Ευγένιος Ντελακρουά: Ο μεγάλος «ρομαντικός» ζωγράφος των Επαναστάσεων

Σαν σήμερα στις 26 Απριλίου του 1798 γεννήθηκε ο σπουδαίος γάλλος ζωγράφος και επιφανέστερος εκπρόσωπος του ρομαντισμού, Ευγένιος Ντελακρουά.

Βασική πηγή έμπνευσης των έργων του ήταν σύγχρονα του γεγονότα, όπως π.χ. η Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Ένα από τα έργα του, «Η σφαγή της Χίου» έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην ευαισθητοποίηση της Ευρώπης για τον Αγώνα των Ελλήνων για Ελευθερία και έδωσε μεγάλη ώθηση στην ανάπτυξη του Φιλελληνικού Κινήματος.

Γράφει το «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» της 1^ης Νοεμβρίου 1932

«Δύο περιώνυμα έργα τέχνης: ο φημισμένος πίναξ του Ευγενίου Ντελακρουά [H σφαγή της Χίου] και το “Eλληνόπουλο”του Βίκτωρος Ουγκώ – Οι Τούρκοι πέρασαν, όλα είναι ερείπια και πένθος. Η Χίος, η νήσος των κρασιών, δεν είνε παρά ένας μαύρος βράχος… – εισήγαγον τας σφαγάς της Χίου εις την ιστορίαν κατά τρόπον διαρκέστερον απ’ όλα τα πολιτικά υπομνήματα.

»Την εποχήν εκείνην – Απρίλιον Μάϊον του 1822 – η αφήγησις του αποτροπαίου εκείνου μακελλειού, του οποίου τα θύματα ανήλθον εις εικοσιτρεις χιλιάδας, παρήγαγεν απέραντον συγκίνησιν εν Ευρώπη».

Η προσωπικότητα

Σύμφωνα με το «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» της 29^ης Ιουνίου 1930 ο Ντελακρουά, γεννημένος στο Παρίσι, δεν ανήκε στην κατηγορία των καλλιτεχνών, η προσωπικότητα των οποίων δεν συμβάδιζε με το μεγαλείο του ταλέντου και της τέχνης τους.

«Ο άνθρωπος υπήρξεν επίσης αντάξιος του ζωγράφου. (…) Ήτο μια φύσις με μοναδικά χαρίσματα, εκτάκτου διανοητικής καλλιεργείας, βαθύτατης μορφώσεως, λόγιος, μουσικός και αξιόλογος ακόμη συγγραφεύς, καθώς αποδεικνύουν τα χειρόγραφά του.

»Εις του Ουγκώ, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα έπαυσε να συχνάζη από του έτους 1837.

»Μολονότι συνήθως μονήρης και συγκεντρωμένος στον εαυτό του, έβλεπε συχνότερα τον Στένταλ, τον Μυσσέ, την Σάνδη, τον Σοπέν, ακόμη δε περισσότερο τον Μόζαρτ, τον Γκλουκ και τον Μπερλιόζ.

Ο τρόπος που δούλευε

»Πολύ εσωτερικός, φοβερά ευσυνείδητος ως αρτίστας, αν και συμμετέσχε εκ των πρώτων εις τη ρωμαντική επανάστασι, αντιπαθούσε τας υπερβολάς και τους αυτοσχεδιασμούς.

»Υποπτευόμενος την εύκολη, την αυθόρμητη επιτυχία, τα θαύματα της τέχνης που αρκείται μονάχα στο ένστικτο, εργαζότανε διαρκώς. Κάθε έργο του έβγαινε από μία μακρά προπαρασκευή, έως ότου πάρη την οριστική φόρμα.

»Δεν εζήλεψε κανένα, δεν είχε καμμία ματαιοδοξία, εκτός από το παράπονο ότι δεν τον φτάνει αυτή η ζωή. Για να εκτελέση όλα τα σχέδια που έβλεπε με τη φαντασία του, ως ένα υλικό που μπορούσε να του απασχολήση το χέρι και το μυαλό, εχρειαζότανε ο ίδιος….τετρακόσια χρόνια!»

Δοσμένος απόλυτα στην τέχνη του, ως το τέλος της ζωής του στις 13 Αυγούστου 1863, σε ηλικία 65 ετών, δεν σταμάτησε να αναλαμβάνει την εκτέλεση μεγαλειωδών έργων.