Η ξέφρενη Saga της Ξένιας Γκάλη

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Γιαννούτσος (Taph Team)

Αυτή η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε έναν μήνα πριν ακριβώς. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του Μάρτη όταν συνάντησα την αφοπλιστικά φιλική και γλυκιά Ξένια Γκάλη στο Πάρκο Ελευθερίας. Έμοιαζε τόσο με μικρό κορίτσι και η αφήγησή της έρεε κυριολεκτικά. Τσουγκρίζοντας ένα κοκτέιλ στο χέρι από τον «ναό» των διψασμένων του Πάρκου, το Noah, ταξιδέψαμε στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη και τους σταθμούς εκείνους που καθόρισαν την καριέρα της και, στην τελική, την ίδια.

Η Ξένια Γκάλη έσταζε άνοιξη και συμβόλιζε στα μάτια μου την απόλυτη χαρά της ζωής, ξεκάθαρα γένους θηλυκού, ξεκάθαρα είδους μελωδικού, ξεκάθαρα πλάσματος που ζει (με) τ’ όνειρό του.

Αν η ιστορία της ζωής αυτής της διεθνούς, μικροσκοπικής, πανέμορφης, ανατρεπτικής καλλιτέχνιδας ήταν ένα σφηνάκι θα ήταν γλυκόπικρο και θα έμοιαζε με το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω:

Τα πρώτα βήματα

Μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά γεννήθηκα στο Παρίσι, στην Γαλλία. Τα παιδικά μου και εφηβικά χρόνια τα θυμάμαι στην Παλλήνη, που είναι και δεν είναι Αθήνα, σου θυμίζει εξοχή. Και τώρα, ως ενήλικη, κάθε φορά που βρίσκομαι Ελλάδα, στην Παλλήνη ηρεμώ και γαληνεύω. Δεν την αλλάζω εύκολα με άλλη περιοχή!

Υπήρξα ένα δραστήριο παιδί, που οι γονείς του-όπως έκαναν, άλλωστε και με την αδερφή μου- φρόντισαν να του δίνουν διάφορα ερεθίσματα. Έκανα τένις, ας πούμε, σχεδόν σε επαγγελματικό επίπεδο. Μουσική, διάβασμα, αθλητισμός, συζητήσεις… Οι γονείς μας πίστευαν πολύ στην αξία του να είναι κανείς ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος και έδωσαν στις κόρες τους μια σφαιρική αντίληψη της ίδιας της ζωής.

Στο σπίτι μας, επίσης, έπαιζαν διάφορες μουσικές. Ο πατέρας πιο ροκάς, με κλασικό ροκ και όχι μόνο, ενώ η μητέρα μου αγαπούσα περισσότερο την ποπ. Ξένη μουσική, σε γενικές γραμμές.

Ο μπαμπάς μου, παρεμπιπτόντως, είναι από την Αίγυπτο, η μαμά μου είναι Ελληνίδα και έχω αμερικάνικο διαβατήριο.

Πολλές καταβολές, αρκετές επιρροές…Το σημαντικότερο είναι ότι αισθάνομαι πως είμαστε οικογένεια με την πραγματική έννοια του όρου. Τραπέζια, γιορτές, χαρές και λύπες είμαστε, όσο μπορούμε, εκεί ο ένας για τον άλλο. Οι γονείς μου έχουν έρθει σε αρκετές συναυλίες μου, συνήθως στην Ελλάδα, όπου έχουν έρθει σχεδόν σε όλες.

Ασχολήθηκα με τη μουσική από πολύ μικρή ηλικία καθώς έπαιζα κλασικό πιάνο από τα πέντε μου, μετά έμαθα κλασικό φλάουτο και στην εφηβεία μου ξεκίνησα κιθάρα και ντραμς επειδή ήμουν σε μια ροκ κατάσταση και μέλος μιας μπάντας.

Πάντα ήμουν ανάμεσα στον αθλητισμό και τη μουσική επειδή έπαιζα πολλά χρόνια τέννις στη ζωή μου.

Η στιγμή λοιπόν που αποφάσισα να ασχοληθώ με τη μουσική ήταν όταν βρισκόμουν σε μια μπάντα γύρω στα δεκαέξι μου και έγραφα τα τραγούδια μας. Τότε κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω, να γράφω μουσική και αποφάσισα να σπουδάσω μουσική σύνθεση για ταινίες στην Αγγλία.

