Το στυλ Δένδια

Αυτό το άρθρο δεν έχει σχέση με το ενδυματολογικό στυλ του υπουργού αλλά με τα συστατικά της «αποφασιστικής» του εμφάνισής που ενθουσίασαν διότι, ο Νίκος Δένδιας, έκανε τελικά το προφανές: αντί να περιφέρεται και να μιλάει ξύλινη πολιτική γλώσσα, αντί να κάνει ανούσιες δηλώσεις σε κάμερες, πήγε στη Τουρκία και έκανε τη δουλειά του. Σπάνιο.

Ευθυτενής, χαμογελαστός σε όλη τη διάρκεια μιας αντιπαράθεσης που ήθελε ψυχραιμία, παρέμεινε συγκεντρωμένος. Προτιμώ αυτό το συγκεντρωμένος από  το  «αποφασιστικός» που μου  φαίνεται πολύ δημοσιογραφικό. Αναφέροντας όμως τους δημοσιογράφους, πρέπει να πούμε και  λίγα για την μιζέρια, ευτυχώς ελαχίστων που έσπευσαν να ασκήσουν κριτική σε μια από τις λίγες στιγμές που ο Έλληνας τελευταία αισθάνθηκε υπερήφανος και ακόμη και η αντιπολίτευση το αναγνώρισε αυτό. Μη νομίζετε, είναι πολύ πιο εύκολο , με ξύλινη δημοσιογραφική γλώσσα να γράψεις την δήθεν κριτική σου -άραγε σε τι ; Που πήγε και μίλησε σαν άνθρωπος ;

Ο καθένας βέβαια έχει την άποψη του, ίσως το να συμβεί κάτι που δεν περιμένεις να σε απορρυθμίζει αν έχεις μάθει να είσαι μονίμως  χαμένος  και  πάλι καλά που υπάρχουν και οι μίζεροι ώστε να φαίνονται τόσο  παράταιροι, οι αναλυτικοί τους εγκέφαλοι μαλλον  δεν διανοήθηκαν πως ο Έλληνας  υπουργός Εξωτερικών ήταν, όπως και φάνηκε, προετοιμασμένος  και ας αναμενόταν η επίσκεψη να είναι «σούπα».

Ακόμη και η  αναβάθμιση της συνάντησης , το τραπέζωμα πριν το ραμαζάνι από Τουρκικής πλευράς δεν ήταν παρά μια εγγύηση πως από αυτή τη «σούπα» μπορεί και να μην υπήρχε διαφυγή. Ίσως από τη γνωστή ηττοπάθεια γράφτηκε πως η επίσκεψη «μπορεί και να μην γινόταν» , όμως επειδή η Τουρκία το χρειαζόταν, έπρεπε να παίξει πάλι το  έργο με τίτλο: «Είμαστε φιλόξενοι, θέλουμε διαύλους», ένα υπερθέαμα για τηλεθεατές από όλο το κόσμο, την Ευρώπη και την Αμερική .

Ήταν όμως  έξω από κάθε αναμενόμενο ο Νίκος Δένδιας.

Όχι επειδή μιλούσε στον ενικό στον ομόλογο του,  αλλά επειδή ήταν πραγματικά σε κάθε πρόταση που διατύπωνε θετικότατος  και γιατί  μετέτρεψε μια άχαρη στιγμή δηλώσεων (και δυστυχώς έχουμε άσχημες μνήμες από κάτι αντίστοιχες ) σε debate (!) δημόσιας διπλωματίας. Διάβασε και  κάποιες απαντήσεις, όμως αν έχεις δουλέψει πολύ έχεις την αυτοπεποίθηση  να «βγεις εκτός κειμένου».

Δεν χρειάστηκε να γίνει «ειρωνικός» , διαφωνώ με όσους διέκριναν ειρωνεία στο ύφος του. Το timing μετά το sofa gate τον βοήθησε, ώστε να θέσει  απλά και κατανοητά πως η Τουρκία δεν  μπορεί ούτε να κάνει ότι θέλει, ούτε να λέει ότι θέλει .Είναι όμως ο Δενδιας σούπερμαν ή μας έβαλε σε μπελάδες;

Σε πρώτο επίπεδο -ας εμβαθύνουν οι εξπέρ-οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έπειτα από τα όσα είδαμε να συμβαίνουν στην Αγιά Σοφιά και στο Αιγαίο  το 2020, δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερες σε περίοδο ειρήνης.
Είναι λοιπόν σπάνιο  για Έλληνα πολιτικό αλλά και όπως απεδείχθη μετά το Sofa gate, σπάνιο ακόμη και για πολιτικούς όπως ο Σαρλ Μισέλ, το να μην είναι ευρωπαϊκά άβουλος.

Ας κάνουμε μια στάση όμως και στον Έλληνα πολίτη και στην εξαντλημένη ψυχολογία του από τα lockdown, την αβεβαιότητα αλλά και την περιρρέουσα αίσθηση πως κανείς δεν τον υπολογίζει καθώς λόγω των μέτρων ζούμε καθημερινά με αρκετό παραλογισμό :προ ημερών δια στόματος Πέτσα, πληροφορήθηκε πως θα μπορεί να μετακινείται επιτέλους χωρίς sms, όχι επειδή έχουν κίνηση οι δρόμοι και όλοι έτσι κι αλλιώς εργάζονται, αλλά επειδή η κυβέρνηση σκέφτηκε πως τα sms δεν  μπορουν  να συνεχίσουν εφόσον  θα καταφθάσουν οι τουρίστες ! Όταν λοιπόν είσαι τόσο «πεσμένος», η εμφάνιση Δένδια σε γεμίζει -ας ακουστεί μελό- ελπίδα.

Οι εγχώριοι ειδικοί της πολιτικής επικοινωνίας (ένα σύντομο ανέκδοτο σε αρκετές περιπτώσεις) με τις ομάδες τους (δεύτερο ανέκδοτο) που συμβουλεύουν τους πολιτικούς να κάνουν «αμερικανιές» ώστε όταν μιλάνε να φαίνονται φερέγγυοι και δυναμικοί, δεν θα μπορούσαν «να λανσάρουν» το «στυλ» Δένδια.

Εδώ είχαμε να κάνουμε με  ελληνοτουρκικά και όχι με προεκλογική μάχη στο New Hampshire  κι όμως ο  Νίκος Δένδιας κατάφερε να έχει ένα πέρα για πέρα Ευρωπαϊκό στυλ, παλαιάς καλής κοπής, υπό εξαφάνιση πλέον.

Κι ενώ μπορεί να μην έχει το προφίλ ενός μοντέρνου πολιτικού ,ταρακούνησε τη δεδομένη στιγμή τη Τουρκική διπλωματία δηλαδή αυτές τις αλαζονικές τούρκικες  μούρες μέχρι το πάτωμα, που όπως απεδείχθη πρόσφατα και με το sofa gate, μπορούν να εκτεθούν  και να αποκαλυφθούν  σε έναν κόσμο οπού η πληροφορία κινείται πλέον πολύ γρήγορα και πολύ διαφορετικά από ότι  πριν από 15 χρόνια.