Γιατί πρέπει να θυμόμαστε την άθλια Χούντα των Συνταγματαρχών

Οι επέτειοι, για καλά ή κακά γεγονότα, για τις μαύρες ή τις λευκές σελίδες της Ιστορίας της πατρίδας μας, είναι σαν τα μνημόσυνα.

Κάνεις μια ευχή, ρίχνεις ένα ευχέλαιο, λες και ορισμένα «εμπνευσμένα» τσιτάτα», αν είσαι συναισθηματικός ρίχνεις και κανένα δάκρυ, και πας παρακάτω.

Ετσι είναι η ζωή άλλωστε, ό,τι κακό κι αν συμβαίνει απλά το αφήνουμε και προχωράμε.

Η θλιβερή επέτειος της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα, πριν από 54 χρόνια, δεν θα έπρεπε να είναι μια απλή επέτειος που τη θυμόμαστε κάθε 21η Απριλίου.

Καθημερινά θα πρέπει να θυμόμαστε το έγκλημα κατά της πατρίδας μας που συνέβη εκείνη την αποφράδα ημέρα.

Ισως όχι μόνο για να κατηγορήσουμε τους Χουντικούς, τους Αμερικανούς, το κοιμισμένο πολιτικό σύστημα, τους πράκτορες ή όποιους άλλους ενεπλάκησαν στο πραξικόπημα.

Αλλά κυρίως για να θυμίσουμε τα τραγικά λάθη που έκανε ο ελληνικός λαός εκείνη την εποχή, αλλά και την μαύρη 7ετή περίοδο που ακολούθησε.

Και να τα θυμηθούμε όλα αυτά διότι είναι γνωστό ότι λαός χωρίς μνήμη, είναι λαός χωρίς αύριο, χωρίς μέλλον. Και θα ξανακάνει τα ίδια λάθη, ακόμη και σε περιόδους όπου η Δημοκρατία εμφανίζεται πλέρια και ισχυρή.

Είπαμε, ας μην ασχοληθούμε με το πώς φτάσαμε στο θλιβερό πραξικόπημα, με τις ευθύνες των πολιτικών και τους ξένους υποκινητές που επέτρεψαν σε μια δράκα ηλιθίων να «δολοφονήσουν» τη Δημοκρατία.

Πρέπει όμως να ασχοληθούμε με τον λαό και πώς εκατομμύρια άνθρωποι φοβούνται, τρέμουν, εφησυχάζουν, βολεύονται, ξεχνούν ή εν τέλει σκύβουν το κεφάλι απέναντι σε απολυταρχικά καθεστώτα.

Είναι αυτό το «φοβάμαι» του Μανώλη Αναγνωστάκη ο οποίος έγραψε το αυτονόητο:

«Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωΐα –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου έκλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.»

Αυτό πρέπει να θυμόμαστε όλοι. Γιατί μπορεί μια τέτοια άθλια Χούντα που εξευτέλισε τη Δημοκρατία και καταπάτησε τα ανθρώπινα δικαιώματα να μην ξαναζήσουμε με αυτή τη μορφή.

Αλλά καθημερινές μικρές «Χούντες» τις ξαναζούμε, με την έννοια του ακραίου λαϊκισμού, της μισαλλοδοξίας, του καθημερινού περιορισμού ελευθεριών, ακόμη και με πρόσχημα την πρωτοφανή υγειονομική κρίση.

Όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι ό,τι πιο αισχρό να κατηγορείται οποιαδήποτε εκλεγμένη κυβέρνηση ως «Χούντα». Είναι επικίνδυνη αθλιότητα που εκτρέφει τα άκρα να κατηγορείς τον Τσίπρα ή τον Μητσοτάκη ως δικτάτορα.

Είναι ντροπή μετά από 47 χρόνια αγώνων για να έχουμε μια πραγματική, ποιοτική δημοκρατία, να κατηγορούμε τους πολιτικούς αντιπάλους χρησιμοποιώντας συνθήματα μίσους και εμφυλίου.

Είναι ντροπή να λέμε ότι η «Χούντα δεν τελείωσε το ’73» ή να επικροτούμε συνθήματα τύπου «Γεννήθηκα 17Ν».

Είναι ντροπή, επειδή δεν μας αρέσουν οι αποφάσεις του Τσίπρα, του Σαμαρά, του Μητσοτάκη, του Κικίλια, του Χρυσοχοϊδη ή προηγουμένως του Σταθάκη, του Κοντονή, του Τσακαλώτου να τους συγκρίνουμε με τους χουντικούς και με άθλια αποβράσματα που κατέλυσαν τη Δημοκρατία.

Και με τα άθλια κι επικίνδυνα αποβράσματα σε κάθε μέρος του πλανήτη που καταλύουν τις ελευθερίες και κυβερνούν απολυταρχικά.

Το πολιτικό σύστημα και αυτοί που το υπηρετούν θα κάνουν λάθη. Θα πάρουν κακές αποφάσεις, ενδεχομένως να προκαλέσουν και μεγάλη ζημιά στη χώρα.

Αλλά θα κριθούν στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος, και ο λαός θα έχει την ευκαιρία να τους βάλει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Με την ψήφο του, με την φωνή του, με τις ειρηνικές διαδηλώσεις στους δρόμους, με τους αγώνες στους χώρους δουλειάς.

Ετσι δυναμώνει η Δημοκρατία και αποφεύγονται παρεκκλίσεις της, όπως π.χ. η… «δεν ήξερα, δεν γνώριζα» είσοδος των νεοναζί της Χρυσής Αυγής (με ψήφους ελλήνων πολιτών) στη Βουλή.

Κι επειδή ο λαϊκισμός εκτρέφει την απολυταρχία, επειδή η ρητορική του μίσους δυναμώνει τα «φίδια», οφείλουμε οι δημοκρατικοί πολίτες να αντισταθούμε σε τέτοια φαινόμενα.

Τα οποία, δυστυχώς τα βρίσκουμε και στα κόμματα εξουσίας, αλλά και σε ακραίους κύκλους που είτε βρίσκονται στη Βουλή, είτε φιλοδοξούν να μπουν σπέρνοντας την σπορά του πιο αισχρού λαϊκισμού με δολοφονίες χαρακτήρων, με στοχοποιήσεις προσώπων, με εξευτελισμούς και ιντερνετικά λιντσαρίσματα.

Διαρκής επαγρύπνηση, λοιπόν, προκειμένου τα φιδάκια να μη γίνουν φίδια. Προκειμένου η Δημοκρατία να μην απειλείται από «βρόμικους» παίκτες, πολιτικούς, δημοσιογραφικούς, επιχειρηματικούς ή άλλους κύκλους που έχουν αλλότριους σκοπούς.

Διότι δεν αργεί να γίνει η ζημιά και η σπίθα να γίνει φωτιά που θα μας κάψει όλους.

Χρωστάμε στους νεκρούς και τους βασανισμένους της επταετούς Χούντας τον απόλυτο σεβασμό στη Δημοκρατία που ζούμε εδώ και σχεδόν πέντε δεκαετίες.

Και μην ξεχνάμε αυτό που είπε ο Αβραάμ Λίνκολν: «Δημοκρατία είναι «η κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό».