Ανατριχίλα προκαλεί άλλη μια καταγγελία για τις βάρβαρες πρακτικές και τις κακοποιητικές συμπεριφορές που έχουν επικρατήσει εδώ και χρόνια στον κόσμο της ενόργανης και ρυθμικής γυμναστικής.

Η πρώην αθλήτρια της ρυθμικής, Αναστασία Σταυρακάκη, περιγράφει τον «Γολγοθά» που βίωσε σε αυτόν τον χώρο από όταν ήταν μόλις πέντε ετών μέχρι και τη «μοιραία» στιγμή που πήρε την απόφαση να κατέβει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να εξελίξει, όπως πίστευε, το ταλέντο της.

Μιλώντας στο MEGA, αποκάλυψε ότι η κακοποίηση ξεκίνησε από όταν ήταν 5 ετών.

«Μου στραμπούληξε το χέρι, επειδή είχα βάλει 100 γραμμάρια»

«Όταν ήμουνα εγώ πέντε χρονών, με είχε ζυγίσει τότε η προπονήτρια και είχα βάλει 100 γραμμάρια. Η ζυγαριά ήταν ακριβείας, λες και ήμασταν κομμάτια από κρέας, 50 γραμμάρια, 100, 70 γραμμάρια»

Και επειδή είχα παχύνει, μου είχε στραμπουλήξει το χέρι. Η πρώτη φορά που έγινε που ακόμα ήμουν σε ατομικό σύλλογο δεν ήμουνα εθνική Ελλάδος ή επίλεκτο στα πέντε. Επειδή είχα παχύνει να είχα βάλει 100 γραμμάρια. Αργότερα άλλαξα προπονητή…»

«Όταν είσαι τόσο μικρή ηλικία, νομίζεις ότι έτσι είναι τα πράγματα, δεν ξέρεις ότι όχι, αυτό είναι κακοποίηση και ότι δεν κάνει η προπονήτρια να σου γυρίσει το χέρι, δεν κάνει η προπονήτρια να σε τραβήξει από τα μαλλιά και να σε σύρει. Δεν το ξέρεις όμως εσύ.»

«Εσύ πας σε ένα άθλημα που το αγαπάς και θεωρείς ότι έτσι είναι, ότι είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Αυτό το θεωρείς πια μέχρι που αποσύρεται, δηλαδή εγώ το θεωρούσα ότι ήταν φυσιολογικά τα πράγματα έτσι μέχρι το ’14 που σταμάτησα από την Εθνική Ελλάδος.»

«Μας πατούσαν για να κάνουμε ανοίγματα»

Η κυρία Σταυρακάκη αναφέρθηκε και στα όσα έγιναν μετέπειτα στην πορεία της, στα επίλεκτα τμήματα.

«Εκεί πέρα ήταν τα πράγματα που είδα και άλλες συναθλήτριες μου που μας πατούσαν κάτω και κάθονταν πάνω μας, για να ανοίξουν τα πόδια. Αυτό τότε το θεωρούσαμε ότι είναι ένα άθλημα ευλυγισίας, οπότε λέγαμε ότι πως θα είμαστε ευλύγιστες. Θυμάμαι ξεκινήσαμε τότε δώδεκα παιδιά από τα 12 ουσιαστικά. Από αυτά μπήκαν Εθνική Ελλάδος τα τρία γιατί τα περισσότερα – πριν τα διώξουν – έφευγαν από μόνα τους».

Μας βάζανε να κάνουμε σπαγκάτ και η προπονήτρια καθόταν από πάνω μας και εμείς που ήμασταν παιδάκια ούρλιαζαν και κλαίγαμε και έλεγε θα μετρήσουμε έως το 50. Το ίδιο γινόταν και με τους ώμους: μας γυρνούσαν μπρούμυτα και μας πίεζαν τους ώμους να ακουμπήσουν στο πάτωμα. Το ίδιο γινόταν με τη μέση. Με όλο το σώμα μας γινόταν αυτό. Γι αυτό και η ρυθμική είναι ένα άθλημα που έχουν οι αθλήτριες πάρα πολύ μεγάλη ελαστικότητα.

