Η ώρα των haters

Είναι η ώρα τους. Τα πάντα αυτό δείχνουν. Εάν ήμουν αστρολόγος (αλλά, χτύπα ξύλο, δεν είμαι, ούτε σκοπεύω να γίνω, τουλάχιστον όσο διατηρώ σώας τας φρένας), θα σας έλεγα ότι τους ευνοεί η έναστρη συζυγία, η σύνοδος των πλανητών, ο ανάδρομος Ερμής, η Αφροδίτη στον Αιγόκερο, οι Δίδυμοι με ωροσκόπο Καρκίνο ή όποια άλλη μπαρούφα κοσμικών διαστάσεων μου ερχόταν στο κεφάλι. Επειδή όμως είμαι κι εγώ ένας από εκείνους τους αντιπαθητικούς μουρτζούφληδες που πιστεύουν ότι η οικογενειακή σας γαλήνη κινδυνεύει περισσότερο εάν αναβάλετε πάλι την απόψυξη παρά εάν είστε σαββατογεννημένοι, θα επιχειρήσω να ασχοληθώ με το πρόβλημα λίγο πιο ευσυνείδητα. Βλέπετε, είναι ένα γελοίο πρόβλημα με τραγικές επιπτώσεις· όπως (σχεδόν) όλα τα προβλήματα στην Ελλάδα.

Ας ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχάς ότι οι haters δεν είναι καινούργιο φρούτο. Haters υπάρχουν από τότε που υπάρχει hate (ανέκαθεν, δηλαδή) και όσοι χειραγωγούν τους haters, οι αποκαλούμενοι και διαχειριστές μίσους, εμφανίζονται περίπου ταυτόχρονα με τους haters. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι κάθε ώρα είναι εν δυνάμει και η ώρα των haters, ούτε ότι όλοι οι διαχειριστές μίσους είναι εξίσου επιτυχημένοι. Σε γενικές γραμμές, ο Αδόλφος Χίτλερ θεωρείται παγκοσμίως ως ο πλέον επιτυχημένος διαχειριστής μίσους – αλλά ακόμη και αυτός, που αναμφίβολα είχε το κοκαλάκι της νυχτερίδας, ελάχιστα πράγματα θα πετύχαινε εάν δεν συγχρονιζόταν και εν συνεχεία δεν καθοδηγούσε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση το διάχυτο και εν πολλοίς σπάταλα ξοδεμένο μίσος του Μεσοπολέμου. Δεν αρκεί να έχεις φυσικό ταλέντο· πρέπει και να σου το αναγνωρίσουν.

Το ερώτημα όμως παραμένει αναπάντητο. Γιατί είναι η ώρα των haters; Γιατί στην Ελλάδα και γιατί τώρα; Συνήθως, τόσο οι haters όσο και οι διαχειριστές των haters σκορπούσαν μέχρι σήμερα τις δυνάμεις τους, την ευρηματικότητα και την ενεργητικότητά τους στον ασφυκτικά περιορισμένο κύκλο των καφενόβιων αργόσχολων. Εφερναν πιο πολύ προς τον υστερικό με το μουστακάκι που ρητόρευε επί ώρες στις μπιραρίες του Μονάχου παρά στον ηγέτη με την ανοιχτή Μερσεντές που χαιρετούσε όρθιος μιλιούνια συμπατριώτες του σε οργασμό. Τι μεσολάβησε; Πείνα, εξαθλίωση, αλλά και όπλα – πολλά όπλα διάσπαρτα σε αναρίθμητες ομάδες τρόμου, κρατικές, αντικρατικές και παρακρατικές, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου ανεξέλεγκτες. Τηρουμένων των αναλογιών, και ο ελληνικός εμφύλιος σιγόκαιγε από την εποχή που πρώτα ο Θεμιστοκλής και κατόπιν ο Αλκιβιάδης κατέφυγαν στην αυλή του Περσών, σύμφωνοι… – αλλά πότε πήρε τις σύγχρονες εθνοκτόνες του διαστάσεις; Δεν θα το πιστέψετε. Τον Σεπτέμβριο του 1943. Οταν η Ιταλία συνθηκολογεί και πέφτουν αναπάντεχα στα χέρια του ΕΛΑΣ τα πολυβόλα των μακαρονάδων. Μονάχα τότε οι δύο όχθες της εθνικής μας χολής, εκτός από μίσος, βρίσκουν και όπλα για να το στηρίξουν.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διόρθωσαν τη δυσλειτουργία των καφενόβιων haters δίχως να χρειαστεί να προσφύγουν στη συνδρομή των όπλων. Τους απάλλαξαν από τους περιορισμούς της υλικής τους υπόστασης και τους προικοδότησαν με ένα διεθνές ακροατήριο ομοϊδεατών, ουσιαστικά απύθμενο. Προκειμένου να δέσει το γλυκό (όπως θα ισχυριζόταν εκ των υστέρων ένας αστρολόγος με σεβασμό στο μηνιαίο του εισόδημα από τη διασπορά ηλιθιότητας) ενέσκηψε και η πανδημία, ο κόσμος κλείστηκε στα σπίτια του, τα νεύρα του πειράχτηκαν κι εκεί που έσπαγε πλάκα με τις θεωρίες συνωμοσίας, άρχισε ν’ αναρωτιέται χωρίς να τον πιάνουν τα γέλια: βρε λες, μπας… Τι άλλο να του συμβεί για να πιστέψει; Να βρέξει ακρίδες; Οχι, κάτι καλύτερο. Να γίνουν εκλογές. Με σύστημα απλής αναλογικής. Να μπουν και οι haters στη Βουλή. Το σύστριγκλο.