Στην εποχή των ρήξεων

Καταιγισμός σχολίων και αναλύσεων ακολούθησε την πολύκροτη επίσκεψη Δένδια στην Αγκυρα. Και ήταν βέβαια επόμενο, εφόσον για πρώτη φορά ελέχθησαν δημοσίως αυτά που έως τώρα οι δύο πλευρές έλεγαν πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες των συναντήσεων, όπου συνήθως συμφωνούσαν ακόμη και το τι θα έλεγαν μετά στους δημοσιογράφους. Ετσι δεν μάθαμε τι ελέχθη κεκλεισμένων των θυρών, που ήταν πάντα η προσπάθεια των απεσταλμένων σε αυτές τις συναντήσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να εικάσουμε ποια θα είναι τώρα η συνέχεια. Αν και όλα θα εξαρτηθούν από την επόμενη πενταμερή συνάντηση της Γενεύης για το Κυπριακό, όπου θα διαπιστωθεί τι εννοούν οι Τούρκοι με την πρόταση των δύο κρατών. Αν δηλαδή αυτή οδηγεί σε μια χαλαρή συνομοσπονδία, που θα αποτρέπει την ωμή διχοτόμηση και την προσάρτηση της Βόρειας Κύπρου στην Τουρκία. Ιδωμεν…

Περιμένοντας λοιπόν τι θα γίνει την επόμενη ημέρα, μπορούμε τη σημερινή να διαπιστώσουμε ότι και η στάση Δένδια εντάσσεται στο γενικότερο κλίμα ρήξεων που επικρατεί την περίοδο αυτή στην παγκόσμια σκακιέρα, χωρίς να είμαστε σε θέση, προς το παρόν τουλάχιστον, να προβλέψουμε ποιες θα είναι οι αναπόφευκτες ανακατατάξεις που θα προκύψουν σε διεθνές επίπεδο. Διότι δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι μόνο την τελευταία εβδομάδα είχαμε μια απευθείας ρήξη μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, με την εξαγγελία αυστηρότατων κυρώσεων κατά της Ρωσίας προσωπικά από τον πρόεδρο Μπάιντεν, ο οποίος θέλησε έτσι να έλθει σε πλήρη επίσης ρήξη με την αμφιλεγόμενη φιλορωσική πολιτική του προκατόχου του. Ενώ ταυτόχρονα εξήγγειλε την οριστική αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, ερχόμενος και εδώ σε ρήξη με την αμερικανική πολιτική των ανά τον κόσμο στρατιωτικών επεμβάσεων, με τα γνωστά θλιβερά πάντοτε αποτελέσματα.

Για να μη μιλήσουμε και για τη ρήξη στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ, με τον ακραίο Νετανιάχου να διατάζει επίθεση εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, τη στιγμή που οι Αμερικανοί στη Βιέννη συζητούν, μέσω τρίτων, για την επάνοδό τους στην περιώνυμη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, που είχε εγκαταλείψει ο απερίγραπτος Τραμπ. Και ας μην ξεχνάμε μία ακόμη σημαντική ρήξη με το παρελθόν Τραμπ και τη γνωστή θεωρία «Αmerica First», με τις προσπάθειες για την επαναλειτουργία του ενιαίου ευρωαμερικανικού μετώπου για την αντιμετώπιση όχι μόνον τη ρωσικής, αλλά και της συνεχώς αυξανόμενης κινεζικής απειλής. Ενώ εκτός του Δένδια είχαμε και τον Μάριο Ντράγκι να έρχεται σε πλήρη ρήξη προσωπικά με τον Ερντογάν, τον οποίο απεκάλεσε «δικτάτορα»! Διακινδυνεύοντας έτσι τις γνωστές οικονομικές σχέσεις με την Τουρκία, ειδικότερα στον τομέα των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Μένει όμως να δούμε πού θα οδηγήσουν όλα αυτά.