Σημειώστε κάπου το όνομα BLNDIE γιατί θα το ακούτε συχνά στο μέλλον

Η Κωνσταντίνα Γκίκα, κατά κόσμον BLNDIE, γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Είναι φοιτήτρια στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και το πιο μεγάλο της όνειρο είναι να εκφράζεται μέσω της μουσικής και του χορού. Η αγάπη της για την μουσική και γενικότερα την τέχνη ξεκίνησε από την κοιλιά αφού ο παππούς της ήταν παραδοσιακός τραγουδιστής πολυφωνικού συγκροτήματος της Χειμάρρας ενώ η γιαγιά της ήταν χορεύτρια.

Το πάθος όμως δεν σταμάτησε εκεί αφού άρχισε να αγαπά κάθε είδος μουσικής. Από τη κλασική ροκ λόγω του πατέρα της ως και τα 90’s Hip hop λόγω του αδερφού της. Από το έντεχο ως και στο βαρύ λαϊκο και ρεμπέτικο.
Εξέλιξε και το πάθος της στον χορό με 10 χρόνια σε ομάδες παραδοσιακών, χιπ χοπ, μοντέρνου χορού και danceball.

Η εμπειρία χρόνων την έφερε σήμερα να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο όνειρο της. Να γράψει, να εκτελέσει και να δώσει στον κόσμο κομμάτια μουσικής γραμμένα από την ψυχή της.

Μπαίνοντας στην ομάδα Bianco Celeste το όνειρο άρχισε να γίνεται αληθινό. Το τραγούδι της, χωρίς ιδαίτερη προβολή, ξεπέρασε τις 1.500 προβολές σε λίγες ημέρες.

Ακούστε το:

Την έμαθα χάρη σε ένα κοινό μας φίλο-κάπως έτσι ξεκινούν αυτά.

Το κορίτσι που είχα στην τηλεφωνική μου γραμμή λίγες ώρες μετά δεν ήταν αυτό που περίμενα ακούγοντας την Κωνταντίνα να τα χώνει στο κομμάτι της. Πολύ ήρεμη, γλυκιά, σχεδόν ντροπαλή, μου αφηγήθηκε ορισμένα σημαντικά κομμάτια της ζωής της, εκείνα που, εν μέρει, την οδήγησαν στην κυκλοφορία του «Lookin Like».

Είναι μόλις 20 χρονών και της ανήκει ο κόσμος. (Θέλω να πίνω βότκες και να την ακούω στο τέρμα. Ει δυνατόν, σε μαγαζί κατάμεστο κι εκείνη ζωντανά στη σκηνή. Να είναι καλοκαίρι.)

Ποιος θα φανταζόταν ότι οι μουσικές καταβολές της είναι τόσο πλούσιες; Κι όμως, όλα κάπως εξηγιούνται κι όλα κάπου συναντιούνται.

Ο λόγος στην Blondie aka BLNDIE.

«Ξεκίνησα να ακούω μουσική από πολύ μικρή ηλικία και η μουσική έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ζωή  μου, λόγω του παππού μου που ήταν παραδοσιακός τραγουδιστής. Έπειτα από τον πατέρα μου γνώρισα την κλασική ροκ ,disco και την Donna summer ,Michael Jackson κλπ.

Από τον αδερφό μου γνώρισα την 90s μουσική γεμάτη με χιπ χοπ ελληνικό όπως ΖΝ ,Ημισκούμπρια ,FFC, αλλά και την αμερικανική ραπ με Eminem , Tupac , WuTang Clan , DMX…

Από την μητέρα μου γνώρισα και το ρεμπέτικο που κάθε Κυριακή ο ήχος λαϊκών και ρεμπέτικων κομματιών πλημμύριζε το σπίτι από το παλιό μας ραδιόφωνο. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να θυμηθώ μια μέρα στην ζωή μου που να μην τραγούδησα η να μην χόρεψα.

Μια εικόνα που έχει χαραχτεί στην μνήμη μου, μαζί με τον ήχο της, ήταν στην κηδεία μιας θείας της μητέρας μου που οι προγιαγιά μου και δυο τρεις άλλες γυναίκες της οικογένειας άρχισαν το τραγούδι προς τιμήν της νεκρής. Συγκλονιστικό.»

Καλά όλα αυτά. Αλλά πώς αποφασίζει ένα παιδί να γίνει τραγουδίστρια; Να γράψει κομμάτι;

«Το πρώτο musical που είδα», λέει η BLNDIE , ήταν «Οι καμπάνες του Εντελβάις».

Και συνεχίζει:

«Η μουσική ,το θέατρο ,οι φωνές , τα φώτα , η σκηνή με συνεπήραν… Έπειτα το nine στο Πάνθεον. Όταν είδα την Έλενα Παπαρίζου πάνω στην σκηνή ένιωσα κάτι μέσα μου, έναν τεράστιο θαυμασμό και μια φράση έπαιζε στο κεφάλι μου, ότι αυτό θέλω να κάνω στην ζωή μου! Να χορεύω, να τραγουδάω, να βρίσκομαι στην σκηνή.

Το πρώτο μου τραγούδι το έγραψα σε μια κόλλα που τυλίγουμε το ψωμί στον φούρνο που δουλεύω.

Η ιδέα μου ήρθε αφότου ήταν θέμα συζήτησης με την παρέα μου το γεγονός ότι αρκετές γυναίκες πλέον κυνηγάνε τους άντρες που είναι καταξιωμένοι έχουν ένα καλό μισθό ένα καλό αμάξι και δεν κάνουν κάτι για τον εαυτό τους.

Οποτε επέλεξα να το θίξω μέσω της μουσικής μου και να υποστηρίξω τις γυναίκες που δουλεύουν και καταφέρνουν αυτά που θέλουν στη ζωή τους.

Θεωρώ ότι είναι όλες οι γυναίκες αξίες και μαχήτριες να καταφέρουν ό, τι στόχο και να βάλουν! Και ναι, όλα αυτά γίναν στο εργαστήριο ενός φούρνου.

Όταν μπήκα πρώτη φορά στο booth ήμουν ήρεμη γιατί ήμουν εγώ και το μικρόφωνο όταν βγήκα από το booth αυτομάτως ένιωσα διαφορετικά: ήταν η επιβεβαίωση για εκείνο το κορίτσι που είχε μαγευτεί από την στιγμή που είδε τα φώτα την μουσική και τον χορό σε μια σκηνή ότι όλα παίρνουν τον δρόμο τους… Ότι κάτι ξεκινάει!

Θυμάμαι πριν μερικές μέρες τη μάνα μου που με αγκάλιασε, ακούγοντας το τραγούδι και μου είπε: «Βρε σκατό, το είπες και το έκανες!»

Go, go, go, girl!

Συγκίνηση μόνο. Καλή δύναμη και καλές μουσικές. Σπάστα. Εννοείται ότι μπορείς.

ΥΓ: Δημήτρη, είσαι ο καλύτερος φίλος που θα μπορούσε να έχει η Κωνσταντίνα.