Μια άλλη κατάθλιψη

Υπάρχει μια διαδεδομένη παρεξήγηση όσον αφορά την τηλεόραση, ότι απλά ενημερώνει, διασκεδάζει ή ότι στις καλές της ώρες μπορεί να μορφώνει κιόλας. Εν πάση περιπτώσει, γενικότερα και ειδικότερα, πρόκειται για μια κάποια λύση στα υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας, αφού θα μπορούσε αν ήθελε παρακολουθώντας την, ακόμη και επί εικοσιτετραώρου βάσεως, να έπαυαν αυτά να τον απασχολούν.

Αφού πρόκειται για προβλήματα που όσο οξέα ή λιγότερο δριμέα και αν τα αισθάνεται κανείς, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να συνειδητοποιηθούν, έστω και αν φαινομενικά μοιάζει να είναι πολλές φορές τα ίδια με των άλλων, με την ανακούφιση που συνιστά το γεγονός ότι κάτι είναι κοινό. Ιδιαίτερα όσον αφορά ηλικιωμένους, αρρώστους σε νοσοκομεία ή στα σπίτια τους και τέλος σχεδόν όλους μας αφού η περίοδος του εγκλεισμού μάς μετέβαλε εκόντες άκοντες σε τηλεορασόπληκτους.

Με λίγα λόγια, σε ανθρώπους που εκ των πραγμάτων φαίνεται να μην έχουν άλλη διέξοδο παρά την τηλεόραση, αφού το να διαβάσουν ένα βιβλίο, ή μια εφημερίδα έστω, τις βραδινές μάλιστα ώρες, δεν ενδείκνυται καθώς κάτι τέτοιο θα τους προκαλούσε στη βεβαρημένη ήδη κατάστασή τους μια επιπλέον, αν όχι κατάθλιψη, οπωσδήποτε βασανιστική καταπίεση.

Κανείς όμως δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ή να κάνει λόγο για μια καταπίεση που υφίσταται ο καθένας μας, όταν επιστρέφει, ενώ βρισκόταν παρατεταμένα κάπου «αλλού», σε μια πραγματικότητα που, αφόρητη ή μη, ο καλύτερος τρόπος για να απαλλαγείς δεν είναι να τον αντικαταστήσεις με μια πραγματικότητα ξένη, έστω και προσωρινά. Είναι απείρως μεγαλύτερη η καταπίεση που προκαλείται όταν απεμπολείς τη συνέχεια που έχει μέσα σου η πραγματικότητά σου, αυτή δηλαδή που καλά γνωρίζεις – έστω και αν βρίσκεσαι σε επιθετική σχέση μαζί της – υιοθετώντας μια πραγματικότητα που, ακόμα και πολύ πιο ευχάριστη, ζωηρή και ευφάνταστη, αισθάνεσαι στην ουσία να μη σε αφορά.

Το να είναι κανείς σε συνεχή συνάφεια με τον εαυτό του – φτάνει να έχει αυτό – συνιστά πολύ μεγαλύτερη ευτυχία από το να είναι διαρκώς αποσπασμένος από αυτόν. Καθώς η αμηχανία και συχνά ο τρόμος που δημιουργούνται κατά την «επιστροφή» αυτή δεν γίνεται να αντικατασταθούν από καμιά εικόνα του έξω κόσμου που έχει οργανωθεί ακριβώς με την πρόθεση να μας κάνει να ξεχνάμε.

Τι άλλο είναι αυτό που εξέφραζαν και συνεχίζουν να εκφράζουν πολλοί ως ευχή σε σχέση με τον εαυτό τους, να φύγουν από τη ζωή ενώ θα κοιμούνται; Τι άλλο παρά ο τρόμος μην τυχόν και πεθάνουν ενώ θα είναι ξύπνιοι και η σύγχυσή τους για το ποιοι πραγματικά υπήρξαν και είναι στην κρισιμότερη ώρα της ζωής τους επιτείνει την οδύνη της αναχώρησής τους; Οπως και να το κάνουμε, μια ζωή είναι αυτή και το να την αποχαιρετάς σαν τον κλέφτη δείχνει πως τη βίωνες ως μια παρεξήγηση που το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν να μη γίνει αντιληπτή η παρεξήγηση αυτή από σένα τον ίδιο.