Στην Αγγλία, λοιπόν. Και όχι μόνο…

Το πρώτο μου DJ set ήταν όταν ήμουν φοιτήτρια τότε που σπούδαζα στην Αγγλία. Ως φοιτήτρια λοιπόν πήγαινα σε πολλά πάρτυ που οι Djs έπαιζαν με βινύλια. Όλο αυτό με είχε εντυπωσιάσει πάρα πολύ γιατί έπιαναν τρία-τέσσερα βινύλια μαζί και έκαναν μαγικά οπότε εγώ τότε είπα ότι θέλω να το κάνω αυτό. Μάζεψα χρήματα λοιπόν, αγόρασα δυο πικαπ και έναν μικρό μείκτη και άρχισα να παίζω μόνη μου με βινύλια.

Τότε, δεν υπήρχε το YouTube για να δω tutorials οπότε εγώ πήγαινα στα μαγαζιά, έβλεπα τους djs που έπαιζαν και μετά γυρνούσα στην εστία και έκανα αυτό ακριβώς που έβλεπα. Η πρώτη μου λοιπόν εμπειρία ήταν σε ένα από τα μεγαλύτερα μαγαζιά του κόσμου, στο Ministry of Sound στο Λονδίνο.

Εκεί δεν έκανα ακριβώς set αλλά έπαιζα γύρω από το πανεπιστήμιο μου για κάποια μισάωρα. Σε ένα από αυτά λοιπόν ήρθε ένας κύριος που είχε εντυπωσιαστεί επειδή ήμουν ένα κοριτσάκι δεκαεννιά χρόνων και έπαιζα καλά με βινύλια. Μου είπε ότι κάνει πάρτυ στο Ministry of Sound και με ρώτησε εάν με ενδιαφέρει να παίξω.

Εγώ προφανώς απάντησα εννοείται και κάπως έτσι έκλεισε αυτό το λαιβ οπότε έπαιξα από τις δυο το πρωί έως τις εννιά. Είχα κουβαλήσει όλα τα βινύλια που είχα στο διαμέρισμα και να σου πω την αλήθεια με κορόιδευαν όλοι που έπαιζα με βινύλια γιατί τότε είχαν βγει τα cd.

Στην αρχή αισθάνθηκα λίγο αμήχανα αλλά στη συνέχεια ήταν υπέροχα γιατί τους έβλεπα όλους εντυπωσιασμένους.

Ήταν αδιαμφισβήτητα το καλύτερο και πιο αγαπημένο λάιβ που έχω κάνει στη ζωή μου μέχρι σήμερα παρόλο που δεν πληρώθηκα τίποτα.

Η αλήθεια είναι ότισχετικά αργά άρχισα να ζητάω χρήματα για το πάθος μου. Έχω κάνει άπειρα πολλά λάιβ, ειδικά στην αρχή, χωρίς να σκεφτώ καν το ενδεχόμενο πληρωμής. Το έκανα ξεκάθαρα επειδή μου άρεσε και το αγαπούσα. Ας πούμε, έχω πάει μέχρι το Μάντσεστερ πεντάωρο ταξίδι με τρένο για να παίξω σε μαγαζί που με προσκάλεσε χωρίς να πληρωθώ. Στους γονείς μου δεν είχα πει τίποτα, οι γονείς μου έμαθαν ότι το κάνω όλο αυτό μετά από δυο-τρία χρόνια.

Εκείνα τα χρόνια, έπαιζα πολύ πιο underground music σε σχέση με τώρα. Είχα ξεκινήσει με τεκ χάουζ και ήταν όλα βινύλια. Πήγαινα σε δισκάδικα και έβρισκα βινύλια σπάνια ή βινύλια που μόλις είχαν κυκλοφορήσει ή ακόμα και καλλιτέχνες που δεν είχε ακούσει κανείς.

Υπάρχουν δύο οπτικές του να κάνεις το πάθος σου επάγγελμα. Η μια είναι να κάνεις κάτι που αγαπάς και η άλλη είναι όλο αυτό να μετατραπεί σε δουλειά. Η δουλειά πολλές φορές δεν σου επιτρέπει να λειτουργείς με πάθος. Πλέον θα γράψω μουσική που ναι μεν με εκφράζει αλλά πάντα έχω στο νου μου ότι υπάρχει μια δισκογραφική από πίσω και ότι θα παίξει στο ραδιόφωνο.

