Το Κίνημα Αλλαγής εισέρχεται σε τροχιά εσωτερικών εκλογών. Δεν έχει σημασία αν αυτές δεν είναι προσεχώς. Ετσι κι αλλιώς, ο χρόνος πια μετράει αλλιώς, ο σημερινός Πρωθυπουργός για παράδειγμα βρίσκεται ήδη σε σταθερό κύκλο φθοράς. Οι εξελίξεις έξω και μέσα γρήγορα θα απαιτήσουν και μια νέα ωρίμανση των πολιτικών δυνάμεων. Το Ταμείο Ανάκαμψης, ο νέος ανθρωπότυπος, η διάλυση των μεσαίων, η νέα γεωπολιτική ρευστοποίηση στην Ανατολική Μεσόγειο θα θέσουν υποχρεωτικά ερωτήματα. Και αν κάνεις πολιτική και δεν απαντάς ή τέλος πάντων δεν πείθεις για τις απαντήσεις σου, δεν έχεις και λόγο ύπαρξης.

Το ΚΙΝΑΛ, ως συνέχεια ή ομοσπονδία δυνάμεων με κέντρο του το ΠΑΣΟΚ, δεν θα ξεφύγει από τα παραπάνω θέματα. Πολύ δραματικά, δε, ως η βασική δύναμη που κατάφερε να δώσει εύρος για τις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης στην κοινωνική κινητικότητα, στην εμβάθυνση της δημοκρατίας, στην απονομιμοποίηση του χωροφυλακίστικου κράτους, στη διαμόρφωση του ΕΣΥ, στην πολιτιστική αποκέντρωση, σε μια πολυδύναμη εξωτερική πολιτική του Ανδρέα. Πολύ αντιφατικά, από την άλλη, ως εκείνη η δύναμη που έληξε στα χέρια της ο βασικός κύκλος της Μεταπολίτευσης (Καστελλόριζο και μνημονιακή υπαγωγή).

Σήμερα όμως είναι άλλο το ερώτημα: και σε αυτό θα κληθούν να απαντήσουν όσοι εμπλέκονται με την ύπαρξη, παρουσία και προσανατολισμό του Κινήματος Αλλαγής – όχι προφανώς όσοι θέλουν να το ρυμουλκήσουν σε άλλα κόμματα. Ποιος ο λόγος ύπαρξής του; Είναι μια δύναμη συμπληρωματική στις άλλες; Μια παραλλαγή τους; Μια υπενθύμιση του εαυτού του, ως ρομαντική και ρετρό αφίσα στο διαμέρισμα του πολιτικού συστήματος;

Ή ένας εν δυνάμει χώρος που θα δώσει την χείρα σε όποιον χρειάζεται να κυβερνήσει; Αν είναι αυτό το τελευταίο, γιατί αυτός που ψηφίζει ΚΙΝΑΛ σήμερα να μην πάει κατευθείαν σε άλλο κόμμα; Είναι βέβαιο πως αυτοί που παρέμειναν στο Κίνημα δεν είναι ούτε ΝΔ ούτε ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον με τους όρους του 2019. Μεσολάβησε και μια πανδημία εξάλλου. Είναι επίσης βέβαιο πως η Φώφη Γεννηματά έχει πετυχημένη πορεία. Διατήρησε την αυτοτέλεια του κόμματός της σε μια εποχή πόλωσης. Κρατήθηκε σε έναν ενδιάμεσο χώρο, αναγκαίο για τις ισορροπίες των θεσμών και της δημοκρατίας αλλά και τη ρευστοποίηση των αντιθέσεων των ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Ανανέωσε με πρόσωπα – στελέχη το κόμμα της.

Η κρίση που διαπερνά πλέον τον χώρο της είναι μια κρίση δομική. Αρα, πέραν της ίδιας της Φώφης. Είναι άδικο κάποιοι να της επιρρίπτουν ευθύνες μέχρι και για τη Χρεοκοπία της Β’ Διεθνούς. Η κρίση συναντάται στην Ευρώπη. Η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία έχει μετατοπιστεί, όπως και η Δεξιά. Σαλτιμπάγκοι παίρνουν εξουσίες έξω. Παραδοσιακά αστικά κόμματα γίνονται οι κήποι του κάθε αλλοπρόσαλλου. Η σύμφυση σοσιαλδημοκρατίας – νεοφιλελευθερισμού στοίχισε στον τρίτο δρόμο.

Αν σήμερα πρέπει να επινοηθεί κάτι, θα λέγαμε πως είναι ο νέος τρίτος δρόμος. Αυτός όπου μια σοσιαλδημοκρατία θα εγγυηθεί το κοινωνικό κράτος. Που θα μιλάει από τη μεριά της έγνοιας μιας νέας κοινωνικής κινητικότητας. Που θα μπει μπροστά για συνταγματοποίηση ενός δημόσιου και καθολικού ΕΣΥ. Που θα θέτει ως κινητήρια δύναμη της κοινωνίας τον 30άρη και τις δεξιότητές του, τις κατακτήσεις της ξέφρενης ψηφιακής επανάστασης. Που δεν θα έχει ευγονικές λογικές για τους ηλικιωμένους, αλλά θα τους παρέχει ποιότητα ζωής. Που θα ενεργοποιήσει εκ νέου νεκρές βιομηχανικές ζώνες. Που θα θέσει ένα πραγματικά πράσινο πλαίσιο για το κλίμα και όχι αρπαχτές.

Ο νέος τρίτος δρόμος και του ΚΙΝΑΛ θα περνάει αναγκαστικά από το νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Αλλιώς δεν υφίσταται.

Headlines