Το μέλλον του διαλόγου

Εφεξής και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για την υπηρεσία που ακουσίως προσέφερε, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου θα είναι για τη στήλη ο φίλος Μεβλούτ! Σκέτο. Του οφείλουμε του ανθρώπου μια σπάνια στιγμή εθνικής ενότητας και τουλάχιστον εγώ, ως στήλη, δεν έχω καλύτερο τρόπο να του το αναγνωρίσω.

Τώρα, όμως, είμαστε στην επόμενη φάση, όπου προσπαθούμε να καταλάβουμε το νόημα της στάσης του Νίκου Δένδια στην Αγκυρα, ως προς τις προοπτικές του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Να δούμε, δηλαδή, τι είδους συνέπειες θα έχει στη διαδικασία. Είναι δικαίωση όσων αρνούνται τον ελληνοτουρκικό διάλογο; Ορισμένοι το υποστηρίζουν, αρκετοί από αυτούς μάλιστα υστερόβουλα, καθώς αποσκοπούν στην ανάδειξη των διαφορών μεταξύ παραδοσιακής Δεξιάς και Κέντρου στην προσέγγιση των ελληνοτουρκικών.

Για την κυβέρνηση, ωστόσο, η στάση του Δένδια στην Αγκυρα δεν συνιστά δικαίωση των αρνητών του διαλόγου, αλλά μάλλον το αντίθετο. «Δεν είναι δυνατόν να κρύψουμε κάτω από το χαλί τα ζητήματα στα οποία έχουμε διαφορετική αντίληψη», δήλωσε ο υπουργός, σε συνέντευξή του μετά το περίφημο περιστατικό. Αυτή η δήλωση δεν σημαίνει άρνηση του διαλόγου. Για τι θα συζητήσουμε, σε τελευταία ανάλυση, αν όχι για εκείνα επί των οποίων διαφωνούμε; Αυτά είναι εκ των πραγμάτων το αντικείμενο του διαλόγου, εφόσον ο σκοπός του είναι η επίλυση των προβλημάτων – σωστά; Επομένως, η πολιτισμένη αντιπαράθεση απόψεων, όπως την είδαμε στη συνέντευξη Τύπου μεταξύ του Δένδια και του φίλου Μεβλούτ, είναι ο διάλογος. Οι διαφωνίες να τίθενται μεταξύ των συνομιλητών.

Αναρωτιέμαι, ωστόσο, μήπως πίσω από την αποδοχή ενός τέτοιου διάλογου βρίσκεται η επανατοποθέτησή του σε νέα βάση. Διότι, σε έναν διάλογο ειλικρινή και ανοικτό, όσο αυτός που παρακολουθήσαμε σε απευθείας μετάδοση από την τουρκική πρωτεύουσα, δεν μπορείς να απαγορεύσεις στην άλλη πλευρά να θέσει τα ζητήματα όπως τα αντιλαμβάνεται. Κατά συνέπεια, οφείλεις να δώσεις μια απάντηση, όσο παράλογο ή δυσάρεστο και αν είναι για την πλευρά σου το ζήτημα που θέτει η απέναντι. Αυτό όμως δεν είναι ο διάλογος άνευ προϋποθέσεων, που ζητούν επιμόνως οι Τούρκοι;

Δεν έχω απάντηση προς το παρόν. Απλώς, μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας, με την ελπίδα ότι θα μπερδέψω και εσάς…

ΤΡΟΠΑΙΟΥΧΟΙ
Οπως το έλεγα: Για τον εγωισμό το πολύ πενήντα καλόπαιδων. Διάβασα σε αντιπολιτευόμενη εφημερίδα ότι οι φοιτητές, που κατέλαβαν ξανά την πρυτανεία του ΑΠΘ (οι ίδιοι που είχε απομακρύνει η Αστυνομία την προηγούμεη φορά), τελικά αποχώρησαν μόνοι τους και μάλιστα θριαμβευτικά «με πυρσούς και πυροτεχνήματα» – σαν χουλιγκάνοι. Αξιοθαύμαστα ολιγαρκείς, πάντως, αν βρίσκουν τον θρίαμβο στην οικειοθελή υποχώρηση. Αλλά με τα βίτσια του κόσμου δεν θέλω να ασχοληθώ…

ΑΧ ΒΑΧ
Διάβασα κάπου ότι η Μαρίνα Πατούλη έκανε ξεχωριστό μνημόσυνο για την πεθερά της, ώστε να μη συμπέσει με τον εν διαστάσει σύζυγό της και ήταν αδύνατον να μην τολμήσω τον παραλληλισμό με μία άλλη μεγάλη μορφή του γυναικείου κινήματος: τη Δήμητρα Λιάνη – Παπανδρέου…

ΛΟΥΚΑΝΙΚΑ
Διέρρευσαν σε αντιπολιτευόμενη εφημερίδα τα πρακτικά της επιτροπής των λοιμωξιολόγων, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ο χορός των αιτιάσεων από την αντιπολίτευση για τον ρόλο της κυβέρνησης στη λήψη των αποφάσεων. Δικαιώνεται ο Μπίσμπαρκ, που έλεγε ότι, για να σεβόμαστε τους νόμους και τα λουκάνικα (στην περίπτωσή μας, τις αποφάσεις των ειδικών), καλύτερα είναι μην ξέρουμε πώς γίνονται…

ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ
Ολοι αυτοί που καταλαμβάνουν τις πλατείες τα Σαββατοκύριακα είναι οι κουρασμένοι. Είναι αυτοί που δεν κουράζονται να λένε πόσο έχουν κουραστεί από τα υγειονομικά μέτρα. Και τους πιστεύω, λόγω του σκουπιδαριού που αφήνουν πίσω τους στις πλατείες. Είναι η κούραση, βλέπετε. Ενδεχομένως να μην πλένονται κιόλας. Τέτοια κούραση…