Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει σταυροφορία με τον σκοπό να καταργηθούν οι πατέντες των εμβολίων για τον Covid-19. Από τις αρχές αυτού του χρόνου, το έχει ζητήσει και την πρότασή του προώθησε στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όπου υπερψηφίστηκε. (Γι’ αυτούς, τσάμπα ήταν…). Ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζε τότε για τη δικαίωση της διορατικότητας του προέδρου, ο δε σύντροφος Ηλιόπουλος, με τη χαρακτηριστική αγαθοσύνη του, είχε καλέσει τον Πρωθυπουργό «σήμερα κιόλας να αναλάβει δράση για την άρση στις πατέντες των εμβολίων»!

Στις 14 Απριλίου, εκατό νομπελίστες και εβδομήντα πέντε πρώην αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων απηύθυναν ανοικτή επιστολή προς τον αμερικανό πρόεδρο Μπάιντεν, με την οποία τον εκλιπαρούν να άρει την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων για τα αμερικανικής παραγωγής εμβόλια, ώστε μέσω της μεγιστοποίησης της παραγωγής να επιτευχθεί νωρίτερα ο στόχος της ανοσίας της αγέλης παγκοσμίως.

«Σας παρακαλούμε», του γράφουν, «να αναλάβετε επειγόντως τη δράση που μόνο εσείς μπορείτε και να κάνετε αυτή τη στιγμή να μείνει στην ιστορία ως η ώρα που επιλέξαμε να θέσουμε το συλλογικό δικαίωμα στην ασφάλεια για όλους μπροστά από τα μονοπώλια των λίγων». Είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα του τόνου που διαπνέει την επιστολή. Δεν μπορείς να πεις δεξιούς αυτούς που ζητούν να αρθεί η ισχύς της Συμφωνίας για τα Δικαιώματα Πνευματικής Ιδιοκτησίας στον Τομέα του Εμπορίου (διεθνώς, TRIPS), προκειμένου να γίνει το «people’s vaccine», όπως το αποκαλούν. Ο Γιούκλιντ Τσαλακώτος θα πετούσε το καπέλο του!

Ανάμεσα στους υπογράφοντες την επιστολή, ξεχωρίζουν οι Γκόρντον Μπράουν και Φρανσουά Ολάντ, οι επίσης γνώριμοί μας Μάριο Μόντι και Ρομάνο Πρόντι, η Μαίρη Ρόμπινσον, πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Ιρλανδίας,  αλλά και άλλοι που είχα ξεχάσει ότι ζούσαν, όπως ο Βαλέσα και ο Γκορμπατσέφ. Για να μαζευτούν όμως 75 υπογραφές, πήραν ό,τι εύρισκαν διαθέσιμο: όλους του πρώην προέδρους της Αλβανίας, έναν από τις Σεϋχέλλες, έναν άλλον από τον Μαυρίκιο, ένα τρίτο από το Μάλι. Αδειασαν τα ράφια.

Δεν είναι σκοπός μου να θίξω την ουσία του ζητήματος που θέτουν οι 175, αναρωτιέμαι μόνο γιατί ανάμεσά τους δεν βρίσκω τον Αλέξη. Κοιτάζω το «ταυ» στους πολιτικούς και βλέπω τον Τάντιτς από τη Σερβία, ένα Ελμπεγκντόρζ Τσαχία, πρόεδρο της Μογγολίας, 2009-2017 (το έχω σκοπίμως στο ουδέτερο γένος, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω το φύλο…), έναν πρώην της Σλοβενίας, έναν άλλο του Παναμά και, τέλος, τον Αρχιεπίσκοπο Ντέσμοντ Τούτου, που επίσης είχα ξεχάσει ότι ζούσε. Τον Αλέξη δεν τον βρίσκω πουθενά. Εψαξα επίσης (με έναν ανεξήγητο τρόμο, το παραδέχομαι…) μήπως τον βρω στους νομπελίστες. Ούτε εκεί ήταν. Γιατί;

Απίθανο βρίσκω να μην ήθελε ο ίδιος να προστεθεί το όνομά του στον κατάλογο, με τέτοιο ζήλο που έχει δείξει για το θέμα. Πιθανότερο θεωρώ το απλούστερο: τον ξέχασαν. Αλλωστε, δεν είχε ποτέ τις δυνατότητες για διεθνή παρουσία. Ετερόφωτος ήταν στη διεθνή σκηνή, λόγω ρόλου και περιστάσεων. Πέρασαν αυτά, πέρασε κι αυτός…

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Πάντα βαριόμουν το Πάσχα. Φέτος, όμως, για λόγους που είναι ευνόητοι, πρώτη φορά ήθελα τόσο πολύ να το περάσω στην εξοχή. Σκεπτόμουν λοιπόν να ανταποκριθούμε οικογενειακώς στην πρόσκληση φίλου και να περάσουμε τις γιορτές στο σπίτι του, σε ένα μικρό νησί των Κυκλάδων. Πώς όμως να ταξιδέψουμε εκεί; Να κανόνιζα πλαστό ραντεβού με τοπικό γιατρό, όπως είχα τη δυνατότητα; Η ξεφτίλα ήταν αφόρητη! Ποιος πάει σε ένα τόσο δα νησάκι για να επισκεφθεί γιατρό; Το μόνο πιστευτό, θα ήταν να κλείσω ραντεβού για κάποια εναλλακτική θεραπεία, π.χ. βελονισμούς, αγιουβέρδες και τα συναφή. Αυτό όμως κι αν θα ήταν ξεφτίλα, να καταφύγω σε ό,τι κοροϊδεύω! Οπότε, θα μείνω στην Αθήνα. Κανένα πρόβλημα. Μόνο που με συντρίβει η σκέψη ότι το ίδιο θα κάνει και η Ντόρα Μπακογιάννη…

Headlines