Η πρωτοβουλία της Προέδρου της Δημοκρατίας να τιμήσει διακεκριμένους ξένους ελληνιστές, ιστορικούς και αρχαιολόγους, με τις ανώτερες και ανώτατες διακρίσεις του ελληνικού κράτους, ήταν μία από τις πλέον ουσιώδεις πράξεις που έγιναν στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 ετών από την Ανεξαρτησία. Εύγε!

Για τους μεν Αμερικανούς (τους αρχαιολόγους Τζακ Ντέιβις, Σάρον Στόκερ, Τσαρλς Γουίλιαμς) η απονομή των φοινίκων έγινε αυτοπροσώπως από την Πρόεδρο στην Αθήνα, ενώ οι βρετανοί φίλοι (Τζον Κίτμερ, Πολ Κάρτλετζ, Κέβιν Φέδερστοουν) παρέλαβαν τους δικούς τους μέσω του πρεσβευτή μας στο Λονδίνο. Αυτοί οι άνθρωποι, όπως και άλλοι πολλοί ανά τον κόσμο, που αφιερώνουν τη ζωή τους στη μελέτη της γλώσσας, της ιστορίας και της κουλτούρας μας, είναι οι σύγχρονοι Φιλέλληνες. Επιτέλους, η Πολιτεία τιμά τους αληθινούς φίλους της Ελλάδας, όσο ακόμη αυτοί είναι δραστήριοι και παραγωγικοί.

Ξέχασα ότι βραβεύθηκαν και δύο Ρώσοι, αλλά η προκατάληψή μου υπέρ των Αγγλοσαξόνων είναι τόσο προφανής, που δεν αξίζει να μπω στον κόπο να την κρύψω…

ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΣ

Βρήκα δύσκολο να το πιστέψω με την πρώτη, παρότι το έβλεπα μπροστά μου δημοσιευμένο. «Χαζοί είναι;», αναρωτήθηκα αυθορμήτως. Πρόκειται για τους βουλευτές της ΝΔ Θάνο Πλεύρη και Δημήτρη Μαρκόπουλο, οι οποίοι κατέθεσαν ερώτηση προς την κυβέρνηση, επειδή σε εκπομπή της ΕΡΤ παίξανε ένα τραγούδι που, κατά τους βουλευτές, εξυμνεί και εξωραΐζει την τρομοκρατία.

Μα και έτσι να είναι, όπως καταγγέλλουν οι δύο βουλευτές, πρόκειται για θέμα που αφορά την αισθητική και όχι την πολιτική. Είναι καλό το τραγούδι; Δεν έχω ιδέα, διότι δεν το έχω ακούσει. Αλλά αυτό μόνο μετράει, όχι η πολιτική θέση που μπορεί να εκφράζει. Οποιες και αν είναι οι προθέσεις των δύο βουλευτών, η ερώτησή τους είναι ένας θλιβερός αναχρονισμός, που παραπέμπει στη Δεξιά η οποία ζει μέσα στο μυαλό της η Φώφη. Πάντως, η πρωτοβουλία τους δεν στερείται παντελώς χρησιμότητας: προσφέρει έναν αντίλογο στους εξ αριστερών επικριτές της ΕΡΤ…

ΕΜΕΙΝΕ Η ΘΕΡΜΗ

Τι κρίμα! Αυτά τα δύο ήταν κάποτε πολύ αγαπημένα μεταξύ τους και όλοι το έλεγαν. Εκλέγονται και οι δυο με τη ΝΔ, ο ένας βουλευτής Χίου, ο άλλος περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου, είναι και ισομεγέθη, ταίριαζαν. Γι’ αυτό και μόλις συναντιόντουσαν κάπου, η οικειότητα – η τρυφερότητα, θα έλεγα – εξέπληττε ευχάριστα τους παρατηρητές. Εβλεπες τον Μουτζούρη να ανοίγει την αγκαλιά του για να έλθει τρέχοντας να χωθεί μέσα της ο Μηταράκης και αναρωτιόσουν, για λίγο, μήπως ήταν ο παππούλης του.

Τους χώρισε για πάντα η κρίση του Μεταναστευτικού και ειδικά τα γεγονότα στη Λέσβο, όταν η απόλυτη αδιαλλαξία του Κώστα Μουτζούρη οδήγησε στη σύγκρουσή του με την κυβέρνηση και, ουσιαστικά, στην αποχώρησή του από τη ΝΔ. Ετσι, τις προάλλες, φθάσαμε στο σημείο να στέλνει ο Μουτζούρης εξώδικο στον Μηταράκη, στον οποίον καταλογίζει ότι τον κατηγορεί ως ηθικό αυτουργό του εμπρησμού στη Μόρια, με αφορμή συνέντευξη του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής σε τηλεοπτικό σταθμό της Χίου. Η αγάπη έγινε μίσος αβυσσαλέο, τουλάχιστον όμως παρέμεινε η θέρμη και η ένταση των αισθημάτων.

Στενοχωρήθηκα, πάντως, για την άδοξη κατάληξη αυτής της ωραίας φιλίας…

ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ

Τώρα πια δεν τη χρησιμοποιούμε. Στο παρελθόν όμως η λέξη «Παλιγγενεσία» ήταν βασικό στοιχείο του λεξιλογίου της 25ης Μαρτίου. Σήμερα δεν είμαστε σίγουροι ούτε τι σημαίνει ούτε πώς προφέρεται. (Ακουσα πρόσφατα  ραδιοφωνική εκφωνήτρια να λέει «Παλιγκενεσία»…) Δεν μου λείπει η απώλειά της – το αντίθετο, πάντα την εύρισκα πομπώδη. Θα ήθελα όμως να ήξερα την ιστορία της λέξης. Αναρωτιέμαι γιατί, στην πορεία της οικοδόμησης έθνους-κράτους, επινοήσαμε ειδικά τον όρο «Παλιγγενεσία». Ισως επειδή δεν περάσαμε ποτέ Αναγέννηση, οπότε η παλιγγενεσία ήταν ένα είδος μεθαδόνης…

ΤΑΠΕΙΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

Με αφορμή τις πλατείες των κουρασμένων, αναρωτιόμουν εκείνα τα ωραία οχήματα με τις μάνικες που εκτοξεύουν νερό υπό πίεση, τι τα αγόρασε η Αστυνομία, αν δεν τα χρησιμοποιεί τώρα;

Headlines