Η χώρα δεν χρειάζεται πολιτικούς «μπράβους» και «ανθρωποφαγίες»

Εν μέσω μιας από τις σοβαρότερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας της βρίσκεται η Ελλάδα. Η πανδημία σαρώνει τη χώρα και όλο τον κόσμο.

Σχεδόν 9 χιλιάδες οικογένειες κλαίνε τους νεκρούς τους και χιλιάδες άλλοι δίνουν αγώνα επιβίωσης ή αποκατάστασης των προβλημάτων που τους άφησε ο κοροναϊός.

Ακόμη και με το εμβόλιο που κάνουν οι πολίτες το μέλλον είναι άδηλο, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν νέες μορφές του ιού δεν θα συνεχίσουν να μας ταλαιπωρούν και τα επόμενα χρόνια.

Η οικονομία βρίσκεται στα Τάρταρα, με ρυθμούς υποχώρησης του ΑΕΠ πρωτοφανείς, χειρότερους και από την εποχή των Μνημονίων.

Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα έχει καταρρεύσει, τα μαγαζιά παραμένουν κλειστά, η χώρα ζει με δανεικά και αγύριστα, με επιδόματα, επιστρεπτέες και Γέφυρες.

Αλλά μέχρι πότε;

Οσο για την κοινωνία; Βρίσκεται στην κυριολεξία στην κόψη του ξυραφιού. Με σοβαρές ψυχολογικές επιπτώσεις, με ένα κόσμο στα κάγκελα, με πλήρη αποσάθρωση δεσμών, όπως η οικογένεια, οι φίλοι, οι σχέσεις, οι επαγγελματικοί δεσμοί.

Κι όλα αυτά λόγω της υγειονομικής κρίσης, μιας τεράστιας πρόκλησης που καλούνται να αντιμετωπίσουν όλες οι χώρες.

Μόνο που οι άλλες χώρες δεν είναι Ελλάδα και σίγουρα μπορούν να αντέξουν περισσότερο. Να αντέξουν νεκρούς, να αντέξουν οικονομική κατάρρευση, να αντέξουν την κοινωνική πίεση που εκ των πραγμάτων προκαλεί αυτή η ζοφερή κατάσταση.

Και κυρίως να αντέξουν μια συνδυασμένη κρίση με πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Αυτά η Ελλάδα δεν μπορεί να τα αντέξει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Κι αυτό το γνωρίζει και το πολιτικό σύστημα.

Αλλά τι κάνει για την διαμορφωθείσα κατάσταση;

Δείχνει ωριμότητα; Δείχνει διάθεση συνεννόησης; Δείχνει ότι μπορεί να αποτινάξει λάθη και πάθη του παρελθόντος και να προχωρήσει σε μια γενικευμένη ανατροπή;

Να προχωρήσει σε μια διαρκή «επανάσταση» που χρειάζεται η Ελλάδα για να αντέξει αλλά και για να προοδεύσει μόλις βγούμε από την πανδημία;

Η ευθύνη όλων

Η απάντηση είναι όχι και την ευθύνη την έχουν όλοι. Και η κυβέρνηση, οι βουλευτές της ΝΔ, αλλά και η αντιπολίτευση. Και μαζί όλα τα συστήματα που στηρίζουν και την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.

Και μιλώ κυρίως για όλους εκείνους που δεν ορρωδούν προ ουδενός. Που στοχοποιούν τους πάντες, βρίζουν, ασχημονούν, κατηγορούν και δολοφονούν χαρακτήρες.

Που στο όνομα της πολιτικής τους επιβίωσης ή της ισχυροποίησης της θέσης τους δεν διστάζουν να μετατρέψουν την πολιτική αντιπαράθεση σε αρένα χωρίς κανόνες.

Είχαμε προ ημερών τις εμφυλιοπολεμικές, άναρθρες κραυγές περί Νέας Δημοκρατίας ως «κόμματος τραμπούκων, μαυραγοριτών και δοσιλόγων». Από επίσημα χείλη βουλευτών μάλιστα που ακκίζονται με τα like που παίρνουν κάτω από κάθε ανοησία που ξεστομίζουν στο διαδίκτυο.

Αλλά είχαμε και πριν από αυτούς, άλλους να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως «κόμμα του Κουφοντίνα και των τρομοκρατών» και λίγο – πολύ να τους χαρακτηρίζουν περίπου ως δολοφόνους.

Εμφυλιοπολεμικό κλίμα εν έτει 2021. Από τη μια οι δοσίλογοι, από την άλλη οι τρομοκράτες. Από τη μια οι ξεπουλημένοι, τα λαμόγια, οι «άριστοι» κι από την άλλη οι άπλυτοι, μπαχαλάκηδες, τα «κομμούνια».

Όμως, ο πάτος έχει… και απόπατο. Κυβερνητικοί βουλευτές λένε για να τους ακούει το ακροατήριό τους ότι «η Αριστερά δεν πιστεύει στο έθνος» ή ότι οι κομμουνιστοσυμμορίτες έσφαξαν την Ελλάδα και είναι… πρόγονοι των Συριζαίων.

Για να μη μιλήσουμε για τις δηλώσεις περί «Βελουχιώτη παιδεραστή» ή το hashtag #nd paiderastes, που έφτιαξαν τα αντίπαλαι, άθλια ανθρωπάκια. Ή για τον άλλον που βλέπει τον πρωθυπουργό να χαϊδεύει ένα αδέσποτο και να λέει ότι αφήνει τον κόσμο να πεθάνει σαν το σκυλί στο δρόμο.

Το ερώτημα είναι καίριο: «Ετσι θα πάμε;»

Με τη ΝΔ να κατηγορεί τους άλλους για «Εαμοβούλγαρους που θέλουν να κάψουν τη χώρα» και τον ΣΥΡΙΖΑ για «προδότες, μαυραγορίτες, δολοφόνους, κλέφτες»;

Και θα μπαίνουν στον πόλεμο αυτό και τα σκίτσα που ρόλος τους είναι να προκαλούν, όχι όμως και να «δολοφονούν» ανθρώπους; Κι αυτό ισχύει για όλα τα σκίτσα όχι μόνο για εκείνα που χτυπούν τον έναν ή τον άλλον πολιτικό.

Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή στη χώρα και δυστυχώς απουσιάζει η σοβαρότητα και η σύνεση.

Και ο τόπος δεν έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή ούτε για ξεκαθαρίσματα ανοικτών λογαριασμών από… τον Εμφύλιο, ούτε για μίση και πάθη που διαιρούν τους πολίτες και δημιουργούν εκρηκτικές καταστάσεις.

Οι πολιτικοί οφείλουν να είναι σοβαροί, να μην ρίχνουν λάδι στη φωτιά, να μην σπέρνουν τη διχόνοια, το μίσος στην κοινωνία.

Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει οι ηγέτες των κομμάτων να μαζέψουν τους ακραίους, να σταματήσουν τα «σκυλιά» να αλυχτάνε.

Διότι το καραβάνι της χώρας πρέπει να προχωρήσει. Όχι το προσωπικό ή κομματικό καραβάνι.

Η πατρίδα μάς χρειάζεται όλους. Δεν χρειάζεται τυφλούς κομματικούς στρατούς που μόνο στόχο έχουν τον αντίπαλο.

Δεν χρειάζεται τον «νεοαυριανισμό» στη χειρότερη εκδοχή του.

Δεν χρειάζεται τους πολιτικούς «μπράβους».

Εκτός κι αν θέλουν να μετατρέψουν πραγματικά την Ελλάδα σε Κολομβία.