Η διαφορά σε σχέση με το τώρα είναι ότι τότε έγραφα πράγματα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προφανώς, αυτά που έγραφα δεν θα έπαιζαν σε κανέναν ραδιοφωνικό σταθμό καθώς δεν ήταν εμπορικά όμως έκανα αυτό που με εξέφραζε.

Μερικές φορές, η μαγεία της τέχνης χάνεται από το γεγονός ότι πλέον βγάζεις χρήματα μέσα από όλο αυτό και ο πρώτος στόχος είναι να πουλήσεις και ο δεύτερος να εκτελέσεις την τέχνη σου.

Είχα ευκαιρίες να κάνω πράγματα που θα μου έδιναν χρήματα αλλά δεν το έπλεξα όχι επειδή είμαι αχάριστη αλλά γιατί σαν άνθρωπος που αρέσει να χτίζω και να κάνω κάτι δικό μου. Πολλές φορές πάντως έχω νιώσει ότι δε μπορώ να αντέξω άλλο την αστάθεια της συγκεκριμένης δουλειάς.

Το πιο ωραίο παράδειγμα που έχω να αναφέρω πάνω σε αυτό είναι ότι πριν βγει το single μου, το stick around, με είχε πιάσει μια κρίση σχετικά με την όλη αστάθεια και το άγχος για το αν θα πάει καλά το τραγούδι, εάν θα έχω δουλειά σε τρεις μήνες κλπ και αποφάσισα να είναι το τελευταίο τραγούδι που θα κυκλοφορήσω. Άρχισα να κοιτάω ακόμη και άλλα πτυχία στο πανεπιστήμιο της Αμερικής που σπούδαζα για να κάνω κάτι διαφορετικό.

Όταν βγαίνει το κομμάτι όμως και ανοίγω τα μάτια μου μετά από έναν άστατο νυχτερινό ύπνο, βλέπω πως το Spotify μου έχει στείλει ειδοποίηση πως το τραγούδι μπήκε στη μεγαλύτερη dance playlist όλου του Spotify με 11.000.000 followers.

Όλο αυτό που θύμισε το τι σημαίνει η αγάπη για τη μουσική γιατί το Spotify θα υποστηρίξει μόνο ένα πραγματικά καλό τραγούδι άσχετα από τον καλλιτέχνη. Ήταν ένα καμπανάκι αφύπνισης που με έκανε να σκεφτώ γιατί το κάνω όλο αυτό το πράγμα και έτσι αυτό με κράτησε.

Και ναι, έχω κάνει  πολλές θυσίες για το όνειρό μου.

Όλη τη δεκαετία των 20 τη σπατάλησα στο να μάθω πως να γίνω μια σωστή μουσική παραγωγός παίρνοντας απόσταση από τους φίλους μου και μη έχοντας προσωπική ζωή. Οποιαδήποτε σχέση προσπαθούσα να κάνω τελείωνε επειδή πάντα έβαζα πιο πάνω τη δουλειά μου και έχασα την πιο τρελή δεκαετία μου αφιερώνοντας την στη μουσική. Ήταν κάτι παραπάνω από θυσία, ήταν μια απόφαση ζωής.

Η επιβράβευση

Το 2012 ήμουν στη δισκογραφική του Pitbull και είχα κυκλοφορήσει δυο singles εκεί. Ένα βράδυ λοιπόν που ήμουν μεθυσμένη στο διαμέρισμα μου έκανα ένα remake του Black Betty για τον Pitbull, το ονόμασα Black Betty’s Worldwide επειδή αποκαλεί τον εαυτό του Mr. Worldwide και του το στέλνω.

Την επόμενη ημέρα μου απαντάνε ότι είναι τρομερό το κομμάτι και παρόλο που δεν θα του κυκλοφορούσε εκείνος τότε, ήθελε να το κυκλοφορήσω εγώ σαν δικό μου single από τη δισκογραφική του. Το κυκλοφορώ λοιπόν σαν single και η παγκόσμια Zumba επέλεξε αυτό το κομμάτι για να γίνει του soundtrack τους.

Η Zumba λοιπόν κάθε χρόνο κάνει ένα τεράστιο φεστιβάλ που γίνεται στη Φλώριντα με χιλιάδες κόσμο και με καλούν να παίξω εκεί. Όταν πήγα εκεί ανατρίχιασα καθώς είδα χιλιάδες ανθρώπους να χορεύουν μια ειδική Zumba χορογραφία και εγώ να παίζω στο stage. Αυτό ήταν το πρώτο μου πολύ μεγάλο φεστιβάλ.

