Στην εφηβεία της, η Κέλι Μόραν ήταν εξαιρετικά αθλητική: Λάτρευε το τρέξιμο και έκανε μαθήματα χορού τέσσερις φορές την εβδομάδα. Μέχρι να γίνει 29 ετών, όμως, μόλις που μπορούσε να περπατήσει ή ακόμη και να οδηγήσει και δεν μπορούσε να κάνει καμία από τις δραστηριότητες που κάποτε απολάμβανε.

«Όταν είχα περίοδο σερνόμουν στο μπάνιο, γιατί δεν μπορούσα να σταθώ όρθια και όταν έμενα μόνη μου μπορεί να περνούσα ολόκληρες μέρες χωρίς φαγητό», εξηγεί στον Guardian η 35χρονη σήμερα Κέλι.

Ο πόνος της αγνοήθηκε επανειλημμένως από γιατρούς, οι οποίοι της έλεγαν ότι όλα ήταν στο μυαλό της. Αναγκάστηκε να επιστρέψει στο σπίτι των γονιών της, στο Μάντσεστερ, και να παραιτηθεί από τη δουλειά της. Αποφάσισε να αναζητήσει μόνη της τη λύση και κάποια στιγμή έλαβε διάγνωση ενδομητρίωσης. Σύντομα, με τη σωστή θεραπεία, η ζωή της άλλαξε προς το καλύτερο.

Η Κέλι είναι μια από τις δεκάδες γυναίκες που επικοινώνησαν με τον Guardian για να μοιραστούν την ιστορία τους, γύρω από το ζήτημα του γυναικείου πόνου. Σύμφωνα με ανάλυση της βρετανικής εφημερίδας, οι γυναίκες έχουν διπλάσιες πιθανότητες να λάβουν συνταγή για ισχυρά και δυνητικά εθιστικά οπιούχα παυσίπονα σε σχέση με τους άνδρες. Στοιχεία της Υπηρεσίας Επιχειρηματικών Υπηρεσιών του NHS, που ασχολείται με τις υπηρεσίες συνταγογράφησης στην Αγγλία, αποκαλύπτει μια τεράστια απόκλιση στον αριθμό των γυναικών που λαμβάνουν τέτοιου είδους φάρμακα σε σχέση με τους άνδρες, με 761.641 γυναίκες να έχουν πάρει σχετική διάγνωση σε σύγκριση με 443.414 άνδρες, δηλαδή 1,7 φορές συχνότερα. Η ίδια περίπου τάση καταγράφεται σε κάθε ηλικιακή ομάδα.

Οι γυναίκες που επικοινώνησαν με τον Guardian δηλώνουν ότι αισθάνθηκαν ότι τις «ξεφορτώνονταν» με παυσίπονα, ενώ τα προβλήματά τους απαιτούσαν περαιτέρω ιατρική εξέταση.

Η Κέλι υποστηρίζει ότι της έγραφαν διαρκώς συνταγές για ισχυρά οπιούχα, αντί να της δώσουν μια διάγνωση: «Οι γιατροί πρόσφεραν παυσίπονα με τεράστια ευκολία, πράγμα που αν το σκεφτείς είναι τρομακτικό», σημειώνει. «Η λέξη υστερεκτομή προέρχεται από τη λέξη υστερία, γιατί μέσα από την αφαίρεση της μήτρας ήθελαν να καταστείλουν τις γυναίκες και να τις κάνουν πιο κανονικές. Πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη αυτή η πεποίθηση ότι μια γυναίκα που λέει ότι πονάει βιώνει υστερία. Ότι πιστεύουμε ότι νιώθουμε πόνο, ενώ δεν τον νιώθουμε». Προσθέτει ότι σε πολλές περιπτώσεις οι γυναίκες καταλήγουν και με συνταγές για αντικαταθλιπτικά.

«Έχω φίλες που παίρνουν τόσο καιρό οπιούχα παυσίπονα που πλέον δεν μπορούν να τα κόψουν, ενώ υποτίθεται ότι δεν θα έπρεπε να τα παίρνει κανείς για πολύ καιρό», τονίζει.

Μελέτες και άρθρα έχουν αναδείξει εδώ και καιρό τις σημαντικές διαφορές στη διαχείριση του γυναικείου πόνου. Μελέτη του 2001, ερευνητών του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, με τίτλο «Το Κορίτσι που Φώναζε ότι Πονάει: Η Προκατάληψη Εναντίον των Γυναικών στη Θεραπεία του Πόνου», διαπίστωσε ότι οι γυναίκες είχαν μικρότερες πιθανότητες να λάβουν επιθετική θεραπεία σε περίπτωση διάγνωσης, ενώ είχαν περισσότερες πιθανότητες να μην γίνουν πιστευτές όταν έλεγαν ότι πονούν.

