Η ισχύς του καφετζή

Η κατάσταση έχει ξεφύγει.

Ούτε οι διαδημοτικές μετακινήσεις, ούτε η μετάθεση της απαγόρευσης κυκλοφορίας από τις 18:00 στις 21:00 βοήθησαν ώστε να απορροφηθεί, έστω και λίγο, ο εύλογος πόθος των περισσοτέρων για «κοινωνικοποίηση έξω».

Έτσι, κάθε Σαββατοκύριακο, οι πλατείες και οι πεζόδρομοι των μεγάλων πόλεων γεμίζουν από όλο και περισσότερο κόσμο.

Άλλες φορές με μεγαλύτερη και άλλες με μικρότερη πίστη και ικανότητα, η πολιτεία έχει δοκιμάσει κάθε είδους μέτρο προκειμένου να κρατήσει τον κόσμο στα σπίτια του και σε απόσταση τον έναν από τον άλλο.

Πρωθυπουργικά διαγγέλματα, διαφημιστικά σποτ, ενημερωτικές καμπάνιες και αστυνομικοί έλεγχοι (άλλοτε για τα μάτια του κόσμου, άλλοτε αυστηροί, ενίοτε βίαιοι και τον τελευταίο καιρό ανύπαρκτοι). Όλα αυτά έχουν επιστρατευθεί, όλον αυτόν τον καιρό, σε μια προσπάθεια ελέγχου της πανδημίας, φέρνοντας όμως πλέον μηδαμινά αποτελέσματα.

Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έχει παραδοθεί π στην κόπωση από τους τόσους μήνες καραντίνας ενώ ταυτόχρονα οι καιρικές συνθήκες κάνουν όλο και πιο θελκτικές τις εξόδους και όλο και πιο δυσάρεστη την παραμονή στο σπίτι.

Δυστυχώς, τα μέτρα ενάντια σε μια τόσο ευμετάβλητη πανδημία, όπως η Covid-19 είναι σαν τα αμοιβαία ομόλογα. Δεν έχουν εγγυημένη απόδοση και οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές.

Το ότι ένα μέτρο ήταν απαραίτητο και αποτελεσματικό τον περασμένο Νοέμβριο, δεν σημαίνει ότι συνεχίζει να είναι απαραίτητο και αποτελεσματικό στα μέσα Απριλίου.

Μπορεί τον περασμένο χειμώνα, το κλείσιμο της εστίασης να ήταν επιβεβλημένο, τώρα όμως, βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί σε πλατείες και πεζοδρόμους με το να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η ανοιχτή εστίαση αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, μάλλον κοροϊδευόμαστε.

Για ποιο λόγο είναι προτιμότερο να συνωστίζεται τόσος κόσμος έξω από καφετέριες και μπαρ που σερβίρουν στο χέρι, από το να καθίσει σε συγκεκριμένες θέσεις σε συγκεκριμένα τραπεζοκαθίσματα;

Ο καθηγητής Γενετικής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, Μανώλης Δερμιτζάκης εξέφρασε, χθες στον ΣΚΑΪ, την άποψή του σημειώνοντας πως αντί για ασύντακτες συγκεντρώσεις θα ήταν προτιμότερο να ανοίξουν τα μαγαζιά και πως οι μαγαζάτορες μπορεί να καταφέρουν να βάλουν τάξη, καλύτερα από την αστυνομία.

Ως αυτόπτης μάρτυρας – κάτοικος του πεζόδρομου της Φωκίωνος Νέγρη, στην Κυψέλη, συντάσσομαι με τον κύριο Δερμιτζάκη.

Η υπακοή που έχουν δείξει, όλους αυτούς τους μήνες, και συνεχίζουν να δείχνουν, οι «ανυπότακτοι» του κορωνοϊού στους ιδιοκτήτες των καφέ που συχνάζουν, δεν την δείχνουν σε κανέναν άλλον.

Δεν έχουν διστάσει, για παράδειγμα να διαπληκτιστούν ακόμα και με αστυνομικό, που έτυχε να τους κάνει έλεγχο, προσπαθώντας λ.χ. να τον πείσουν ότι οι μάσκες μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους ακόμα και περασμένες στο πηγούνι ή ότι η απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων που στηρίζονται ο ένας στον ώμο του άλλου, είναι μεγαλύτερη των δύο μέτρων.

Όταν όμως ο ιδιοκτήτης του καφέ τους φωνάξει «Αραιώστε!» ή «Όλοι, δύο βήματα πίσω!» η υπακοή και ο συγχρονισμός στην εκτέλεση της εντολής, παραπέμπει σε στρατιωτικές επιδείξεις των Ειδικών Δυνάμεων.

Σ’ αυτήν την πανδημία τα δοκιμάσαμε όλα. Ας δοκιμάσουμε και την εξουσία του μαγαζάτορα της εστίασης.

Του ιδιοκτήτη του μπαρ, του εστιατορίου και της καφετέριας, που συνεχίζει να διατηρεί κάτι από τον ρόλο του παραδοσιακού καφετζή, που μαζί με τον χωροφύλακα, τον παπά και τον δάσκαλο του χωριού είχε κι αυτός το δικό του μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας και τον έλεγχο των μαζών.