Μπούλινγκ και από τα άλλα κορίτσια

«Στην Αθήνα τα πράγματα ήταν τραγικά, γιατί εγώ φεύγοντας από δω από τη Θεσσαλονίκη ήμουνα με την τότε προπονήτρια της Θεσσαλονίκης πάρα πολύ ευχαριστημένη, οπότε θεωρούσα πηγαίνοντας στην Αθήνα ότι πάω να συμμετάσχω σε αγώνες και από εκεί και πέρα ό,τι καταφέρω. Όλες οι προπονητές το έκαναν με το πάτημα  Ήταν κανόνας. Πηγαίνοντας στην Αθήνα, συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά με φώναξαν εκεί όχι για να συμμετάσχω στο ελληνικό ανσάμπλ, αλλά για να με αναγκάσουν να σταματήσω.»

«Πήγα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και όταν έφτασα στο ΟΑΚΑ τα πράγματα δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που ήξερα. Μπούλινγκ 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Μου έλεγαν ότι είμαι ένα τίποτα και με αποκαλούσαν βλάχα».

«Έλεγα στη μαμά μου ότι με τραβάνε από τα μαλλιά. Πού να ήξερε η καημένη ότι με έσερναν από αυτά. Έχω πλέον δύο κορίτσια αλλά και δέκα να είχα δεν θα τα έστελναν ποτέ σε αυτό τον χώρο».

«Και μάλιστα μου το είπε η προπονήτρια μου τόσο της Αθήνας τόσο σε μένα όσο και στη μητέρα μου που, όταν της είπε ότι ποιο λόγο υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές γύρισε και είπε αν δεν αρέσει, μπορεί πάρα πολύ εύκολα να γυρίσει σπίτι και να φύγει.»

«Δεν μου μιλούσε κανένα παιδί. Αυτές ήταν οι εντολές της προπονήτριας. Γιατί τα παιδιά δεν έχουν κανένα λόγο να μη μιλιούνται μεταξύ τους. Είμαστε όλη μέρα με προπονήσεις, μοιραζόμαστε τα ίδια, απλά προσπαθούσαν να μου σπάσουν τον τσαμπουκά και να προσπαθήσουν να με κάνουν να φύγω από εκεί πέρα.»

Με 40 πυρετό

«Κέρδισαν θριαμβευτικά κιόλας κι εγώ ήθελα άλλο ένα χρόνο, δηλαδή ουσιαστικά έναν αγώνα. Άλλον έναν αγώνα χρειαζόμουν και τελείωνε η καριέρα μου εκεί έτσι κι αλλιώς, θα είχα χτίσει ό,τι ήθελα να χτίσω. Θυμάμαι ένα σκηνικό είχα αρρωστήσει, τότε ηλικία ήμουν 11 – 12 χρονών και παίρνω την προπονήτρια και της λέω είμαι άρρωστη με 40 πυρετό. Τότε έμενα στο Ολυμπιακό Χωριό»

«Θέλω εδώ να σημειώσω ότι ο γιατρός ήταν εκτός του Ολυμπιακού Χωριού, έπρεπε να βγεις από αυτό, να περάσεις ένα κεντρικό διπλό δρόμο για να φτάσεις στο γιατρό μου. Και η απάντηση της προπονήτριας είναι να σηκωθείς και να πας στο γιατρό.»

«Ένα παιδί νηστικό με 40 πυρετό με 10 ώρες τη μέρα προπονήσεις να σηκωθώ εγώ και να κάνω τόσο μεγάλη απόσταση ώστε να φτάσω στο γιατρό που δεν θα μπορούσα ποτέ να φτάσω στον δρόμο γιατί θα είχα λιποθυμήσει…», τόνισε σοκάροντας.

Σημείωσε, μάλιστα, πως η προπονήτρια της κόρης της – μια παλιά προπονήτρια – ανέφερε ότι ποτέ δεν θα έσπρωχνε ένα παιδί στον πρωταθλητισμό.

Headlines