Η έρευνα Cumberledge διαπίστωσε ότι «η άρνηση του γυναικείου πόνου συνέβαλε σε δεκαετίες σκανδάλων. Για πολλές γυναίκες, αυτή η άρνηση των γιατρών να τις ακούσουν ή να τις πιστέψουν κατέληξε στα επείγοντα περιστατικά, σε λάθος διαγνώσεις και σε χρόνια αχρείαστου πόνου».

Η 24χρονη Ντιάνα Τρόι, από το Μίντλαντς, λέει στον Guardian ότι ο πόνος της είναι διαρκής. Όπως εξηγεί, από τα 14 της μέχρι σήμερα υποφέρει σε κάθε έμμηνο ρύση. Οι γιατροί τής έχουν δώσει αντιφλεγμονώδη και κοδεΐνη. «Πέρασα διάφορους κύκλους κατά τους οποίους έπαιρνα όλο και περισσότερα παυσίπονα και, με την πάροδο του χρόνου, μου έχουν γράψει πολλούς διαφορετικούς τύπους. Νιώθω ότι οι γυναικολόγοι ενδιαφέρονται περισσότερο να μου δώσουν παυσίπονα παρά να βρουν ποιο είναι το πρόβλημά μου».

Η Άλις Μπάρμπερ πιστεύει ότι το σύστημα «αγνοεί και αμφισβητεί τις γυναίκες».

«Η βουλβοδυνία είναι μια αθροιστική κατάσταση: Τα νεύρα θυμούνται ένα παλιότερο τραύμα, ακόμη και όταν η αρχική αιτία που το προκάλεσε δεν υπάρχει πια. Κι έτσι, με κάθε νέα επώδυνη εμπειρία – άλλο ένα τεστ με κολποδιαστολέα, άλλη μια βιοψία, μια λανθασμένη τοπική θεραπεία – αυτά τα εξαρτημένα αντανακλαστικά ενισχύονται περαιτέρω», εξηγεί.

«Ξαφνικά, το μακρύ ταξίδι προς τη διάγνωση (που οφείλεται στην αδιαφορία για τον πόνο σου, ο οποίος θεωρείται ότι είναι στο μυαλό σου ή ότι δεν έχει καμιά αιτία) παύει να είναι απλώς εκνευριστική και ενοχλητική και μετατρέπεται σε κάτι που επιδεινώνει ενεργά τον πόνο σου. Υπέφερα από αυτό το σύνδρομο επί πέντε χρόνια πριν βρω κάποιον που να μπορέσει να μου το εξηγήσει».

Η Κέλι εξηγεί ότι η ενδομητρίωση είναι «καταστροφική» για κάθε στοιχείο της ζωής της. «Φτάνεις σε ένα σημείο που είσαι πρόθυμη να πάρεις οτιδήποτε για να κάνεις τον πόνο να σταματήσει», εξηγεί.

«Πριν την πρώτη μου εγχείρηση μου είπαν ότι έπρεπε να μάθω να ζω με τη νέα μου πραγματικότητα, ότι δεν θα μπορώ να οδηγήσω, να κάνω αναρρίχηση, να κάνω πεζοπορία, ότι δεν θα μπορούσα να δουλέψω και θα έπρεπε να ζω με τους γονείς μου και όλα αυτά θα έπρεπε να τα αποδεχτώ. Πώς να αποδεχτώ το γεγονός ότι τη χρονιά προτού τα πράγματα γίνουν ανυπόφορα πάλευα για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να γίνω μηχανικός, σε μια πολύ σημαντική δουλειά;»

«Τα χρονιά μετά το πρώτο μου χειρουργείο, ήμουν επικεφαλής της έρευνας μετάλλων και ανάπτυξης για την Boeing στην Ευρώπη», θυμάται. «Τι θα συνέβαινε αν είχα αποδεχτεί τη “νέα μου πραγματικότητα” ή αν δεν είχα χρήματα να αναζητήσω λύση στον ιδιωτικό τομέα; Δεν χρειάζεται να φανταστώ την εναλλακτική, γιατί έχω φίλες παγιδευμένες σε αυτή την κατάσταση. Χρόνο με το χρόνο προσπαθούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ενώ υποφέρουν».

«Ενώ το ιατρικό επάγγελμα ασχολείται με την προσφορά φαρμάκων, αντί να ερευνά, ποιες άλλες απειλητικές για τη ζωή ασθένειες μπορεί να αφήνουν αδιάγνωστες; Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να προσφέρουν οι γυναίκες στον πλανήτη αν δεν ήταν εγκλωβισμένες σε μια μάχη μεταξύ της ιατρικής κοινότητας και των ίδιων τους των σωμάτων;»

Με πληροφορίες από Guardian

Headlines