Κουβάδες

Οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά: τα κορωνοπάρτι στις πλατείες πολλαπλασιάζονται, η συμβολή τους στη μετάδοση του κορωνοϊού είναι δεδομένη, η αστυνομία νίπτει τας χείρας της και η κυβέρνηση προβληματίζεται. Μια πνευμονολόγος έλεγε χθες στο ραδιόφωνο πως όλη μέρα τρέχει με τους διασωληνωμένους στο νοσοκομείο της και τα βράδια αναρωτιέται πόσοι ακόμη θα νοσήσουν εξαιτίας αυτών των μαζικών συγκεντρώσεων.

Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος λόγος που η πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι φρουρείται ολημερίς κι ολονυχτίς για να μη μαζεύεται κόσμος, ενώ η πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη στενάζει κάθε βράδυ από εκατοντάδες ανθρώπους που τρώνε, πίνουν και χορεύουν; Γιατί οι διάφοροι υπουργοί δεν μετρούν κάθε μέρα τον αριθμό των πάρτι, όπως μετρούσαν πρόσφατα τις διαδηλώσεις; Πού έχει χαθεί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη; Μόνο από τη δημοτική αρχή της Νέας Σμύρνης δεχόταν καταγγελίες για συνωστισμό;

Κανείς φυσικά δεν θέλει επανάληψη των βίαιων σκηνών που εκτυλίχθηκαν εκεί πριν από ενάμιση μήνα. Και είναι σίγουρο πως, με την ένταση που υπάρχει στην ατμόσφαιρα, οποιαδήποτε προσπάθεια διάλυσης μαζικών συγκεντρώσεων μπορεί να οδηγήσει σε σύρραξη. Η παρουσία της αστυνομίας όμως θα μπορούσε να είναι αποτρεπτική. «Μα δεν μπορούμε να είμαστε παντού», απαντούν. «Ούτε είναι αυτή η δουλειά μας». Το πρώτο είναι σωστό, αν και ο αποκλεισμός μερικών εμβληματικών πλατειών αυτές τις μέρες δεν θα ήταν ίσως κακή ιδέα. Το δεύτερο ακούγεται περίεργο: αν δεν είναι δουλειά της αστυνομίας να εξασφαλίζει την τήρηση των νόμων, ποιανού είναι;

Η κόπωση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Και η εναλλαγή ανάμεσα στις εκκλήσεις για ατομική ευθύνη και τις καταγγελίες για συλλογική ανευθυνότητα δεν φέρνει σπουδαία αποτελέσματα. Οι ελπίδες για εκτόνωση εναποτίθενται πλέον στα εμβόλια, τον καλό καιρό και τον πανδαμάτορα χρόνο. Υπάρχουν όμως δύο μαθήματα που μπορούμε να αποκομίσουμε από όλη αυτή την περιπέτεια.

Το ένα είναι ότι χρειάζεται περισσότερη ευφυΐα. Παρά την κατάχρηση που έχει γίνει παγκοσμίως τις τελευταίες δεκαετίες στη λέξη «έξυπνος» (από τη διπλωματία και την ανάπτυξη μέχρι τις συντάξεις και τα κινητά μας τηλέφωνα), θα ήταν ευπρόσδεκτα κάποια έξυπνα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ο τίτλος «τα κορωνοπάρτι φέρνουν το άνοιγμα της εστίασης» έχει αναμφισβήτητα μια σουρεαλιστική διάσταση, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί όμως πως όσο μεγαλύτερο διάστημα παραμένουν τα πάντα κλειστά, τόσο περισσότεροι παράλληλοι – και παράτυποι – δίαυλοι θα αναζητούνται για την αντιμετώπιση αυτής της καταθλιπτικής αντικανονικότητας.

Το δεύτερο μάθημα είναι ότι χρειάζεται περισσότερη σεμνότητα. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έχει υποστηρίξει κατά καιρούς ότι έχει λύσεις για όλα τα προβλήματα. Είναι βέβαιο ότι το πιστεύει. Η πραγματικότητα όμως τον διαψεύδει. Οι δυνάμεις που διοικεί έχουν κατηγορηθεί στο παρελθόν για αντιεπαγγελματισμό, τώρα ελέγχονται για αναποτελεσματικότητα. Κι αν οι κουβάδες με νερό αποδειχθούν δραστικότερο μέτρο από τα κλομπ;