Για το πείσμα το κάνουν τα παιδιά και το δηλώνουν ευθύς εξαρχής στην ανακοίνωσή τους: «Μετά την εκκένωση της πρυτανείας στις 11/3 παρά την πολιτική μας απόφαση να αποχωρήσουμε εκείνη την μέρα, επιλέγουμε σήμερα να ξανακαταλάβουμε το κτίριο της πρυτανείας». Για τον αγωνιστικό (τον προλεταριακό, τολμώ να πω) εγωισμό τους, που εθίγη, όταν τον Μάρτιο η Αστυνομία τους έπιασε στον ύπνο και τους έβγαλε έξω από την πρυτανεία, όμορφα και ωραία, χωρίς σφαλιάρες και βία.

Τον κωμικό χαρακτήρα του εγχειρήματος επιβεβαιώνει και ο στόμφος, με τον οποίο καταλήγει η ανακοίνωση των παιδιών: «Θεωρούμε ότι (σ.σ.: η κατάληψη) αποτελεί μια κομβική κίνηση που αρμόζει στην τρέχουσα συγκυρία». (Για εκείνον που το έγραψε αυτό, προβλέπω λαμπρό μέλλον στην πολιτική ή τη δημοσιογραφία…)

Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Στο ΑΠΘ ανεβαίνει συγχρόνως και δεύτερη κωμωδία, καθώς μερίδα των ακροαριστερών, αριστεριστών, αναρχικών κ.ά. διαφωνεί με την κατάληψη και δεν συμμετέχει. Αυτοί πραγματοποιούν (ξεκίνησε χθες, συνεχίζεται σήμερα) τον δικό τους αγώνα, τον αποκλεισμό του «campus», όπως το λένε στις ανακοινώσεις τους. Αποκλεισμός που, προφανώς, περιλαμβάνει και την κατειλημμένη πρυτανεία και, επομένως, ακυρώνει το υποτιθέμενο νόημα και τον σκοπό της κατάληψης! Τα παιδία παίζει, κανονικότατα.

Εικόνες και εντυπώσεις από το φρενοκομείο του ΑΠΘ βρίσκουμε και στην ιστοσελίδα «Left.gr», όπου διαβάζουμε ότι «γενικές συνελεύσεις, εκδηλώσεις και διά ζώσης αντιμαθήματα πραγματοποιούνται εδώ και καιρό σε μια σειρά από σχολές του ΑΠΘ στην προσπάθεια των φοιτητών να επανοικειοποιηθούν τις σχολές τους, από τις οποίες απουσιάζουν περισσότερο από έναν χρόνο λόγω της πανδημίας». Δεν έχω τα νεύρα για να τολμήσω να φαντασθώ τι μπορεί να είναι αυτά τα «αντιμαθήματα»…

Ενας φοιτητής, που δεν ονομάζεται στο ρεπορτάζ (και πολύ σωστά, διότι θα έχει γονείς, που ίσως δεν αξίζουν τον διασυρμό…) δηλώνει: «Ανοίγουμε το πανεπιστήμιο στον λαό, στα εργατικά σωματεία και τη νεολαία αποκλείοντάς το από τις δυνάμεις καταστολής και τα αντιδραστικά σχέδια της κυβέρνησης. Το μήνυμα που στέλνεται είναι ηχηρό: η καταστολή δεν θα περάσει. Στα όνειρα των φοιτητών και του λαού δεν χωράει η βία και η καταστολή».

Δεν είναι υπέροχο; Η ορολογία της Αριστεράς έρχεται να δέσει με τον στόμφο των δελτίων ειδήσεων και την αφέλεια εκείνου του κοριτσιού στη διαφήμιση, που αναρωτιέται αν μπορούμε να μισούμε λιγότερο και να αγαπάμε περισσότερο (και σου έρχεται, πραγματικά, να της αστράψεις ένα φούσκο για να συνέλθει…).

Μα, με τι ασχολούμαι τώρα; Δεν υπάρχουν σοβαρότερα θέματα; Ασχολούμαι με τη ρίζα του κακού, γιατί σας θυμίζω ότι μέχρι πριν από δύο χρόνια μας κυβερνούσαν άνθρωποι με τέτοια μυαλά και ανάλογο παρελθόν. Ισως επίσης ασχολούμαι με το μέλλον, διότι ο Τσίπρας και η παρέα του δεν κρύβουν ότι θέλουν να κυβερνήσουν ξανά.

Τύποι που πρωταγωνιστούν τώρα στο ΑΠΘ, θα υπάρχουν παντού και πάντοτε στα πανεπιστήμια. Είναι αναπόφευκτο στοιχείο της πανεπιστημιακής ζώης και καλοδεχούμενο, θα έλεγα, στον βαθμό που μπορεί να είναι διασκεδαστικό. Σε καμία περίπτωση, όμως, αυτές οι μειοψηφίες δεν μπορεί να εμποδίζουν δια της βίας τη λειτουργία του πανεπιστημίου και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους υπόλοιπους. Αυτό είναι δικτατορία της μειοψηφίας και παρωδία δημοκρατίας.

Οσο υφίσταται αυτή η κατάσταση, ας μη γελιόμαστε, κανονικά πανεπιστήμια, όπως αυτά που θαυμάζουμε αλλού, δεν πρόκειται να έχουμε. Αν δηλαδή όλοι αυτοί, δεν επιστρέψουν στον φυσικό χώρο τους, που είναι το περιθώριο, και τα πανεπιστήμια να λειτουργήσουν χωρίς το νταβατζιλίκι των δυναμικών μειοψηφιών.

Δεν υπάρχει περίπτωση, πιστεύω, οι δυναμικές μειοψηφίες να υποχωρήσουν μπροστά στην έλευση της πανεπιστημιακής Αστυνομίας, όταν μάλιστα έχουν και την κάλυψη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία έχει διακηρύξει ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην εφαρμοσθεί ο νόμος στην πράξη. Ακούω με ενδιαφέρον τις διαβεβαιώσεις των αρμοδίων ότι όλα θα πάνε καλά, ότι οι αναρχικοί είναι θρασύδειλοι και δεν θα τολμήσουν, πάντως δεν μπορώ να κρύψω ότι αγωνιώ για τη συνέχεια αυτού του έργου…

Headlines