το τελευταίο βιβλίο του Μουρακάμι

Οι οκτώ ιστορίες σε αυτό το νέο βιβλίο του Murakami είναι γραμμένες σε πρώτο ενικό. Από τις αναμνήσεις της νιότης του, τις σκέψεις του πάνω στη μουσική και την μεγάλη αγάπη του για το μπέιζμπολ και την τζαζ, αυτές οι αφηγήσεις αμφισβητούν τα όρια μεταξύ του νοητού και του εξωτερικού κόσμου. Περιστασιακά, ο αφηγητής μπορεί και να μην είναι ο ίδιος ο Murakami. Είναι, λοιπόν, απομνημονεύματα ή απλώς μυθοπλασία; Ο αναγνώστης αποφασίζει.

Φιλοσοφικές και μυστηριώδεις, οι ιστορίες του «First Person Singular» επιχειρούν να αγγίξουν υπέροχα την αγάπη και τη μοναξιά, την παιδική ηλικία και τη μνήμη. Όταν αυτό το απκέτο έρχεται υπογεγραμμένο από τον μοναδικό Χαρούκι Μουρακάμι, τότε, αποτελεί εγγύηση.

Ο συγγραφέας David Means διάβασε το βιβλίο και έγραψε ένα ενθουσιώδες και παθιασμλενο σημείωμα σχετικά με αυτό στους New York Times. Παρατίθενται μερικά αποσπάσματα:

«Κατατάξτε όπου θέλετε το έργο του Μουρακάμι – μαγικός ρεαλισμός, υπερφυσικός ρεαλισμός … Ο ίδιος πάντως γράφει σα να μας παγιδεύει μυστηριωδώς, αποκαλύπτοντάς μας την παγκόσμια αναγνωσιμότητα του στα ουσιαστικά και κοσμικά (ναι, κοσμικά!) ερωτήματα που μόνο η τέχνη μπορεί να προκαλέσει»

«Έχω αρχίσει να σκέφτομαι τα έργα του Murakami ως διδακτικές ιστορίες, όπως είναι το «Tales of the Dervishes», του Idries Shah ή ακόμα και τις γνωστές παραβολές. Το μεγάλο του θέμα είναι τελικά το αίνιγμα του χρόνου καθώς σχετίζεται με τον εσωτερικό εαυτό του, με ένα είδος μουσικού μυστηρίου που διαπερνά τα πάντα.»

«Ο Murakami δεν είναι δημοφιλής σε όλο τον κόσμο, επειδή συνειδητά ενσωματώνει τις δυτικές ιδέες και τη γλώσσα στη μυθοπλασία του, αλλά επειδή το έργο του συγχωνεύει πολιτισμούς ή ίσως πηδά πάνω τους, αψηφώντας τον χρόνο, αγγίζοντάς τους εις βάθος και σχεδόν επιθετικά, με τον τρόπο ενός…ποπ τραγουδιού.»

«Σε μια πρόσφατη ραδιοφωνική του συνέντευξη, ο Μουρακάμι ισχυρίστηκε ότι η μουσική ήταν ο δάσκαλός του γραφής».

Σχετικά με μία από τις ιστορίες του βιβλίου, ο Means έγραψε:

Ίσως η πιο αποκαλυπτική ιστορία του βιβλίου είναι μια συνέχεια ενός προηγούμενου, ευρέως ανθρωποκεντρικού κομματιού του Μουρακάμι ονόματι «Ένας πίθηκος Shinagawa», που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο The New Yorker το 2006. Σε αυτό, μια μαϊμού γλιστρά γύρω από το Τόκιο κλέβοντας ονόματα – κυριολεκτικά τα κλέβει, έτσι ώστε τα θύματα δεν μπορούν να θυμηθούν τα ονόματά τους. «Είναι μια ασθένεια από την οποία υποφέρω», λέει η μαϊμού, όταν τελικά συλλήφθηκε και ανακρίθηκε. «Μόλις εντοπίσω ένα όνομα που με προσελκύει, μετά πρέπει να το έχω. Ξέρω ότι είναι λάθος, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. »

Όλα τα θύματα είναι νεαρές γυναίκες τις οποίες η μαϊμού θεωρεί επιθυμητές, και δεδομένης της κριτικής που μερικές φορές έβλεπε το αρσενικό βλέμμα στο έργο του Murakami, οι «Εξομολογήσεις ενός πιθήκου Shinagawa», μπορεί να θεωρηθούν έως και μια υπερβολική προσπάθεια για την εξιλέωση του συγγραφέα, μια διαβεβαίωση ότι ο θαυμασμός και η αγάπη τον έλκει προς τις γυναίκες, και τίποτε άλλο.

«Κάνω το όνομα της γυναίκας που αγαπώ μέρος μου», λέει η μαϊμού στον αφηγητή, πάνω από κρύες μπύρες σε ένα ξενοδοχείο στο Νομό Gunma. Είναι «μια εντελώς καθαρή, πλατωνική πράξη. Έχω απλώς μια μεγάλη αγάπη για αυτό το όνομα μέσα μου, κρυφά. Σαν ένα απαλό αεράκι κυματίζει πάνω από ένα λιβάδι. »

Respect, κύριε Μουρακάμι. Αδημονούμε να το διαβάσουμε και, φυσικά, να έρθει και στα ελληνικά!