Είναι από τα στερεότυπα με τα οποία κάποιες φορές ξορκίζουμε μια δύσκολη πραγματικότητα.

Αναφέρομαι στη φράση «η Τουρκία είναι απομονωμένη» που συχνά πυκνά επανέρχεται στον ελληνικό Τύπο.

Το σχήμα είναι λίγο πολύ γνωστό: η Τουρκία με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του «Σουλτάνου» Ερντογάν διαρρηγνύει σχέσεις με τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες και έρχεται σε σύγκρουση με αρκετές χώρες της ευρύτερης περιοχής. Και γι’ αυτό είναι «απομονωμένη».

Μόνο που η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη.

Ναι, η Τουρκία σε συγκεκριμένα ζητήματα βρίσκεται σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες.

Ναι, δεν συμπεριφέρεται ως ένα τυπικό μέλος του ΝΑΤΟ και διεκδικεί «βαθμούς ελευθερίας».

Ναι, προβάλλει αξιώσεις που τη φέρνουν σε αντιπαράθεση με διάφορες χώρες και όχι μόνο την Ελλάδα. Από την Αίγυπτο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα μέχρι τη Γαλλία.

Όμως, την ίδια στιγμή η Τουρκία:

Έχει κατοχυρώσει μια παρουσία στη Λιβύη, αφού επηρέασε τον τελικό συσχετισμό και σήμερα παίζει ρόλο και διατηρεί επιρροή εκεί.

Έχει κάνει εισβολή στη Συρία και έχει συριακό έδαφος υπό τον έλεγχό της, με την ανοχή και των ΗΠΑ και της Ρωσίας.

Αναμείχθηκε στη σύγκρουση Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν παίρνοντας το μέρος του δεύτερου.

Αναβαθμίζει τη σχέση με την Ουκρανία.

Οι ΗΠΑ θέλουν να παίξει η Τουρκία ρόλο στην πολιτική λύση στο Αφγανιστάν.

Όλα αυτά δεν παραπέμπουν σε «απομονωμένη χώρα», αλλά σε μια χώρα που έχει μια επιθετική πολιτική, υψηλού ρίσκου μεν αλλά ικανή να την επιβάλει ως συνομιλητή σε διάφορα επίπεδα.

Προφανώς και αυτή η πολιτική μπορεί στο τέλος να γυρίσει μπούμερανγκ και η Τουρκία να βρεθεί το μέσο γεωπολιτικών συγκρούσεων από τις οποίες θα εισπράττει μόνο κόστος.

Προφανώς και η εσωτερική οικονομική κατάσταση στην Τουρκία είναι επισφαλής, όπως υπενθυμίζουν κάθε τόσο τα προβλήματα με την Τουρκική λίρα.

Προφανώς και το κουρδικό είναι μια ανοιχτή πληγή που δεν πρόκειται να λυθεί με όρους καταστολής και βαναυσότητας.

Όμως, στο μεταξύ η Τουρκία και ο Ερντογάν θα προσπαθήσουν να κατοχυρώσουν όσο μπορούν θέσεις.

Και βεβαίως δεν θα είναι σε συνθήκη απομόνωσης.

Αυτός είναι ο πραγματικός συσχετισμός δύναμης και πρέπει να τον καταλάβουμε και κυρίως να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα.

Γιατί όντως η Τουρκία θα έπρεπε να είναι απομονωμένη γιατί έχει αποσταθεροποιητική εξωτερική πολιτική και αυταρχική αντιδημοκρατική εσωτερική κατάσταση.

Όμως, το διεθνές σύστημα λειτουργεί όχι στη βάση αρχών αλλά κυνικών υπολογισμών και στο εγγύς μέλλον η Τουρκία δεν θα απομονωθεί. Ακόμη και εάν μας το υποσχεθούν διάφοροι καλοθελητές, ιδίως αυτοί που έχουν να νοιαστούν και για τις εθνικές αμυντικές βιομηχανίες τους.

Το ζήτημα που τίθεται δεν είναι να κάνουν άλλοι τη δουλειά για εμάς, αλλά να δούμε εμείς τι κάνουμε:

Πώς ανασυγκροτούμε την πραγματική ισχύ της χώρας, ξεκινώντας από την υλική βάση της, δηλαδή την οικονομία;

Πώς επανασυσπειρώνουμε την κοινωνία με εργαλεία όχι κάποια εύκολη ρητορική, αλλά την πραγματική κοινωνική συνοχή;

Πώς οικοδομούμε ξανά συμμαχίες όχι πάνω στη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου» αλλά στη βάση της συνεργασίας και ενός κοινού οράματος;

Πώς διαμορφώνουμε πραγματικά αποτρεπτική ισχύ;

Πώς συμφωνούμε σε ένα επίπεδο επαρκούς συμβιβασμού με την Τουρκία ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε κάποια στιγμή όντως διαπραγμάτευση χωρίς τη λογική «άστο για αργότερα»;

Όλα αυτά πρέπει να τα συζητήσουμε με ειλικρίνεια σε όλα τα επίπεδα.

Με σκοπό όντως να διαμορφώσουμε «εθνική γραμμή».

Μέχρι τότε, όμως, ας αφήσουμε στην άκρη τα «πόσο απομονωμένη είναι η Τουρκία».

Headlines