Η Τέχνη σε αναμονή

Είναι λοιπόν σαφές ότι από τις 15 Μαΐου, η συντριπτική πλειοψηφία των οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα επιστρέφουν σε μία σχετική, τουλάχιστον, κανονικότητα.

Συνοψίζοντας δηλαδή όσες δραστηριότητες είναι ήδη ανοιχτές και όσες, σύμφωνα με τις κυβερνητικές εξαγγελίες, πρόκειται να ανοίξουν τις επόμενες ημέρες, από τις 15 Μαΐου και μετά, κάποιος που ζει στην Ελλάδα, θα μπορεί να πηγαίνει τα παιδιά του στο σχολείο, να ψωνίζει στο σούπερ – μάρκετ, να πηγαίνει στη δουλειά του με αυτοκίνητο ή Μέσο Μαζικής Μεταφοράς, να επισκέπτεται υπαίθριους αρχαιολογικούς χώρους, να πηγαίνει για ψώνια, να επισκέπτεται το κομμωτήριο και την μανικιουρίστα – πεντικιουρίστα του καθώς και να συναντά τους φίλους του σε καφέ, μπαρ και εστιατόρια με εξωτερικούς χώρους.

Επίσης θα υποδεχτεί στην πόλη του τους πρώτους τουρίστες και θα μπορεί πλέον να ταξιδέψει παντού στην Ελλάδα.

Τι άλλο θέλουμε δηλαδή;

Σχεδόν το έχουμε ξεχάσει, αλλά κάποιοι ίσως να θέλουν να πάνε και στο θέατρο ή τον κινηματογράφο. Όμως το κατά πόσο θα τα καταφέρουν δεν είναι καθόλου βέβαιο.

Στην Αγγλία, πάντως, σύμφωνα με το Sky News, τα θέατρα εντάσσονται στο άνοιγμα των pub, εστιατορίων, σινεμά, μουσείων, συναυλιακών χώρων, γκαλερί, παιδότοπων, ξενοδοχείων και άλλων εσωτερικών χώρων που θα σηκώσουν ρολά στις 17 Μαΐου.

Στη Γαλλία τα θέατρα και τα σινεμά, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων θέτουν υποψηφιότητα για ενδεχόμενο άνοιγμα στις 15 Μαΐου.

Στην Ελλάδα, η μέχρι τώρα εμπειρία από τις διαφόρων ειδών καραντίνες που έχουμε ζήσει, δείχνει ότι οι χώροι τέχνης είναι οι πρώτοι που κλείνουν και οι τελευταίοι που ανοίγουν.

Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης άφησε με το διάγγελμά του, προχθές Πέμπτη,  ένα φως ελπίδας να αχνοφαίνεται, ανακοινώνοντας πως από τις 15 Μαΐου «θα επιτραπούν και ορισμένες δραστηριότητες του πολιτισμού». Δεν έχει αναφερθεί όμως τίποτα περισσότερο.

Καλλιτέχνες και κοινό βρίσκονται σε αναμονή. Κάποιες πρόβες γίνονται, κάποια γυρίσματα επίσης, κανείς όμως δεν γνωρίζει κάτι συγκεκριμένο, σε σημείο που πλέον να υπονομεύεται ο προγραμματισμός και της επόμενης καλλιτεχνικής σεζόν.

Στη φάση αυτή, πάντως, της ολικής άρσης των μέτρων, στην οποία έχουμε μπει, θα έμοιαζε παράλογο να μην βρεθεί ο τρόπος για την επαναλειτουργία θεάτρων κινηματογράφων και άλλων χώρων τέχνης.

Από τη φύση τους εξάλλου, ειδικά τα θέατρα και τα σινεμά είναι από τις ελάχιστες δραστηριότητες που βάζουν τον κόσμο, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς στη θέση του.

Φοράς τη μάσκα σου, μπαίνεις στην αίθουσα, κάθεσαι σε συγκεκριμένη, αριθμημένη θέση,  παρακολουθείς την παράσταση / ταινία, πέφτει η αυλαία, φεύγεις.

Όσο για το καλλιτεχνικό και λοιπό προσωπικό των θεατρικών και κινηματογραφικών χώρων, μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί και γι’ αυτούς το σύστημα αυτοδιαγνωστικού ελέγχου πάνω στο οποίο βασίζεται το άνοιγμα τόσων άλλων δραστηριοτήτων.

Έτσι, και σε συνδυασμό με την ποσόστωση στην πληρότητα καθισμάτων, μπορεί να διασφαλιστεί ένα ασφαλές άνοιγμα θεατρικών, κινηματογραφικών, μουσικών και εικαστικών χώρων.

Σε περίπτωση που μας διαφεύγει, εδώ και πολλούς μήνες η βασικότερη διέξοδος ψυχαγωγίας και έμπνευσης των πολιτών είναι, και λόγω του εγκλεισμού τους, η τηλεόραση και το διαδίκτυο.

Πολύτιμα και χρήσιμα και τα δύο μέσα αλλά κοινωνία χωρίς ανοιχτά θέατρα, μουσεία, κινηματογράφους, μουσικές σκηνές μόνο ανοιχτή δεν είναι.

Οι όποιες διαδικτυακές προσπάθειες, του χειμώνα που μας πέρασε, ήταν μεν ένας τρόπος για να διατηρηθεί μια έστω υποτυπώδης επαφή μεταξύ των καλλιτεχνών και του κοινού, σε καμία όμως περίπτωση, και ευτυχώς, δεν θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη διά ζώσης εμπειρία.

Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να υπάρχει στο μυαλό όχι μόνο της πολιτείας αλλά και όσων θεωρούμε εαυτούς κοινό αυτών των τεχνών.