Πολλοί με ρωτάνε εάν προτιμώ να είμαι παραγωγός ή DJ και η απάντηση μου είναι ότι πρόκειται για δυο τελείως διαφορετικά πράγματα. Ως παραγωγός μου αρέσει να είμαι μόνη μου στο σπίτι και να γράφω, ενώ ως DJ είμαι ένας άλλος άνθρωπος.

Τώρα, ας κάνουμε ένα fast forward στο 2019 με εμένα να έχω φύγει από την εταιρεία του Pitbull και να μου έρχεται μήνυμα στο Instagram από τον παραγωγό του που να μου λέει να του στείλω όλα τα tracks που είχα γράψει για το Black Betty’s Worldwide γιατί μπορεί να θέλει ο Pitbull να το βγάλει σαν δικό του τραγούδι.

Ξαφνικά, μετά από κάποιον καιρό μου έρχεται mail από όλη την ομάδα του Pitbull ότι θα κυκλοφορήσει το τραγούδι με τίτλο Get Ready χωρίς να έχουν αλλάξει κάτι. Το κυκλοφόρησε λοιπόν μαζί με τον Blake Shelton.

Στο μεταξύ, με τον Pitbull γνωριστήκαμε εν μέσω ενός drinking game. Άψογος άνθρωπος, από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Πολύ «λεπτός» και χαμηλών τόνων.

Η Ξένια Γκάλη στην καραντίνα

Πρώτη καραντίνα: Καταθλιψάρα. Τα έβλεπα όλα μαύρα. Δεν είχα ενέργεια και επιθυμία να κάνω τίποτα. Ούτε να γυμναστώ, ούτε να γράψω, ούτε τίποτα. Δεν άκουγα καν μουσική!

Αφού έπεσα σε αυτήν την λούπα στην διάρκεια της καραντίνας, συνειδητοποίησα ότι έχω δύο επιλογές: να παραμείνω έτσι πεσμένη και άνευρη ή να κάνω, επιτέλους, κάτι για όλο αυτό.

Ξεκίνησα λοιπόν να κάνω κάποια livestream από το σπίτι μου τα οποία πήγαν πάρα πολλά, καλύτερα από ό, τι περίμενα κι έτσι, γενικά, άρχισα να παίρνω τα πάνω μου.

Εκείνη την περίοδο, έγραψα και το Love me Still, που ήρθε κάπως σαν λιακάδα μετά από βροχή. Ξεκίνησα να σκέφτομαι και να σχεδιάζω επίσης κι άλλα πράγματα και σε σχέση με την μουσική και άσχετα, κάτι επιχειρηματικό.

Έτσι γεννήθηκε στο μυαλό μου η ιδέα του Mynt.

Πρόκειται για μια εφαρμογή χάρη στην οποία με λίγα μόνο κλικς έρχονται στη πόρτα σου επαγγελματίες make up artists, hairstylists, personal trainers, pilates trainers, yoga trainers. Είναι η εφαρμογή στην οποία επιλέγεις την ώρα και την ημέρα που έχεις ανάγκη να έρθει στο σπίτι σου ο επαγγελματίας και μετά αναζητάς την ειδικότητα, αφού γίνει αυτό ένας επαγγελματίας αποδέχεται το αίτημα και το ραντεβού σου έχει κλειστεί. Απλά εύκολα και γρήγορα.

Πιστεύω στην ομορφιά και την ευεξία και στο ότι αυτό μπορεί να γίνει πιο άμεσο από ποτέ.

Μου έχει λείψει τρομερά να κάνω live, χωρίς περιορισμούς όπως πριν την καραντίνα. Περιμένω πως θα αργήσει μια πλήρης επαναφορά. Αλλά με το που έχω την ευκαιρία να το κάνω πάλι, θα το κάνω ολόψυχα!

Φυσικά, έχω πεθυμήσει και τα ταξίδια. Έχω ένα κόλλημα τα τελευταία χρόνια με τον Μαυρίκιο! Θέλω να πάω εκεί σαν τρελή, και επίσης στην Κούβα και Μαλδίβες. Να μείνω μέσα σε ένα από τα μικρά σπιτάκια πάνω στην θάλασσα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον με φαντάζομαι να ζω και να δουλεύω. Να γράφω την μουσική μου, να είμαι όλη μέρα στην θάλασσα, να κάνω θαλάσσια σπορ, να ατενίζω τον ορίζοντα κάτω από τον ήλιο και με τα πόδια στην άμμο.

