Η «παρένθεση Μητσοτάκη»

Πριν από μέρες, ένας παράγοντας της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσέγγισε έναν μάρτυρα της προανακριτικής επιτροπής.

Το νόημα της συζήτησης ήταν αν θα μπορούσε ο μάρτυρας να στρογγυλέψει κάπως την κατάθεσή του ώστε να αποδυναμώσει το κατηγορητήριο και να πέσει ο Παππάς στα μαλακά.

Ο μάρτυρας (ο οποίος είναι βεβαίως μάρτυρας, και όχι κορόιδο) αντέτεινε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν δύσκολο διότι αν διαφοροποιούσε την κατάθεσή του, κινδύνευε να έχει επιπτώσεις.

Εως εδώ τα πράγματα είναι εύλογα. Η συνέχεια όμως είναι καλύτερη.

– Μην ανησυχείς, είπε ο παράγοντας της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον μάρτυρα, διότι έως το καλοκαίρι θα έχουμε έλθει πάλι στα πράγματα και δεν θα έχεις πρόβλημα.

– Πώς θα συμβεί αυτό; απόρησε ο μάρτυρας.

– Εως το καλοκαίρι θα έχει πέσει ο Μητσοτάκης. Θα τον ρίξουν ο Σαμαράς κι ο Καραμανλής.

Η συζήτηση δεν είχε συνέχεια, ούτε φυσικά απέφερε αποτέλεσμα. Είπαμε: μάρτυρας είναι ο άνθρωπος, όχι μαλάκας.

Διηγούμουν την ιστορία σε ένα κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος όχι τόσο ως προς το διάβημα αλλά ως προς το σενάριο. Οτι δηλαδή ο Σαμαράς κι ο Καραμανλής θα ρίξουν τον Μητσοτάκη.

Οταν σταμάτησε να γελάει, με ρώτησε μάλλον ειλικρινά απορημένος.

– Μα ποιος τους λέει αυτά τα πράγματα; Και τα πιστεύουν;

Ως προς το πρώτο ερώτημα έχω μερικές απαντήσεις, άνευ σημασίας.

Στο δεύτερο όμως η απάντηση είναι πιο σύνθετη: φοβούμαι ότι κάποιοι τα πιστεύουν.

Η συζήτηση αυτή συνέπεσε με την κόντρα Δένδια – Τσαβούσογλου στην Αγκυρα και τον εμπλουτισμό του σεναρίου.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα μιας μερίδας του αντιπολιτευόμενου Τύπου, υποτίθεται ότι ο Μητσοτάκης βρήκε στο πρόσωπο του Δένδια τον άνθρωπο για χάρη του οποίου θα ανατραπεί από μια σύμπραξη Καραμανλή και Σαμαρά.

Το σενάριο έχει κάτι το κωμικό ή έστω το σουρεαλιστικό. Ο Καραμανλής που δεν μιλιέται με τον Σαμαρά και ο Σαμαράς που δεν μιλιέται με τον Δένδια θα συνεργαστούν για να κάνουν αρχηγό της ΝΔ τον Δένδια που δεν θα μιλιέται με τον Μητσοτάκη. Κάποια στιγμή πριν ή μετά το καλοκαίρι!

Τα πιστεύουν; Η απορία μοιάζει περισσότερο από εύλογη.

Η αλήθεια είναι πως από το 2016 ζουν στον ΣΥΡΙΖΑ με την προσδοκία ή την επαγγελία μιας ανατροπής του Μητσοτάκη.

Πότε τον ρίχνουν οι «καραμανλικοί» για αδιευκρίνιστους λόγους. Πότε τον καταργούν οι «σαμαρικοί» για ακατανόητες αιτίες. Και πότε πέφτει μόνος του διότι (κατά τη γνώμη έγκυρων αναλυτών του ΣΥΡΙΖΑ…) «δεν το έχει για αρχηγός».

Να θυμίσω ότι το 2019 τα τότε υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου είχαν βάλει σε κυκλοφορία το «σενάριο Αβέρωφ».

Σύμφωνα με αυτό, ο Μητσοτάκης θα έχανε τις ευρωεκλογές και η ΝΔ μπροστά στον εφιάλτη μια ολικής ήττας θα τον άλλαζε πριν από τις βουλευτικές. Οπως είχε γίνει με τον Ευάγγελο Αβέρωφ μετά τις ευρωεκλογές του 1984 και πριν από τις βουλευτικές του 1985.

