Metoo από ‘δω, metoo απο ‘κει, metoo και παραπέρα

Συμπληρώνονται τρεις μήνες από τότε που η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου άνοιξε τον ασκό του ελληνικού #metoo. Τις πρώτες μέρες «έπαιξε» στην αιχμή της ειδησεογραφίας. Και όταν η υπόθεση άρχισε να εξαντλείται, ξαναφούντωσε με επίκεντρο αυτήν τη φορά το θέατρο. Εδώ το ενδιαφέρον του κοινού ήταν μεγαλύτερο διότι είχε να κάνει με πρόσωπα που έχει χειροκροτήσει, θαυμάσει, αγαπήσει. Και είναι σύμφυτο του ανθρώπου να νιώθει μια διαστρεβλωμένη ικανοποίηση όταν βλέπει τα είδωλα να καταρρέουν.
Τέλος πάντων, οι καταγγελίες έπεσαν βροχή, κάποιες σοβαρές, πολλές δεν ξεπέρασαν το όριο της γραφικότητας, άνθρωποι σπιλώθηκαν για αστειότητες, έμειναν χωρίς δουλειά για υποθέσεις που μπήκαν στο αρχείο ή που δεν συνιστούν καν πλημμέλημα, κάποιοι αυτοχρήστηκαν «προστάτες της ηθικής», ακούστηκαν πολλά περί του σκοπού (να πρυτανεύσουν στον χώρο οι κάτω των σαράντα) που αγιάζει τα μέσα (να κατηγορηθούν καταξιωμένοι άνθρωποι του θεάτρου). Διαφάνηκαν σκοπιμότητες καλλιτεχνικές ή πολιτικές, αυτοαναφλέχθηκαν και οι μεν και οι δε και ξαφνικά τα πάντα σίγησαν.

Το #metoo, η ουσία του δηλαδή, χάθηκε στη σκόνη των εντυπώσεων. Λες και για ό,τι συνέβαινε πίσω από τις κουίντες έφταιγε ο Λιγνάδης που προφυλακίστηκε και δυο – τρεις που παροπλίστηκαν και τώρα που έφυγαν αυτοί από τη μέση, όλα θα γίνουν ένας όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Λες και τα λάβαρα σηκώθηκαν ίσα – ίσα για να προκύψει το σύνθημα «Μενδώνη παραιτήσου» υπονοούν κάποιοι καχύποπτοι.

Οι προθέσεις των ανθρώπων, των κλικών και των παρατάξεων αποκαλύπτονται όχι από αυτά που λένε αλλά από αυτά που δεν λένε. Τα λόγια καμουφλάρουν, οι σιωπές ξεγυμνώνουν. Και στην προκειμένη περίπτωση, η άκρα του τάφου σιωπή από έναν πολιτικό χώρο (που είχε πρωτοστατήσει στο «Μενδώνη παραιτήσου) για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στην πρεσβεία της Βενεζουέλας και η καταγγελλόμενη παρέμβαση στελέχους, τότε, του ΣΥΡΙΖΑ για να κουκουλωθεί το θέμα, μας έχει ξεκουφάνει. Βρε μήπως οι καχύποπτοι δεν είναι, τελικά, και τόσο καχύποπτοι;

Τη μέρα που η Ραλλία πήγε στην Ακρόπολη

Τη Ραλλία Χρηστίδου τη γνωρίσαμε ως μια wannabe τραγουδίστρια που μπήκε στο τηλεοπτικό μουσικό ριάλιτι Fame Story το 2004. Μια συμπαθής και διακριτική παρουσία που τερμάτισε δεύτερη, μετά την Καλομοίρα. Μάλιστα, στις επάλξεις του ένδοξου Euro εκείνης της χρονιάς, κυκλοφορούσε και ένα σύνθημα όπου η Ραλλία (λόγω δεύτερης θέσης) ρίμαρε με τη Πορτογαλία. Μετά την «αποφοίτησή» της από το ριάλιτι έκανε μια καριέρα, ούτε μεγάλη ούτε ανύπαρκτη, έβγαλε και ένα – δύο σουξέ. Μέχρι εδώ όλα καλά, άριστα θα έλεγα.

Κι ύστερα ήρθε η ενεργή συμμετοχή της στην πολιτική. Το 2015 στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ σε μη εκλόγιμη θέση, και το 2019, υποψήφια ευρωβουλευτής και, στη συνέχεια «βουλεύτρια» του νότιου τομέα της Αθήνας. Δεν είναι η πρώτη ούτε η δεύτερη και δεν θα είναι η τελευταία καλλιτέχνιδα που μπαίνει στη Βουλή. Και αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα όλων των κομμάτων. Ονόματα – κράχτες που θα φέρουν ψήφους, που μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις, λόγω καλλιτεχνικής προέλευσης, όμως δεν έχουν το πολιτικό ένστικτο της αυτοπροστασίας.

Την περασμένη εβδομάδα η Ραλλία έκανε τρία «σουξέ». Εγραψε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι το Facebook είναι στη «λίστα Πέτσα», αναρωτήθηκε δημόσια γιατί τα λένε self test αφού είναι σε συσκευασίες των 25 και «πήρε πάνω της» την αυτοψία στην Ακρόπολη ενώ στο κλιμάκιο συμμετείχε και ο Τάσος Τανούλας, ο μόνος αρμόδιος (ως επικεφαλής της ομάδας αναστήλωσης των Προπυλαίων). Δεν αμφιβάλω για τις προθέσεις της «βουλεύτριας» Χρηστίδου. Φοβάμαι όμως ότι με τη φόρα που έχει πάρει (η ίδια ή οι συνεργάτες της) επαληθεύει το πραγματικό σουξέ της, εκείνο που έλεγε «Εγώ για σένα, θα ‘πεφτα πιο κάτω από τον καθένα».