Φωτεινή Τσακίρη: Αποκαλύπτει την πρώτη της δουλειά ως κομπάρσος

Η Φωτεινή Τσακίρη, κάνοντας τον απολογισμό της ζωής της, μίλησε για τα νεανικά της χρόνια αλλά και την πρώτη της δουλειά ως… κομπάρσος.

-Είσαι «παιδί της τηλεόρασης».

Την αγαπώ την τηλεόραση, την έχω υπηρετήσει αρκετά χρόνια. Είναι μια διαφορετική διαδικασία από τη θεατρική και μου αρέσει. Η τηλεόραση έχει να δώσει πολλά μαθήματα, αναγνωρισιμότητα…

-Πώς τα πας με την αναγνωρισιμότητα;

Κάποια πράγματα πηγαίνουν «πακέτο» με τον χαρακτήρα, εγώ προτιμώ να «μιλάω» μέσα από τις δουλειές μου. Ο καθένας οριοθετείται και οριοθετεί τον τρόπο με τον οποίο είναι μέσα στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, είτε αυτό σημαίνει την έκθεση του, την προς τα έξω προβολή του. Αγαπάω την αναγνωρισιμότητα, αλλά δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός μου, έχω ένα κομμάτι πιο μοναχικό, πιο ντροπαλό, δεν είμαι τόσο κοινωνική, το οποίο έχω επιλέξει, το έχω καθορίσει. Η μια δουλειά μου έφερε την άλλη, ως τώρα δεν έχω μείνει εκτός, δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης, δουλειάς ή συγκυρίας. Η εύρεση της δουλειάς μας, είναι συνισταμένη πολλών πραγμάτων, αλλά και συγκυριών, που ένα κομμάτι το ορίζεις, κι ένα άλλο όχι.

-Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος σου σύμμαχος σ’ αυτό που κάνεις;

Δεν ήταν ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, ήταν αρκετοί. Ίσως ο μεγαλύτερός μου σύμμαχος να ήταν π τύχη, η πίστη μου στη δουλειά. Υπήρξα αρκετά τυχερή στη δουλειά αυτή, δεδομένων των συνθηκών.

Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;

Δεν προερχόμουν από οικογένεια που είχε τέτοιες προσλαμβάνουσες, οι γονείς μου ήταν στη Γερμανία, οικονομικοί μετανάστες. Ίσως να με μάγεψε μια συγκυρία, καθώς στη Β’ Λυκείου, είχε έρθει το «Εθνικό θέατρο» στη Φρανκφούρτη, με το έργο «Οιδίποδας Τύραννος», με πρωταγωνιστή τον Νικήτα Τσακίρογλου και σκηνοθέτη τον Μιχαηλίδη, που έψαχνε για κομπάρσους.

-Πήγες για να παρακολουθήσεις ή για το χαρτζιλίκι ως κομπάρσος;

Ήταν αφιλοκερδώς, για τη «σημαία», για την «τρέλα». Πήγαμε μαζί με άλλα παιδιά, κι εκεί, για πρώτη φορά μύρισα και «είδα» θέατρο επί σκηνή5, ήταν δυνατή και καθοριστική εμπειρία. Εκεί μπήκε το «μικρόβιο», που όλοι περιγράφουν, το οποίο είναι υπαρκτό και σιγά-σιγά άρχισε να δουλεύει μέσα μου, σαν σαράκι. Έπειτα έδωσα εξετάσεις και μια από τις σχολές που δήλωσα, ήταν η Σχολή θεατρικών Σπουδών, ήταν η πρώτη φορά που υπήρξε τότε, κι ήταν νεοσύστατο τμήμα της Φιλοσοφικής. Μπήκα στο θεατρολογικό, χωρίς καλά-καλά να ξέρω τι είναι…Έφυγα από τη Γερμανία για να σπουδάσω εδώ, διαβεβαιώνοντας τους δικούς μου ότι βγαίνουν και φιλόλογοι από εκεί, κι έτσι οι γονείς μου με άφησαν με πολλές επιφυλάξεις, αποκάλυψε η ηθοποιός στο περιοδικό Λοιπόν.