Πολιτική συμμαχία με την πανδημία

Απαντώντας στο προχθεσινό διάγγελμα του Πρωθυπουργού, ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφόρησε χθες με τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Επικίνδυνος και παραπλανητικός ο εφησυχασμός ότι με εμβόλια και self tests τελειώνει η πανδημία».

Ο εφησυχασμός είναι πάντα επικίνδυνος, ούτως η άλλως. Με τι, όμως, αντιμετωπίζεται η πανδημία αν όχι με τα συγκεκριμένα μέσα πρόληψης, που μας παρέχουν η επιστήμη και ο καπιταλισμός; Η μόνη απάντηση που βρίσκεις στον «Ριζοσπάστη» (κι αυτή υπαινικτικά ή περιφραστικά) είναι ο κομμουνισμός. Εστω. Αφού τόσο καταλαβαίνουν, κανείς δεν μπορεί να τους εμποδίσει να έχουν τις πεποιθήσεις τους. Ομως, τι νόημα έχει η υπονόμευση της συλλογικής προσπάθειας που γίνεται, μέσω του εμβολιασμού, με σκοπό το συλλογικό καλό;

Το δημοκρατικό πολίτευμα, όπως το έχουμε εδώ, επιτρέπει στον καθένα να επιδιώκει νομίμως την ανατροπή του. (Αν, λ.χ., το ΚΚΕ, υπό κανονικές συνθήκες και με ελεύθερες εκλογές, πάρει το 80% της ψήφου, δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι θα ξαναγίνουν εκλογές…) Επίσης, είναι δικαίωμα του καθενός που ασκεί θεσμικά έναν αντιπολιτευτικό ρόλο να υπερβάλλει όσο θέλει στην κριτική του προς την κυβέρνηση. Μπορεί να της καταλογίζει στο δεκαπλάσιο τις ευθύνες για ό,τι κρίνει αυτός ότι συνιστά κυβερνητική αποτυχία. Ολα αυτά είναι θεμιτά και ανεκτά στο δημοκρατικό πλαίσιο – στην πραγματικότητα, είναι αναπόφευκτα.

Πώς γίνεται, όμως, να παίρνεις θέση απέναντι στο συλλογικό συμφέρον, επειδή την αποτυχία (που θα είναι αποτυχία όλων μας) θα τη χρεωθεί η κυβέρνηση; Πώς γίνεται να συμμαχείς με την πανδημία, που στρέφεται εναντίον όλων αδιακρίτως, επειδή την ευθύνη της  κοινής προσπάθειας την έχει μια κυβέρνηση που δεν σου αρέσει; Πόση κακομοιριά πρέπεις να κουβαλάς, για να μη βλέπεις στην πανδημία τον αντίπαλο, αλλά στην κυβέρνηση που χειρίζεται την κρίση; Εντέλει, πώς γίνεται να εργαλιοποιείς (ενέδωσα και εγώ στη λέξη…) την πανδημία; Τελικά, ο σταλινισμός είναι η υψηλότερη μορφή κυνισμού…

WOW!

Οπως ο ίδιος έχει γράψει παλαιότερα, υποχρεώθηκε να φύγει για σπουδές στην Αγγλία το 1978, επειδή φοβόταν την επιστροφή της χούντας. (Πράγματι το έχει ισχυρισθεί, σε αγγλόφωνο βιογραφικό σημείωμά του, που είχε ανηρτημένο στην ιστοσελίδα του ΕΚΠΑ). Ηταν αδύνατο, λοιπόν, ο Γ. Βαρουφάκης να αφήσει να περάσει η επέτειος της 21ης Απριλίου χωρίς δήλωση: «Σε μια ιστορική φάση που οι σύγχρονοι κατακτητές και οι ντόπιοι ατζέντηδες τους δεν χρειάζονται καν τανκς για να βάλουν τις δημοκρατίες στον γύψο», είπε, «η μνήμη της 21ης Απριλίου ατσαλώνει την αποφασιστικότητά μας να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα για αυθεντική δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία και πραγματική ανεξαρτησία». Το ίδιο, πάνω κάτω, που θα έλεγε και το ΚΚΕ, ότι η αστική δημοκρατία δεν είναι αυθεντική δημοκρατία, αλλά υπάρχει κάποια άλλη καλύτερη κ.ο.κ.

Υπάρχει, εντούτοις, μία ουσιώδης διαφορά ανάμεσά τους: ότι το ΚΚΕ τουλάχιστον έχει υπόψη του με τι θα την αντικαταστήσει, έστω και αν αποφεύγει να το λέει ευθέως για ευνόητους λόγους. (Δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσεις πως θα «αναμορφώσεις» μερικά εκατομμύρια Ελληνες και μετά να περιμένεις ότι θα σε ψηφίσουν…) Ο Βαρουφάκης, αντιθέτως, είναι μόνον «αντί», χωρίς να έχει ιδέα για το τι θα ακολουθήσει, αν η ανατροπή που ευαγγελίζεται πραγματοποιηθεί. Δεν το απέδειξε, άλλωστε, ως υπουργός Οικονομικών εκείνο το πρώτο τραγικό εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι ανίκανος. Κάθε άλλο. Για ορισμένα πράγματα μάλιστα είναι ο ιδεώδης υποψήφιος. Αν, λ.χ., ο σκοπός σου είναι να καταστρέψεις κάτι ιδιαίτερα πολύπλοκο – χώρα, τραπεζικό σύστημα, υπουργείο, εταιρεία, οτιδήποτε -, τότε ο Βαρουφάκης είναι σίγουρα ο άνθρωπός σου!

ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ηταν θέμα χρόνου. Χθες διέγραψαν τη Ραχήλ Μακρή από το κόμμα του Τράγκα – ούτε δύο μήνες δεν την άντεξε. Κατόπιν αυτού, δεν αμφιβάλλω ότι η ιδιόρρυθμη πολιτικός πρέπει να κατέχει πια το ρεκόρ στις διαγραφές και σε απόλυτο αριθμό και ως προς το σύντομο χρονικό διάστημα που την ανέχτηκαν. Είναι κι αυτό μια κάποια ηθική ανταμοιβή…