Η καραντίνα με έφερε σε επαφή και με το διάβασμα λίγο πολύ. Αυτή την περίοδο, τέλειωσα ένα βιβλιο που μου έκανε εξαιρετική εντύπωση: το ευφυέστατο και, συχνά, ξεκαρδιστικό «The subtle art of not giving a fuck» του Manson Mark. Δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο αυτοβοήθειας, είναι πολύ πρωτότυπα γραμμένο και μου έχει κάνει νομίζω καλό.

Τέλη Δεκεμβρίου πάω Ταϋλάνδη για να παίξω σε ένα φεστιβάλ αρχές Γενάρη. Ήταν και η πρώτη μου εμπειρία στην Ταϋλάνδη. Καλωσόρισμα 2020, τρομερή ενέργεια, χιλιάδες κόσμου που συμμετείχε με την καρδιά του και το σώμα του. Άνοιξαν και κάποιες πόρτες για εμφανίσεις στην Ασία και την Ινδία, είχα την αίσθηση ότι το 2020 θα ήταν μια τρομερή χρονιά, όχι μόνο για μένα, γενικώς.

Γυρίζω στην Ελλάδα, για να καθίσω και όλον τον Φεβρουάριο για τα πρώτα γενέθλια του ανιψιού μου με σκοπό έπειτα να επιστρέψω Αμερική. Ο κοροναϊός, φυσικά, είχε ξεκινήσει, τα άκουγα και στο αεροπλάνο από Ταϋλάνδη. Αλλά ήταν από αυτά που ακούς και, άθελά σου, τα υποτιμάς.

Σταματάω κομμάτια, θυμάμαι, στο αεροδρόμιο του Κατάρ κομμάτια μετά τη συναυλία του ρεβεγιόν στην Ταϋλάνδη, για να προλάβω έστω την πρώτη μέρα του χρόνου να την περάσω με τους γονείς μου. Κι έβλεπα ειδήσεις στο lounge, άκουγα συνεχώς για τον ιό και κόντευε να με πάρει ο ύπνος από την εξάντληση.

Από τις αρχές του Φλεβάρη κιόλας, αρχίζω και δέχομαι τηλεφωνήματα ακυρωτικά ή αβέβαια, σε στιλ «δεν ξέρουμε τι θα γίνει» και «θα δούμε αναλόγως με τον ιό». Φυσικά, η περιοδεία στην Ασία ακυρώθηκε εντελώς στα τέλη του Φλεβάρη.

Παράλληλα, λαμβάνω σταδιακά ακυρώσεις για πάνω από 40 live του καλοκαιριού του 2020. Και, λίγο αργότερα, κλείνουν τα σύνορα στην Αμερική. Κατά κάποιον τρόπο, ξέμεινα Ελλάδα χωρίς να το έχω προγραμματίσει. Και χωρίς δουλειές!

Από την έδρα μου, λοιπόν, στο Μανχάταν (38 και 5η, πολύ κοντά στο Empire State), βρέθηκα στην Παλλήνη χωρίς να ξέρω πότε και πώς θα συμβούν τα επόμενα βήματα. Ακόμα και τώρα, επικρατεί ένα μούδιασμα.

Οι μέρες της Ξένιας στη Νέα Υόρκη. Και οι νύχτες.

Από το Λονδίνο, βρέθηκα  Μανχάτταν για να συνεχίσω τις μουσικές σπουδές. Ωραία ήταν, αλλά για  έξι μήνες δεν κοιμήθηκα από την πολλή φασαρία.

Στην ερώτηση “Μπρούκλιν ή Τραϊμπέκα”, απαντώ πλέον Μπρούκλιν. Δυστυχώς, έχει αλλοιωθεί πάρα πολύ η Νέα Υόρκη και ειδικά το Μανχάτταν και έχει μετατραπεί σε κάτι πολύ ψυχρό. Η τέχνη από το Μανχάτταν έχει χαθεί. Τα περισσότερα παλιά καλά κλαμπ όπως το Cielo έχουν κλείσει και τα πάντα έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις και μεγάλα κτίρια.

Θεωρώ πως και το Μπρούκλιν θα αλλάξει αλλά μέχρι στιγμής είναι λίγο πιο της τέχνης. Μπορείς να πας δηλαδή για παράδειγμα σε ένα μικρό μπαράκι και να ακούσεις τον καλύτερο τραγουδιστή που θα ακούσεις στη ζωή σου.

