«Το ποδόσφαιρο στην σκιά και στο φως»

Η απόφαση των «12» να κινήσουν διαδικασίες σύγκρουσης με την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική συνομοσπονδία, προκάλεσε κλυδωνισμούς στο ποδόσφαιρο κι ένα «ψυχροπολεμικό» κλίμα στις σχέσεις της UEFA με κορυφαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους.

Προφανώς δεν είναι η πρώτη φορά που μεγαλεπίβολα σχέδια ομάδων κάνουν την εμφάνιση τους για να διαμορφωθεί νέο σκηνικό στο λαοφιλέστερο άθλημα.

Υπήρξαν πολλές ακόμα περιπτώσεις πιέσεων προς την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία, με στόχο φυσικά την αύξηση των εσόδων για τα κλαμπ που αγωνίζονται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Τούτη την φορά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά και δεν χωρά αμφιβολία πως η κατάσταση ξέφυγε από τακτικισμούς και πιέσεις μέσω… απειλών.

Τώρα έφτασε η ώρα της σύγκρουσης και αν κρίνει κάποιος από τις τοποθετήσεις των δύο πλευρών, δεν υπάρχει, τουλάχιστον προς το παρόν, καμιά διάθεση υπαναχώρησης.

Οι δώδεκα εμφανίζονται αποφασισμένοι να προχωρήσουν στην κλειστή λίγκα και η UEFA κρατά σθεναρή στάση απέναντι σε μια απόφαση που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις.

Το θέμα που άνοιξε με την χθεσινή ανακοίνωση είναι μεγάλο γιατί πολύ απλά μιλάμε για ένα αθλητικό φαινόμενο που έχει απωλέσει μεγάλο μέρος του ρομαντισμού που το διακατείχε.

Εδώ όμως η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο και στον ορίζοντα υπάρχουν μαζεμένα πολλά «μαύρα σύννεφα».

Πολύ απλά γιατί αυτή η κρίση δεν έχει τα χαρακτηριστικά προηγούμενων αντεγκλήσεων μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων και της UEFA.

Θυμίζουμε τα «επεισόδια» που υπήρχαν προηγούμενα χρόνια, ωστόσο η συνομοσπονδία δρούσε πάντα κατευναστικά, αυξάνοντας τα κέρδη των ομάδων από την συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Είναι όμως ξεκάθαρο πως την εποχή του κοροναϊού, οι ομάδες είδαν τα έσοδα τους να κατακρημνίζονται και κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει αν μια ανάλογη κίνηση από πλευράς UEFA, θα είχε τα αποτελέσματα του παρελθόντος.

Στόχος λοιπόν της κίνησης των «12» η δημιουργία μιας κλειστής λίγκας, με τα κομπιουτεράκια στα χέρια των τεχνοκρατών να υπολογίζουν ποσοστά κερδών.

Αναμφίβολα οι ομάδες χρειάζονται έσοδα καθώς οι υποχρεώσεις είναι τεράστιες. Αυτό όμως που πρέπει πάντα να υπάρχει στο «κάδρο» είναι η σημασία του ποδοσφαίρου στις κοινωνίες.

Είναι η στιγμή που πρέπει να ληφθούν σοβαρά οι πολύ μεγάλες αντιδράσεις του κόσμου που γεμίζει τις εξέδρες.

Έχει σημασία η γνώμη του απλού οπαδού γιατί πολύ απλά για τον κόσμο το ποδόσφαιρο δεν είναι μπίζνα.

Θα ήταν σίγουρα αφελής κάποιος αν πίστευε πως θα γυρίσουμε σαράντα και πενήντα χρόνια πίσω για να «χτίσουμε» από την αρχή το οικοδόμημα. Αυτά δεν γίνονται και το ξέρουν όλοι.

Ωστόσο επειδή υπήρξαν πολλοί που διατύπωσαν ενστάσεις αναφορικά με την επιλογή των «12» να κοντράρουν τώρα την UEFA, ένα είναι σίγουρο.

Κανείς δεν θα πρέπει να αισθάνεται έκπληξη από τις σχετικές ανακοινώσεις για το πλάνο της κλειστής λίγκας.

Από την στιγμή που οι συγκεκριμένοι σύλλογοι αποφάσισαν να κηρύξουν «πόλεμο» στην UEFA, έκριναν ότι αυτό έπρεπε να γίνει κατά την επισημοποίηση του νέου φόρματ του Τσάμπιονς Λιγκ.

Προφανώς για να διαμορφώσουν ένα νέο «σκηνικό» που ενδεχομένως να εξυπηρετεί τις επιδιώξεις τους.

Και τώρα που έγιναν οι σχετικές ανακοινώσεις από τους «12» τι γίνεται; Απάντηση δεν έχει τώρα μα αργότερα.

Απάντηση όταν θα καταλαγιάσουν τα πνεύματα κι όταν καθαρίσει η ατμόσφαιρα από το… μπαρούτι.

Ο «πόλεμος» μόλις άρχισε και δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσει άμεσα. Δεν τελειώνουν έτσι αυτοί οι «πόλεμοι» και το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί που τον προκάλεσαν.

Όπως επίσης και το αντίπαλο «στρατόπεδο» που απάντησε αμέσως χωρίς χρονοτριβές.

Κρίνοντας πάντως από τις παρεμβάσεις που υπήρξαν και σε πολιτικό επίπεδο, είναι πασιφανές πως η διαμάχη είναι πολυεπίπεδη και στο γήπεδο μπαίνουν και οι κυβερνήσεις χωρών.

Οι τοποθετήσεις του Γάλλου προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν αλλά και του Βρετανού πρωθυπουργού, Μπόρις Τζόνσον φανερώνουν την σημασία που δίνουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στις εξελίξεις στον χώρο του ποδοσφαίρου κι αυτό φυσικά είναι κάτι που το λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψιν οι αντιμαχόμενες πλευρές.

Κλωτσώντας μια μπάλα στο χορτάρι, στο χώμα, στην άμμο ή ακόμα και στα όνειρα μας. Για να γίνουμε εμείς το είδωλο, όπως το περιέγραψε ο Εντουάρντο Γκαλεάνο.

Σε εκείνο το ποδόσφαιρο που περιέγραψε τόσο γλαφυρά ο Ουρουγουανός «άρχοντας» του λόγου.

Σε εκείνο το ποδόσφαιρο που «γίναμε» κι εμείς Πελέ, Μαραντόνα, Γκαρίντσα, Σώκρατες, Ζίκο, Κρόιφ, Ροναλντίνιο, Μέσι και Ρονάλντο. Στο ποδόσφαιρο των ονείρων μας.

Σ’ ένα πεδίο ελεύθερης δράσης και έκφρασης με ανταμοιβή τον «ρόλο» του ήρωα έστω και για ένα γκολ στο αχανές Μαρακανά.

Για να νιώσουμε όπως οι ήρωες των Κυριακών μας. Ήρωες κι εμείς, με τον «φτωχό» μας νου να κάνει κι αυτός τα… παιχνίδια του.

Κανείς δεν έπαιξε ποδόσφαιρο στα χρηματιστήρια. Κανείς δεν αγάπησε την μπάλα για τα λεφτά. Όπως κανένας οπαδός δεν αγάπησε την ομάδα του γιατί τα έσοδα στα ταμεία ήταν πολλά δισεκ. ευρώ.

Μην ξεχνάμε λοιπόν τις «ρίζες» που χαρίζουν ηδονή, χαρά και περηφάνεια. Μην ξεχνάμε «το ποδόσφαιρο στην σκιά και στο φως», όπως το περιέγραψε ο Γκαλεάνο.