Μήπως να μάθουμε κάτι από τον Μπάιντεν;

Αν κανείς παρατηρήσει ευρωπαίους αξιωματούχους, θα δει ότι διαχρονικά πάντα νιώθουν ένα ιδιότυπο κόμπλεξ απέναντι στην Αμερική.

Ίσως γιατί η Γηραιά Ήπειρος εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος, όπως όταν οι μεγάλες αποικιακές αυτοκρατορίες ήταν ευρωπαϊκές.

Όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει και ο κόσμος είναι διαφορετικός.

Η Γηραιά Ήπειρος για χρόνια μπορούσε να λέει ότι τα πάει καλύτερα από τις ΗΠΑ και ας ήταν αυτές η υπερδύναμη (από ένα σημείο και μετά η πρώτη υπερδύναμη).

Είχε καλύτερο κοινωνικό κράτος, μικρότερη κοινωνική ανισότητα, πολύ μικρότερη εγκληματικότητα και κατά καιρούς μεγαλύτερο οικονομικό δυναμισμό.

Όμως, εδώ και καιρό τα πράγματα στην Ευρώπη δεν πάνε και τόσο καλά.

Υπάρχει μια ατμόσφαιρα στασιμότητας ιδίως στην οικονομία και αδυναμίας απάντησης σε μεγάλες προκλήσεις.

Φάνηκε με τη δυσκολία συντονισμού για την πανδημία, τη δυστοκία μέχρι να συμφωνήσουν για το Ταμείο Ανάκαμψης, την αποτυχία με τα εμβόλια.

Φαίνεται στο ότι από όλες τις αναπτυγμένες οικονομίες, οι ευρωπαϊκές θα έχουν τον μικρότερο δυναμισμό το επόμενο διάστημα.

Την ίδια ώρα στις ΗΠΑ δείχνουν να έχουν καλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης, μεγαλύτερη εμβολιαστική κάλυψη και έναν πρόεδρο που θέλει να δει την οικονομία με άλλο τρόπο.

Ο Μπάιντεν δεν είναι Ρούζβελτ, αλλά θέλει να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, να δώσει χρήματα για τις υποδομές, να αυξήσει τις αποδοχές των εργαζομένων και να αυξήσει τη φορολογία των επιχειρήσεων.

Δηλαδή, σκέφτεται αντίθετα με όσα μας παρουσίαζαν εδώ και χρόνια στην Ευρώπη ως οικονομική «ορθοδοξία».

Μια «ορθοδοξία» που μεταφραζόταν σε διαρκή λιτότητα, σε περικοπές των δημόσιων δαπανών, σε αντιμετώπιση των μισθών μόνο ως κόστους, σε υποτίμηση της ανάγκης για έστω και μικρή αναδιανομή.

Μια «ορθοδοξία» που στοίχισε ακριβά στην προηγούμενη δεκαετία και οδήγησε στην καταστροφική λογική των «μνημονίων».

Μια «ορθοδοξία» που μπορεί να εξηγήσει γιατί χρειάστηκε να δοθεί μάχη για να περάσει το «Ταμείο Ανάκαμψης» και αυτό με σημαντική καθυστέρηση και στην πραγματικότητα μικρότερο από όσο μπορούσε να είναι.

Γι’ αυτό λέω, καλό είναι στην Ευρώπη να σταματήσουν να έχουν τόσο ψηλά τη μύτη, να αναλογιστούν τη στασιμότητα, την κρίση και την αποτυχία της λογικής που κυριάρχησε και να κοιτάξουν μήπως διδαχτούν λίγο από την Αμερική και αυτά που προσπαθεί να κάνει ο Μπάιντεν.