Όπως αναμενόταν και όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, η Μόσχα απάντησε με το ίδιο νόμισμα στις πληροφορίες ότι η Ουάσιγκτον είναι έτοιμη να της επιβάλει νέες κυρώσεις. «Τις θεωρούμε παράνομες και, σε κάθε περίπτωση, η αρχή της αμοιβαιότητας ισχύει σε αυτό το ζήτημα», είπε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ.

Ο ίδιος πρόσθεσε, μάλιστα, ότι μια τέτοια ενέργεια εκ μέρους των ΗΠΑ μάλλον περιορίζει τις πιθανότητες να γίνει δεκτή η πρόταση του Τζο Μπάιντεν για μια συνάντηση κορυφής με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, σε ουδέτερο έδαφος. Η Ρωσία δεν επιθυμεί οι διμερείς σχέσεις να υπάγονται στη λογική «ένα βήμα μπρος και δύο βήματα πίσω», δανειζόμενος τον τίτλο του γνωστού πονήματος που δημοσίευσε ο Λένιν το 1904.

Είναι προφανές, ωστόσο, ότι το διακύβευμα δεν αφορά πλέον τις κυρώσεις, καθώς αυτές μπορούν να αντιπροσωπεύουν το μικρότερο κακό με την τροπή που δείχνουν να έχουν πάρει οι εξελίξεις. Εξάλλου, κυρώσεις έχουν επιβληθεί αμέσως μετά την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, το 2015, χωρίς να έχουν κλείσει τους διαύλους επικοινωνίας και διαλόγου.

Όταν τον λόγο πάρουν τα όπλα…

Ο μεγάλος φόβος, με άλλα λόγια – και ταυτόχρονα η πρόκληση για τον Μπάιντεν, τον Πούτιν και τους ηγέτες της Ευρώπης – έχει να κάνει με το ενδεχόμενο οι μεγάλες διαφορές που υπάρχουν να χρειαστεί να λυθούν για μια ακόμη φορά δια της βίας. Εξάλλου, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, η υπόθεση του «ρωσικού δακτύλου» στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και της επιδρομής των χάκερς του Κρεμλίνου δεν αποτελούν παρά το… προπέτασμα καπνού που καλύπτει την ουσία της αντιπαράθεσης.

Ιδού, λοιπόν, το πραγματικό ερώτημα: Καθώς οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν διαβεβαιώσει σε όλους τους τόνους την Ουκρανία ότι θα σταθούν στο πλευρό της σε περίπτωση νέας πολεμικής σύρραξης στο ανατολικό  τμήμα της χώρας, τι θα κάνουν στην περίπτωση που ο λόγος δοθεί πάλι στα όπλα;

Η Μόσχα, από την πλευρά της, έχει συγκεντρώσει τεράστιες δυνάμεις στα σύνορα, ξεκαθαρίζοντας ότι εάν παραστεί ανάγκη, θα κάνει μια.. χαψιά την επαρχία του Ντονμπάς. Η Ουάσιγκτον, από την άλλη, επιχείρησε να στείλει το μήνυμα ότι είναι παρούσα, στέλνοντας δύο βαριά πολεμικά πλοία στη Μαύρη Θάλασσα – μόνο που μέσα σε λίγες ώρες και μετά τις ρωσικές απειλές, αναγκάστηκε να τα αποσύρει.

Μήπως, λοιπόν, η αξία των αμερικανικών δηλώσεων είναι ανάλογη με εκείνων που γίνονταν λίγο προτού ξεσπάσει ο σύντομος πόλεμος στη Γεωργία, το καλοκαίρι του 2008; Όταν, όπως θα θυμούνται πολλοί, η κυβέρνηση της Τιφλίδας αναζητούσε μάταια τη βοήθεια που είχαν υποσχεθεί οι ΗΠΑ, η οποία όμως δεν έφτασε ποτέ και ο ρωσικός στρατός έκανε κυριολεκτικά περίπατο;

Θα ακολουθήσει διαφορετική γραμμή αυτή τη φορά ο Μπάιντεν, διακινδυνεύοντας μια κατά μέτωπο σύγκρουση που μπορεί εύκολα να γενικευτεί, παρασέρνοντας και την Ευρώπη; Ή έχει κάτι άλλο στο μυαλό του;

Η πρόκληση του Ειρηνικού

Το ερώτημα για τον πρόεδρο των ΗΠΑ γίνεται πιο επιτακτικό επειδή, την ίδια στιγμή, αντιμετωπίζει μια ανάλογη κατάσταση και στον Ειρηνικό, με την Ταϊβάν. Και εκεί, όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας, έχει διαβεβαιώσει την κυβέρνηση της Ταϊπέι ότι δεν θα επιτρέψει στους Κινέζους να την απειλήσουν.

Αλήθεια, εννοεί αυτό που λέει και αποδέχεται τους κινδύνους που συνεπάγεται ή απλώς «πουλάει» εντυπώσεις; Διότι, όπως και να το κάνουμε, εάν το Πεκίνο αποφασίσει να πατήσει πόδι στο νησί και η Ουάσιγκτον αντιδράσει δυναμικά, η περιοχή θα γίνει παρανάλωμα του πυρός – με τις πιθανότητες να είναι υπέρ των Κινέζων…

Είναι βέβαιο: Στην Ουκρανία και την Ταιβάν θα δοκιμαστούν οι προθέσεις, η αποφασιστικότητα και το κύρος του Μπάιντεν και συνολικά των ΗΠΑ.

Headlines