Η πρόβλεψη αποδείχτηκε τόσο ακριβής ώστε ο Μητσοτάκης κέρδισε τέσσερις εκλογές μέσα σε ενάμιση μήνα. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Από τις εκλογές και μετά, οι ίδιοι οιωνοσκόποι έχουν ρίξει τον Μητσοτάκη πέντε-έξι φορές μέσα από μια ακατάπαυστη εναλλαγή «αδιεξόδων» και «φιάσκων».

Είναι τόσο ανίδεοι; Νομίζω απλώς ότι είναι τόσο φανατικοί.

Αντιμετώπισαν από την αρχή τον Μητσοτάκη με ένα στερεότυπο και μια κατασκευή στο μυαλό τους. Εκτοτε έχουν έλθει τα πάνω κάτω, όλη η Ελλάδα έχει αλλάξει, αλλά εκείνοι αρνούνται πεισματικά να αναθεωρήσουν ή έστω να διαφοροποιήσουν και το στερεότυπο και την κατασκευή.

Την περασμένη Τετάρτη, επέτειο της 21ης Απριλίου, οι δύο καθημερινές εφημερίδες του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν συνέδεαν τον Μητσοτάκη με το πραξικόπημα του 1967 – όταν δεν είχε ακόμη γεννηθεί.

Η «Εφημερίδα των Συντακτών» μάλιστα είχε κύριο (!) άρθρο «Ο Κυρ. Μητσοτάκης ξεπλένει τους χουντικούς». Κι ένα παραληρηματικό κείμενο με τίτλο «Η 21η Απριλίου του Κυριάκου Μητσοτάκη» σύμφωνα με το οποίο η ΝΔ «έγινε χώρος υποδοχής και ανάδειξης πολιτικών στελεχών με ανοιχτά φιλοχουντικό παρελθόν» (Δ. Ψαρράς, 21/4).

Οταν όμως αποδράσεις εκ πεποιθήσεως σε μια κατασκευασμένη πραγματικότητα, τότε είναι προφανές ότι μπορείς να τη διανθίσεις με ό,τι παραμύθι σου κατέβει στο κεφάλι.

Τον Μητσοτάκη λοιπόν μπορεί να τον ρίξουν ο Καραμανλής ή ο Σαμαράς ή και οι δύο – μόνο για τον Τσίπρα δεν έχει ακουστεί από τους οπαδούς του Τσίπρα ότι μπορεί να τον ρίξει…

Είπαμε: οπαδοί είναι οι άνθρωποι, όχι φαντασιόπληκτοι.

Υποψιάζομαι όμως ότι μέσα στο μυαλό τους η χαμηλή εκτίμηση με την οποία περιβάλλουν τον Μητσοτάκη (δικαίωμά τους…) συνδυασμένη με μια ισχυρή κοινωνική απέχθεια γι’ αυτό που εκπροσωπεί αποτρέπει κάθε λογική επεξεργασία της πραγματικότητας («Η ρητορική της απέχθειας», «Τα Νέα Σαββατοκύριακο», 13-14/2/2021).

Ο Μητσοτάκης πέφτει απλώς επειδή θέλουν να πέσει.

Αλλωστε από το 2016 η κυρίαρχη θεωρία τους είναι ότι ο Μητσοτάκης αποτελεί παρένθεση στην πορεία της ΝΔ, της οποίας «φυσικός ηγέτης» παραμένει ο Καραμανλής.

Ολα αυτά θα είχαν μόνο γραφική σημασία αν δεν εμπόδιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ να αξιολογήσει αντικειμενικά τον ανταγωνιστή του, να μετρήσει τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του, να καταλάβει ποιον έχει πραγματικά απέναντι και τι αντιπροσωπεύει στην κοινωνία, να πολιτευτεί απέναντι σε έναν πολιτικό αντίπαλο και όχι σε έναν μισητό εχθρό.

Η ΝΔ αποδόμησε τον Τσίπρα από τη στιγμή που τον μέτρησε στα κυβικά του.

Εχω μνημονεύσει παλιότερα τον Μάικλ Κορλεόνε όταν έλεγε «ποτέ μη μισείς τους εχθρούς σου διότι το μίσος θολώνει την κρίση σου».

Φαίνεται όμως ότι δεν είναι τόσο εύκολο να το εφαρμόσεις.