Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η κυβέρνηση ανοίγει το θέμα των εργασιακών αλλαγών εν μέσω μιας ιδιαίτερα τεταμένης ατμόσφαιρας.

Με τον κόσμο στα κάγκελα λόγω του πολύμηνου εγκλεισμού στα σπίτια.

Με την οικονομία στα χειρότερά της, με κλειστές επιχειρήσεις, με εργαζόμενους να έχουν μείνει χωρίς δουλειά ή να ζουν με επιδόματα και τα 534 ευρώ της αναστολής.

Ολες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι βασικό πρόβλημα των πολιτών είναι η οικονομική του κατάσταση, το μέλλον που προδιαγράφεται άδηλο, η ανεργία που τρομάζει.

Ακόμη και η υγειονομική κρίση δείχνει να απασχολεί λιγότερο τους πολίτες, ίσως επειδή σιγά – σιγά ο εμβολιασμός κτίζει το τείχος ανοσίας.

Το επόμενο μεγάλο στοίχημα για την ελληνική κοινωνία θα είναι η αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων.

Οποιος δεν βλέπει ότι η κατάσταση είναι οριακή, απλά εθελοτυφλεί. Ή όποιος περιμένει ότι το Ταμείο Ανάπτυξης θα είναι το «λεφτόδεντρο» που ο καθένας θα απλώνει και θα αρπάζει, γελιέται.

Αλλωστε το… copy right στα λεφτόδεντρα το έχει ο Αλέξης Τσίπρας και δικαιούται μόνον αυτός να υπόσχεται.

Με χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις να είναι διαλυμένες, με πολλές από αυτές να μην ανεβάζουν ρολά ούτε και μετά το ξεπέρασμα της πανδημίας.

Με ένα εκατομμύριο άνεργους και εκατοντάδες χιλιάδες νέους και μη, να ζουν με επιδοματικά ψίχουλα, πώς μπορείς να ανοίγεις τόσο σοβαρά θέματα όπως τα εργασιακά;

Υπάρχει συναίνεση;

Και πώς θέλεις να πετύχεις κοινωνική συναίνεση όταν μιλάς για «ελαστικοποίηση» εργασιακών σχέσεων, ήτοι… ωράρια λάστιχο, υπερωρίες χωρίς ανταμοιβή, απουσία συνδικαλιστικών οργανώσεων και άλλα πολλά;

Αραγε μίλησε η κυβέρνηση με τους κοινωνικούς εταίρους; Εκανε κάποιες «ζυμώσεις» με τους εργαζόμενους; Μπόρεσε να βρει διεξόδους στα αδιέξοδα που δημιούργησε στον εργασιακό χώρο η πολυετής οικονομική κρίση και «καπάκι» η πανδημία;

Δυστυχώς όχι. Μια ακόμη κυβέρνηση πέφτει στην λογική του εντυπωσιασμού, του αιφνιδιασμού και των μεταρρυθμίσεων του «έτσι θέλω».

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι χρειάζονται γενναίες αλλαγές στην οικονομία και σοβαρές μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά.

Η τηλεργασία π.χ. μπήκε στη ζωή μας και δεν θα βγει. Δεν θα πρέπει να υπάρξει ρύθμιση για τη μη μείωση των μισθών όσων εργάζονται από το σπίτι; Ή για την αναβάθμιση των συστημάτων και εργαλείων που χρειάζεται για να κάνει τη δουλειά του;

Δεν θα πρέπει να συζητήσουμε για το δικαίωμα της «αποσύνδεσης» μετά το πέρας του ωραρίου, δηλαδή να κλείνουν κινητά και μέιλ των εργαζόμενων;

Δεν θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για την ένταξη στην εργασία της τεχνητής νοημοσύνης και πώς θα υπάρξει καλύτερη αντιμετώπιση των προκλήσεων;

Και μια σειρά άλλων θεμάτων που γεννάει η εποχή και η ανάγκη για προσαρμογές;

Να τα πούμε όλα αυτά και να προετοιμαστούμε.

Όπως επίσης κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ των «θέλω» των εργοδοτών και των δικαιωμάτων των εργαζόμενων.

Αλλά η προσπάθεια να περάσει τώρα μια τεράστια μεταρρύθμιση που επί της ουσίας καταργεί (ή τουλάχιστον θέτει υπό συζήτηση) το 8ωρο, είναι άκαιρη και άκυρη. Και είναι σίγουρο ότι θα συναντήσει οξύτατες αντιδράσεις, είτε «στημένες» από τα γνωστά κομματικά παραμάγαζα είτε πραγματικές.

Αλλωστε, η χώρα χρειάζεται ηρεμία, σχεδιασμό για το μέλλον, ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που θα έχει στο επίκεντρο τον εργαζόμενο και πώς θα βελτιώσει τη ζωή του.

Αυτό που προέχει είναι να υπάρξει ανάπτυξη, αυτή που μας υποσχέθηκε η σημερινή κυβέρνηση, προκειμένου να ανοίξουν χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Αυτό που προηγείται είναι να υπάρξει βελτίωση των συνθηκών δουλειάς κι όχι δημιουργία «γαλέρας» στους εργασιακούς χώρους.

Όταν σε άλλες χώρες γίνεται συζήτηση για μείωση του ωραρίου, για κοινωνικές παροχές όπως περισσότερη γονική άδεια και για τις γυναίκες και για τους άνδρες.

Όταν συζητάμε για το πώς θα βελτιώσουμε την πέραν της εργασίας ζωή του υπαλλήλου, προκειμένου να γίνει πιο παραγωγικός, τι νόημα έχει η ελαστικοποίηση των σχέσεων;

Τι νόημα έχει το 10ωρο με συμψηφισμό με ημέρες άδειας, ρεπό ή λιγότερες ώρες… όποτε το πει ο εργοδότης;

Και τι σημαίνει πως όλα αυτά θα γίνουν μόνο κοινή συναινέσει εργοδότη και εργαζόμενου; Με ένα εκατομμύριο άνεργους να περιμένουν στην ουρά, είναι αστείο να μιλάμε για συμφωνίες.

Η κυβέρνηση οφείλει να ξαναδεί τις μεταρρυθμίσεις που θέλει να φέρει. Και κυρίως να ξεπεράσει αντιλήψεις που στοχοποιούν εργαζόμενους.

Οι αλλαγές πρέπει να έχουν στο επίκεντρο τον εργαζόμενο, αλλιώς είτε θα αποτύχουν και θα ακυρωθούν στους δρόμους, είτε δεν θα αποδώσουν απολύτως τίποτε.

Headlines