Η άλλη όψη του αφγανικού νομίσματος

Ήταν λίγες ώρες μετά την επίθεση, που άφησε άφωνο ολόκληρο τον πλανήτη, στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και στο Πεντάγωνο, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζόρτζ Μπους έδινε εντολή για επέμβαση του αμερικανικού στρατού στο Αφγανιστάν.

Σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα, ο κύβος της οριστικής αποχώρησης των Αμερικανών από τα αφγανικά εδάφη, τελικά ερρίφθη.

Ο αμερικανός Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, υιοθετώντας ένα αντιπολεμικό προφίλ, που στο κοινό των Δημοκρατικών είναι πάντα ευπρόσδεκτο,  δήλωσε χθες: «Ήρθε η ώρα να φέρουμε πίσω στο σπίτι τους αμερικανούς στρατιώτες».

Μάλιστα το πρόγραμμα αποχώρησης των αμερικανών στρατιωτώ, σε ένα αποκορύφωμα συμβολισμού, θα ολοκληρωθεί την 11η Σεπτεμβρίου 2021.

Το 2010-2011 η αμερικανική δύναμη στα αφγανικά εδάφη έφτασε να αριθμεί έως και 110.000 άνδρες, ώσπου ύστερα από ορισμένες αυξομειώσεις έφτασαν τελικά στις 2.500.

Η αρχή του τέλους έγινε τον Φεβρουάριο του 2020, με την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ και της ηγεσίας των Ταλιμπάν, στην Ντόχα του Κατάρ για πλήρη αποχώρηση των αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων από το Αφγανιστάν εντός 14 μηνών.

Τα αμερικανικά ΜΜΕ μιλούν πλέον για το τέλος του μεγαλύτερου σε διάρκεια πολέμου μην παραλείποντας να αναφέρουν ότι κόστισε στη χώρα τους πάνω από 2.400 ζωές αμερικανών στρατιωτών καθώς και 2 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Καλά ή κακά νέα;

Κανονικά η είδηση της αποχώρησης αμερικανικών στρατεύματων από ξένη χώρα θα έπρεπε να εκλαμβάνεται μόνο ως θετική. Δυστυχώς όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος.

Ο αμερικανικός στρατός βρέθηκε πριν από 20 χρόνια στο Αφγανιστάν, με χερσαίες και εναέριες δυνάμεις για να διεξάγει έναν πόλεμο ενάντια στο φανατικό ισλαμιστικό καθεστώς των Ταλιμπάν, οι οποίοι εδώ και δεκαετίες βρίσκονται σε εμφύλια σύγκρουση με το αφγανικό κράτος.

Οι Αμερικανοί, φτάνοντας στο Αφγανιστάν, στήριξαν τον κυβερνητικό στρατό χωρίς όμως ποτέ να κατορθώσουν να εξολοθρεύσουν τους Ταλιμπάν, οι οποίοι συνεχίζουν να ελέγχουν σημαντικά εδάφη στη χώρα εξουσιάζοντας τους ντόπιους κατοίκους με βία και ανελευθερία.

Τι θα συμβεί λοιπόν στους αφγανούς πολίτες, τώρα που οι Αμερικανοί ουσιαστικά δηλώνουν «Όσο σας βοηθήσαμε σας βοηθήσαμε. Εμείς φεύγουμε. Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας»; Τη στιγμή μάλιστα που, όπως αναφέρει η Guardian, o έλεγχος που ασκούν οι Ταλιμπάν στη χώρα είναι μεγαλύτερος από ποτέ τα τελευταία 20 χρόνια.

Δεν θα είναι εξάλλου η πρώτη φορά που ο αμερικανικός στρατός αποχωρεί από μία χώρα, στην οποία είχε «προστρέξει» για να υπερασπιστεί τις δημοκρατικές αρχές και το διεθνές δίκαιο, όχι μόνο άπραγος αλλά και δημιουργώντας νέους φαύλους κύκλους βίας.

Το παράδειγμα του Ιράκ, λόγου χάρη, που συνεχίζεται να βρίσκεται βυθισμένο στο αίμα των εμφύλιων συρράξεων, δεν αφήνει και ιδιαίτερα περιθώρια αισιοδοξίας.

«Φρικτές μέρες μπροστά μας»

«Οι Αμερικανοί φεύγουν», είπε στην Guardian  η αφγανή φοιτήτρια Basireh Heydari  «Έχουμε φρικτές μέρες μπροστά μας με τους Ταλιμπάν. Δεν θα με αφήσουν να βγαίνω από το σπίτι, πόσο μάλλον να κάνω αυτό που κάνω τώρα [να σπουδάζω]» ενώ η φοιτήτρια οικονομικών Salma Ehrari συμπληρώνει «Θα χάσω την εκπαίδευσή μου και φυσικά υπεύθυνοι γι’ αυτό είναι οι Αμερικανοί, όχι οι Ταλιμπάν – αυτή είναι η φύση των Ταλιμπάν».

Το κακό είναι ότι οι ΗΠΑ όταν παρεμβαίνουν στρατιωτικά σε μία χώρα, το κάνουν κατά κύριο, αν όχι αποκλειστικό, λόγο, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Αν αυτά συνδυάζονται με τα συμφέροντα του εκάστοτε λαού, έχει καλώς. Αν όμως τα συμφέροντα των δύο πάψουν να συνδυάζονται τότε μαντέψτε ποιοι εγκαταλείπονται στο έλεος της βίας και της ανελευθερίας.