Τις περισσότερες μέρες στην Αμερική τις περνούσα μόνη μου γράφοντας αλλά πάρα πολλά βράδια μου άρεσε να βγαίνω σε performance halls. Μου άρεσε πολύ να βγαίνω σε μικρές σκηνές όπου κάθε βράδυ είχαν αγνώστους καλλιτέχνες και μπάντες αλλά πραγματικά άκουγες είδη μουσικής που δεν τα είχες ξανά ακούσει στη ζωή σου.

Αν ερωτεύτηκα στη Νέα Υόρκη; Όχι. Ήμουν σε άλλη φάση. Γενικά σαν άνθρωπος έχω ένα ελάττωμα. Επειδή είμαι πολύ δυναμική και πολυάσχολη γυναίκα, πολύ δύσκολα δεν βαριέμαι έναν άλλον άνθρωπο. Εάν δεν έχει την ίδια ενέργεια που έχω εγώ ή τέλος πάντων δε μπορεί να αντέξει την ενέργεια μου, βαριέμαι. Αυτό είναι και καλό και κακό. Είναι καλό επειδή θέλω να έχω μια παθιασμένη ζωή και μια παθιασμένη σχέση αλλά είναι αρνητικό επειδή περιορίζομαι αρκετά.

Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που αν ερωτευτώ, ερωτεύομαι παράφορα σε σημείο που δεν υπάρχουν όρια. Πιστεύω στη δέσμευση και σε μακροχρόνιες σχέσεις χωρίς να σβήσει η φλόγα. Για μένα μια σχέση λειτουργεί όταν πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις.

Η πρώτη είναι να υπάρχει επικοινωνία, η δεύτερη είναι να βρισκόμαστε στα ίδια “level” σαν νοοτροπία και lifestyle και η τρίτη είναι να υπάρχει αυτό που λέμε φλόγα.

Για τους καλλιτέχνες, για τις γυναίκες και για τους άντρες

Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες που έχω γνωρίσει είναι οι πιο απλοί και αυτό θα το κρατήσω στη ζωή μου. Δυστυχώς, το κόμπλεξ που βγάζουν ορισμένοι καλλιτέχνες έχει να κάνει με την ανάγκη τους να αποδείξουν κάτι. Όταν κάποιος δεν έχει την ανάγκη να αποδείξει κάτι, είναι παν απλός. Ούτε τα φώτα τον ενδιαφέρουν, ούτε το φαίνεσθαι, ούτε να είναι σνομπ και αγενής.

Εγώ δεν μπορώ να πω για μένα αν είμαι καλλιτέχνης, πάντως δε μου αρέσει το να με αποκαλεί κάποιος DJ επειδή είμαι πολλά παραπάνω. Έχουν τύχει πολλά περιστατικά που ο άλλος δε ξέρει ότι εγώ αυτή τη στιγμή μπορώ να σου γράψω μια σονάτα και με υποτιμάει επειδή βλέπει μια τύπισσα πίσω από τα decks που απλώς «πατάει κουμπάκια». Αυτό το πράγμα παλιά με ενοχλούσε, αλλά πλέον όχι γιατί δε θεωρώ ότι έχω να αποδείξω κάτι σε κάποιον.

Τα πρώτα δυο-τρία χρόνια της καριέρας μου υπήρχε πολύ μεγάλη υποτίμηση γύρω από το πρόσωπο μου από άντρες του χώρου είτε ως γυναίκας παραγωγού, είτε ως γυναίκας που θέλει να παίξει σε κάποιο μαγαζί.

Συμβαίνει ακόμα το εξής: στα μεγαλύτερα φεστιβάλ στον κόσμο η αναλογία γυναίκες-άνδρες είναι λιγότερη από 20%. Αυτό είναι απαράδεκτο για μια τέχνη όπου δεν χρειάζομαι σωματική δύναμη (όπως άρση βαρών) για να παίζω μουσική. Είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο να αντέξει την τόση πολλή υποτίμηση και τις τόσες πολλές πόρτες οπότε φεύγει αυτή.

Όταν δηλαδή μια γυναίκα τρώει συνεχώς πόρτες, κάποια στιγμή θα σταματήσει να το κυνηγάει. Αυτό είναι σεξισμός, ρατσισμός και ψυχολογική κακοποίηση επειδή όταν εγώ θα γυρίσω σπίτι μου θα αισθανθώ άχρηστη και ανίκανη παρά το ταλέντο μου…

Περισσότερη Ξένια Γκάλη, Δευτέρα με Παρασκευή, στον Music 89.2, 21:00-00:00